ဘတ္ဟြၽန္းကအေဆာင္ကိုျပန္ၿပီး အက်ီေတြကို
ပိုးပိတ္စနဲ႔ထုပ္တယ္။ အသားေျခာက္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ထမင္းလုံးေတြေရဘူးေတြပါ ပါတယ္။ ဖိနပ္အပိုတစ္ရံကိုပါယူၿပီး ေကာက္႐ိုးလြယ္အိတ္မွာခ်ည္တယ္။ ခုနကထုပ္ထားတဲ့အစားအစာနဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ေကာက္႐ိုးလြယ္အိတ္ထဲထည့္တယ္။ ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့တစ္ခ်က္ကမယ္ေတာ္ႀကီးဆီသူခြင့္ေတာင္းရမယ္ဆိုတာပါပဲ။
"မယ္ေတာ္ႀကီး ၾကင္ယာေတာ္ေလး ဝင္ခြင့္ေတာင္းပါတယ္"
"ဝင္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါ"
ဆံထုံးကိုေျဖခ်ထားၿပီး အက်ီအျဖဴဝတ္ထားတဲ့မယ္ေတာ္ႀကီးက ေခါင္းမွာလဲပိတ္စျဖဴျဖဴကို စည္းထားေသးတယ္။ သူ႔သားပုံစံကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းလို႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနပုံပဲ.
"ကြၽန္ေတာ္ကို နန္းျပင္ထြက္ခြင့္ျပဳပါ မယ္မယ္"
"သားေတာ္က ေျဗာင္ေလးကို သိပ္ခ်စ္တာ"
မယ္ေတာ္ႀကီးက ေျပာၿပီးေခါင္းကိူတဖက္လွည့္ကာတရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေတာ့သည္။
"သားေတာ္ကိုျပန္မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ရင္ေတာင္
ထြက္မသြားပါနဲ႔လားကြယ္ သားငယ္ေလးကေျဗာင္ေလးကိုတအားခ်စ္ရွာတာ ဟန္ေဆာင္ၿပီးျဖစ္ျဖစ္ေနေပးရင္ေတာင္ဒီအေမအိုႀကီးက ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီကြယ္"
"မင္းႀကီးကိုကယ္တင္မဲ့နည္းလမ္းသြားရွာခ်င္လို႔ပါ
ကြၽန္ေတာ္ မင္းႀကီးနားကထြက္သြားမွာမဟုတ္ပါဘူး
သာမန္ေဆးနည္းနဲ႔ မင္းႀကီးကိုမကယ္ႏိုင္ဘူးတဲ့"
"တစ္ေယာက္ထဲ စိတ္မခ်ဘူးကြယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ေဘးကင္းကင္းနဲ႔ျပန္လာခဲ့ပါမယ္။အတတ္ႏိုင္ဆုံးျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့ပါမယ္"
"မထိခိုက္ေစနဲ႔ေနာ္ ေျဗာင္ေလး မဟုတ္ရင္
သားငယ္က မယ္မယ့္ကိုအျပစ္တင္ေနပါဦးမယ္"
"မွန္လွပါ ဒါဆိုကြၽန္ေတာ့္ကိုသြားခြင့္ျပဳပါဦး"
မ်က္စိေရွ႕ကိုဖုံးလုလုျဖစ္ေနတဲ့ဆံပင္ေတြကိုေနာက္ဘက္ကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသပ္တင္လိုက္တယ္။မင္းႀကီးကိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔သူသြားရဦးမယ္။
အေဆာင္ေတာ္ေရွ႕မွာအပ်ိဳေတာ္ေတြအမ်ားႀကီးစီတန္းရပ္ေနတာမလို႔ မိဖုရားေတြေရာက္ေနတာက္ိုသိလိုက္ရတယ္။ ခ်စ္တယ္လို႔ဝန္မခံခ်င္ေပမဲ့ သဝန္ေတာ့တိုခ်င္လာသလိုပဲ။ မိန္းမေတြအမ်ားႀကီးယူၿပီးအဲ့ေဘာမင္းႀကီးကဘာလုပ္တာလဲ။ စမ္းတမ္းတမ္းျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ရည္စေတြေတာင္ ေပ်ာက္သြားရတယ္။
YOU ARE READING
Imaginary Sphere
Fanfictionရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
