ဘတ်ဟျွန်းကအဆောင်ကိုပြန်ပြီး အကျီတွေကို
ပိုးပိတ်စနဲ့ထုပ်တယ်။ အသားခြောက်တချို့နဲ့ ထမင်းလုံးတွေရေဘူးတွေပါ ပါတယ်။ ဖိနပ်အပိုတစ်ရံကိုပါယူပြီး ကောက်ရိုးလွယ်အိတ်မှာချည်တယ်။ ခုနကထုပ်ထားတဲ့အစားအစာနဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ကောက်ရိုးလွယ်အိတ်ထဲထည့်တယ်။ နောက်ဆုံးကျန်တဲ့တစ်ချက်ကမယ်တော်ကြီးဆီသူခွင့်တောင်းရမယ်ဆိုတာပါပဲ။
"မယ်တော်ကြီး ကြင်ယာတော်လေး ဝင်ခွင့်တောင်းပါတယ်"
"ဝင်ခွင့်ပြုလိုက်ပါ"
ဆံထုံးကိုဖြေချထားပြီး အကျီအဖြူဝတ်ထားတဲ့မယ်တော်ကြီးက ခေါင်းမှာလဲပိတ်စဖြူဖြူကို စည်းထားသေးတယ်။ သူ့သားပုံစံကိုကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းလို့ နေမကောင်းဖြစ်နေပုံပဲ.
"ကျွန်တော်ကို နန်းပြင်ထွက်ခွင့်ပြုပါ မယ်မယ်"
"သားတော်က ဗြောင်လေးကို သိပ်ချစ်တာ"
မယ်တော်ကြီးက ပြောပြီးခေါင်းကိူတဖက်လှည့်ကာတရှုံ့ရှုံ့ငိုတော့သည်။
"သားတော်ကိုပြန်မချစ်နိုင်တော့ရင်တောင်
ထွက်မသွားပါနဲ့လားကွယ် သားငယ်လေးကဗြောင်လေးကိုတအားချစ်ရှာတာ ဟန်ဆောင်ပြီးဖြစ်ဖြစ်နေပေးရင်တောင်ဒီအမေအိုကြီးက ကျေးဇူးတင်လှပါပြီကွယ်"
"မင်းကြီးကိုကယ်တင်မဲ့နည်းလမ်းသွားရှာချင်လို့ပါ
ကျွန်တော် မင်းကြီးနားကထွက်သွားမှာမဟုတ်ပါဘူး
သာမန်ဆေးနည်းနဲ့ မင်းကြီးကိုမကယ်နိုင်ဘူးတဲ့"
"တစ်ယောက်ထဲ စိတ်မချဘူးကွယ်"
"ကျွန်တော်ဘေးကင်းကင်းနဲ့ပြန်လာခဲ့ပါမယ်။အတတ်နိုင်ဆုံးမြန်မြန်ပြန်ခဲ့ပါမယ်"
"မထိခိုက်စေနဲ့နော် ဗြောင်လေး မဟုတ်ရင်
သားငယ်က မယ်မယ့်ကိုအပြစ်တင်နေပါဦးမယ်"
"မှန်လှပါ ဒါဆိုကျွန်တော့်ကိုသွားခွင့်ပြုပါဦး"
မျက်စိရှေ့ကိုဖုံးလုလုဖြစ်နေတဲ့ဆံပင်တွေကိုနောက်ဘက်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းသပ်တင်လိုက်တယ်။မင်းကြီးကိုနှုတ်ဆက်ဖို့သူသွားရဦးမယ်။
YOU ARE READING
Imaginary Sphere
Fanfictionရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
