"ၾကင္ယာေတာ္ျပန္ေရာက္လာၿပီးမွ မင္းႀကီးကမိဖုရားအေဆာင္ေတြဘက္ကေတာင္ ျဖတ္မေလွ်ာက္ေတာ့သလိုပဲေနာ္"
မိဖုရားငယ္ႏွစ္ပါးက လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာရင္း ခပ္တိုးတိုး ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ ေျပာေနသည္။
"တကယ္ဆို မင္းႀကီးကတျခားမိဖုရားေတြနဲ႔သာ သိပ္မရင္းႏွီးတာ မိဖုရားႀကီးနဲ႔က်ေတာ့တပူးပူးတတြဲတြဲနဲ႔ေနာ္"
"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေဆာင္ဝင္တာ ျမင္ဖူးလို႔လား"
"အိပ္ေဆာင္ေတာ့မဝင္ေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြဆိုရင္
ဥယ်ာဥ္ေတာ္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာျမင္ဖူးတယ္
တစ္ခါတစ္ေလက်မင္းႀကီးၿပဳံးေနေရာ ခုၾကင္ယာေတာ္ကဘယ္လိုနည္းေတြနဲ႔ ျမဴစြယ္ထားလို႔ အနားကေနမခြါႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနရတာလဲ"
"မင္းႀကီးက အသစ္အဆန္းေလးျပန္ေရာက္လာလို႔ မိဖရားႀကီးကိုမကပ္ေတာ့တာမ်ားလား ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္နန္းဆက္အတြက္ဆို အေနာက္နန္းေဆာင္ဘက္ကမိဖုရားေတြကိုပဲ အားကိုးရမွာပဲဟာ"
မ်က္ႏွာေခ်ကို မတရားဖို႔ထားၿပီး ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့
ပါးနီနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြနဲ႔အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ဟာ
တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္သေဘာက်ဟန္နဲ႔ အခ်င္းခ်င္းတြန္းထိုးေနၾကတယ္။
ခိုးနားေထာင္တာမဟုတ္ေပမဲ့နားပါးလြန္းတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းက စားဖိုေဆာင္ကိုအသြား ေက်ာေပးရပ္နဲ႔ခပ္တိုးတိုးဆိုေနတဲ့ စကားေတြကိုၾကားရေပမဲ့ လက္သီးခပ္က်စ္က်စ္ဆုပ္႐ုံမွတစ္ပါး ဘာမွျပန္မတုံျပန္ခဲ့
ေယာက္်ားသားၾကင္ယာေတာ္မို႔ အထင္ေသးေလသလား။ သူတို႔စကားထဲအခုလိုထိ ဘတ္ဟြၽန္းကမင္းႀကီးကိုျမဴစြယ္သလိုထည့္ေျပာရေလာက္တဲ့အထိေလ
"က်စ္.."
မနက္ေစာေစာ စိတ္အာ႐ုံေတြက တီးတိုးၾကားလိုက္ရတဲ့စကားေတြၾကားညစ္ႏြမ္းသြားခဲ့ရၿပီျဖစ္တယ္။ စားဖိုေဆာင္ကိုသြားၿပီး မင္းႀကီးအတြက္ မုန္႔ေလးကိုယ္တိုင္လုပ္ၿပီး ပို႔ေပးခ်ငိတာေၾကာင့္ အိပ္ယာထပ်င္းတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းက အေစာႀကီးထလာခဲ့ရတာ ။ ဒီကိုေရာက္လာထဲကစိတ္ခ်မ္းသာတဲ့ရက္ေတြဆိူတာ လက္ခ်ိဳးေတာင္ေရလို႔ရသည္။
YOU ARE READING
Imaginary Sphere
Fanfictionရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
