"အဖေ ဘာပြောထားလဲဆိုတာမှတ်မိတယ်မလား"
"စီးပွါးရေးအတွက်ကြောင့်မဟုတ်လဲ သမီးကသူ့ကိုတကယ်ချစ်တာ အဖေ။ သမီးသူ့ကိုချစ်မိခဲ့တာကသူ့စည်းစိမ်တွေမက်လို့မဟုတ်ဘူး"
"ဘာအတွက်ကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကိုအရယူရမယ်။ ပြီးရင် သူ့ရှယ်ယာတွေ လုယူမယ် အဲ့တာဆို အဖေတို့ ဒီ company ကြီးကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်ပြီလေ"
"ဒါပေမဲ့ အဖေ..."
"နင့်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထား ချွဲမင်ဟီး..."
"နင် Loey ဘေးမှာ နေလာတာဘယ်နှစ်နှစ်ရှိပြီလဲ ဒါတောင်ခုထိသူငယ်ချင်းအဆင့်ကနေ တတ်မလာဘူး
နင်သူကိုအရှင်ယူပြီး ရှယ်ယာယူ မလား ငါသတ်ပစ်ပြီး ရှယ်ယာယုမလား နှစ်လမ်းထဲက တစ်လမ်းရွေး နင်သူ့ကို သဘောကျနေတဲ့အတွက်ကြောင့် ရွေးချယ်စရာပေးတာဒါပဲ"
ချွဲမင်ဟီးရဲ့ အဖေမှာ Loeyတို့ကုမ္မဏီရှိ ရှယ်ယာဝင်တစ်ယောက်ဖြစ်ကာ ဒုတိယမြောက်အများဆုံးရှယ်ယာရှင်ဆိုလဲမမှား။
အခန်းတံခါးကို ဆောင့်ပိတ်သွားသော ဖခင်ဖြစ်သူထွက်သွားမှ မင်ဟီးမှာ ခိုကိုးရာမဲ့စွာပင်ကုတင်ပေါ် ပစ်လှဲချကာ လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်ကို မျက်နှာမှာ အပ်၍တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေလေသည်။
ငိုရှိုက်၍စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်နေကာ တစ်ချိန်ထဲမှာပင်တွေဝေနေသော မင်ဟီး၏ဝိညာဉ်မှာ အတော်အတန်ပင်အားဖျော့နေ၏။ ပြတင်းပေါက်က အလုအယက်တိုးဝင်သောလေများကြောင့် လိုက်ကာစဖြူဖြူတို့မှာ တဖက်ဖက် အသံမြည်အောင်ပင် ငိုရှိုက်နေသောအခန်းအတွင်း ကြီးစိုးမင်းမူနေသည်။
"ချွဲ မင် ဟီး "
လေးပင်စွာ ခေါ်လိုက်သောသူ့နာမည်ကြောင့် မျက်နှာထက်က လက်နှစ်ဖက်ကိုဖယ်ကာ မျက်ရည်တို့ကိုပွတ်သပ်ရင်း အခန်းအတွင်း ခေါင်းလှည့်ပတ်ကာ ရှာမိသည်။
သူမှလွဲ၍ လှုပ်ရှားနေသော သက်ရှိဟူ၍မရှိ။ သူမ အခန်းထဲတွင် ကြွက်ပင်ဝေးစွ အိမ်မြှောင်ပင်မရှိ။ ဒါဆိုဘယ်က ဘယ်က အသံကြီးတုန်း
"ချွဲ မင် ဟီး "
အရပ်လေးမျက်နှာကို လိမ့်နေသော မျက်ဝန်းတို့မှာ တမုမဟုတ်ချည်း တစ်နေရာထဲတွင်ငြိမ်သက်သွား၏။
YOU ARE READING
Imaginary Sphere
Fanfictionရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
