နမ္းတယ္ဆိုတာက ဘတ္ဟြၽန္းတစ္ခါမွမလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့မိဘေတြ ပါးကိုနမ္းဖူးေကာင္းနမ္းဖူးႏိုင္ေပမဲ့ ရည္းစားမထားဖူးတဲ့၂၁ရာစုကဘတ္ဟြၽန္းေလးက သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကိုမနမ္းဖူးေသးဘူး။
လီေယာလ္ကို ပစ္ပစ္ခါခါႀကီးမုန္းေနတာမဟုတ္ေပမဲ့ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုနားေထာင္ရမယ္မလား..ဟိုဘက္ျပန္ေရာက္လို႔ဒီအေၾကာင္းကိုဝတၳဳေရးၿပီးေအာင္ျမင္ရင္ ဘီလ်ံနာႀကီးထိုင္လုပ္ပစ္လိုက္မည္။ ခပ္ေခ်ာေခ်ာလူကိုနမ္းရမဲ့အျပင္ ဘီလ်ံနာပါျဖစ္မွာဆိုေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ဘတ္ဟြၽန္းတို႔ပြေပါက္တိုးၿပီျဖစ္သည္။
စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ လီေယာလ္မ်က္လုံးေတြကိုအၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီးမ်က္လုံးကိုမွိတ္ပစ္လိုက္သည္။အူယားစရာေကာင္းလြန္းတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းကိုၾကည့္ၿပီး လီေယာလ္ကတိတ္တိတ္ေလးခိုးရယ္တယ္။ ရယ္လိုက္လို႔ရွက္သြားမွ ေျဗာင္ေလး မနမ္းေတာ့ရင္ဒုကၡ။
ႏႈတ္ခမ္းေပၚမဟုတ္ေပမဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းထိကပ္လာတာက လီေယာလ္ရဲ႕ညာဘက္ပါးျပင္ေပၚက ပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚကို..
"မင္းႀကီးမဟုတ္ပဲ ပါးခ်ိဳင့္ေလးလို႔ေခၚခ်င္တယ္ရလား"
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ရာတုန္းကေျဗာင္ေလးကလဲအဲ့အတိုင္းပဲ။ သူစိတ္ၾကည္ေနရင္လီေယာလ္ကိုပါးခ်ိဳင့္ေလးလို႔ေခၚတတ္တယ္။ လီေယာလ္ကဘာမွမေျပာရေသးခင္မွာပဲ ဘတ္ဟြၽန္းကပါးခ်ိဳင့္ေလးထဲလက္ညိဳးေလးထိုးလာတယ္။
"နမ္းၿပီးၿပီေလ ေျပာျပေတာ့ "
ပါးေပၚမွာရွိေနတုန္းျဖစ္တဲ့ဘတ္ဟြၽန္းလက္ကိုလီေယာလ္က လက္ေကာက္ဝတ္ကေန ဆုပ္ကိုင္လာတယ္။ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ တစ္ခုထဲေသာဖေယာင္းတိုင္မီးကိုလီေယာလ္က ေလနဲ႔ခပ္ျပင္းျပင္းမႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။
မင္းႀကီးဝတ္႐ုံေတာ္အနီကို လက္တစ္ဖက္ထဲနဲ႔ဆြဲခြၽတ္တယ္ အဲ့တစ္ထည္ခြၽတ္႐ုံနဲ႔မလုံေလာက္ေသးဘူး ။အတြင္းဝတ္အျဖဴကိုပါခြၽတ္ပစ္လိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္..ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာ အက်ီခြၽတ္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူးေလ"
"ေျဗာင့္အက်ီကိုပါခြၽတ္လိုက္"
လက္ရဲဇာတ္ရဲရွိလွတဲ့မင္းႀကီးက အတြင္းဝတ္႐ုံပဲဝတ္ထားတဲ့ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕အက်ီကိုပါဆြဲခြၽတ္လာတယ္။
"ခင္ဗ်ား ဖယ္"
ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲယူၿပီး လီေယာလ္ကသူ႔ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ေပၚတင္ေပးလာတယ္။အက်ီေတြမရွိေတာ့တဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းလက္ေတြေအာက္ကလီေယာလ္ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ခပ္ထူထူအရာတစ္ခုစမ္းမိတယ္။
"ဒီအမာ႐ြတ္က ေျဗာင္ရဲ႕ေက်ာေနာက္က အမွတ္နဲ႔ တစ္ပုံစံထဲပဲ"
ဘတ္ဟြၽန္းငယ္ငယ္ထဲက ေက်ာေနာက္မွာမိုးႀကိဳးပုံစံအမွတ္ေလးရွိတယ္။ေရခ်ိဳးေပးတိုင္းေမေမေျပာျပလို႔သိခဲ့ရတာျဖစ္ၿပီး မွန္ေရွ႕မွာၾကည့္ရင္အမာ႐ြတ္ေလးကတစ္မ်ိဳးလွတယ္။
လီေယာလ္စကားအဆုံးမွာ ဘတ္ဟြၽန္းတစ္ကိုယ္လုံး
ဓာတ္လိုက္သလိုက်င္တတ္သြားရတယ္။ တစ္ခုခုကိုအမွတ္ရလာသလိုျဖစ္ေပမဲ့ မွတ္ဉာဏ္ေတြက ေဝေဝဝါးဝါး..
ဘတ္ဟြၽန္းေရွ႕က လီေယာလ္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြက
တစ္မုမဟုတ္ခ်င္း အျပာေရာင္ကိုေျပာင္းလဲသြားတယ္။
"အဲ့အမွတ္အသားက က်ိန္စာအမွတ္သားျဖစ္ၿပီး
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္သေကၤတဆိုလဲ ဟုတ္တယ္"
စည္းေဖာက္ဖ်က္မိရင္အျပစ္ဒဏ္သင့္မယ္ဆိုတာသိေပမဲ့ လီေယာလ္ကဘတ္ဟြၽန္းကလြဲရင္က်န္တာမစဥ္းစားခ်င္ဘူး။ႏွစ္ေပါင္း၁၀၀ေက်ာ္ေတာင္ေစာင့္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ဘတ္ဟြၽန္းလဲအမွန္တရားကိုသိခ်ိန္တန္ၿပီမလား။
"ေယာလ္ ေယာလ္ ပါးခ်ိဳင့္ကေလး ဟင့္.."
စည္းေဖာက္မိတဲ့သူကခ်က္ခ်င္းအျပစ္ဒဏ္ခံရတယ္။ ေမ့သြားတဲ့ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕အတိတ္ကိုျပန္လည္တူးေဖာ္ခြင့္မရွိဘူး။ ခ်န္းေယာလ္က မ်က္လုံးေတြမွိတိက်သြားၿပီး ခႏၶာကိုယ္မွာအနီေရာင္အစက္ေတြထြက္လာတယ္။
"မခ်စ္တာမဟုတ္လို႔ ထပါဦး ထပါဦးလို႔"
ငိုေနတဲ့ဘတ္ဟြၽန္းအသံေလးကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားေပမဲ့
ခ်န္းေယာလ္ကမ်က္လုံးဖြင့္ဖို႔အားမရွိေတာ့ဘူး..
ဘတ္ဟြၽန္းေက်ာျပင္ကအမွတ္က လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္တစ္ရာက ဝိညာဥ္ခ်ဳပ္ဓားရဲ႕ဒဏ္ရာျဖစ္ခဲ့ၿပီး ခ်န္းေယာလ္ရင္ဘတ္က အမာ႐ြတ္ကဘတ္ဟြၽန္းအသက္ဆက္ဖို႔ ႏွလုံးသားကိုခပ္နက္နက္ ထိုးစိုက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘတ္ဟြၽန္းအသက္ရွင္ဖို႔တစ္ခုထဲေသာနည္းလမ္းျဖစ္တဲ့ ႏွလုံးေသြးကို လီေယာလ္ကေဖာက္ထုတ္ေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္..
YOU ARE READING
Imaginary Sphere
Fanfictionရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
