"ဟဲ့နင္တို႔ ျမင္လိုက္တယ္မလား လုံးဝအေႂကြဆင္ႀကီးဟယ္"
"သူ႔နားမွာေနရရင္ အိမ္သာပဲေဆးရေဆးရ မိလႅာတြင္းပဲတူးရတူးရ ငါလုပ္မွာ ေစာက္ရမ္းေခ်ာတာေဟး.."
"ေကာင္မေတြေနာ္ အခုေခတ္ကအေႂကြဆင္ေတြက ရွတာမ်ားတာေနာ္ မမွတ္ေသးဘူးလားနင္တို႔"
"ရွရွဟယ္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးၾကည့္ေနရရင္ကို ဗိုက္ဝေနၿပီ"
႐ုံးခန္းအတြင္း ခပ္တိုးတိုး အခ်င္းခ်င္းေျပာဆိုေနၾကသည္မွာ အသစ္ေရာက္လာတဲ့မန္ေနဂ်ာေၾကာင့္ပင္။ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ေသြးေၾကာေတြက အက်ီျဖဴျဖဴက္ုေခါက္တင္လွစ္ဟျပထားသည့္ လက္ဖ်ံဝယ္ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေန၏။ ဂ်ယ္ျဖင့္ေသခ်ာသပ္တင္ထားသည့္ ဆံပင္နက္နက္တို႔မွာ ေခါင္းေပၚတြင္ ေတာက္ေျပာင္ကာ ပုံစံတက်။ မ်က္ခုံးမ်က္ဖန္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ႏွာတံထင္းထင္းထိုေယာက္်ားမွာ ႐ုံးခန္းအတြင္းျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္မွာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္။ရွည္လ်ားေသာအရပ္က ၆ေပေလာက္ဟုယူဆႏိုင္ကာ ဖိနပ္ကအစနက္ေျပာင္၍ မ်က္စိတစ္ဆုံးေငးပစ္ခ်င္စရာေကာင္း၏။
အမူးေျပဟင္းခ်ိဳတစ္ခြက္ႏွင့္ ျဖစ္သလိုစားခဲ့ေသာမနက္စာမွာ ဗိုက္မျပည့္ေသးေပမဲ့ ပိုက္ဆံရွာရမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္းက႐ုံးကို အလ်င္မွီေအာင္သြားရေတာ့၏။ အမူးသိပ္မေျပခ်င္ေသးရတဲ့အထဲ
ဘတ္စ္ကားမွာ ၾကပ္ေနတာေၾကာင့္ အသက္ရႈေတြပင္ၾကပ္လာရတဲ့အထိပင္။
႐ုံးနားကမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းကာေလပူတစ္ခ်က္ ဟင္းကနဲမႈတ္ထုတ္မိေတာ့သည္။ အလာတုန္းက ခန္႔ခန္႔နဲ႔သန္႔သန္႔ေလးဆိုေပမဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းအၿပီးမွာေတာ့ ေခြၽးထုတ္ခန္းထဲကထြက္လာတဲ့ ေပါက္စီလို ေခြၽးတလုံးလုံးျဖဴျဖဴဥဥေလးျဖစ္ေနသည္။
"ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ဘဝႀကီးက မေကာင္းပါဘူးကြာ
ပူလိူက္တာ ..ဟူး ေခ်ာေမာတဲ့႐ုပ္ရည္က ကယ္ေနေပလို႔"
လြယ္အိတ္ကိုေသခ်ာျပန္လြယ္လိုက္ရင္း ဘတ္ဟြၽန္းကပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေနစဥ္ဘဝထဲျပန္လည္ လည္ပတ္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
"ဘတ္ဟြၽန္း ဘတ္ဟြၽန္းမလား"
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တခ်ိဳ႕က တြတ္ထိုးေနရင္းမွ ဘတ္ဟြၽန္းေရွ႕ကိုေျပးလာၾကသည္။ စိတ္အေျခေနသိပ္မေကာင္းတာေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္းကခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးျပန္ၿပဳံးျပဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္သည္။
YOU ARE READING
Imaginary Sphere
Fanfictionရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
