"Eğer bir daha bana saçmalıyorsun dersen ve o adımı atarsan seni pişman ederim."
Söylediklerini duymamıştım bile, hızla odadan çıkıp arka odanın bahçeye çıkan kapısından dışarıya fırladım. Kararan gökyüzü ve kapkaranlık ormana baktım, derin bir nef...
Aynada ki bakışlarımızı birbirinden ayırıp gözlerimi kendime çevirdim, bugün holdingte yapacağım onlarca şey vardı ve büyük bir toplantının varlığını Sina sayesinde hatırlamıştım. Hem resmi hem de şık bir kıyafet seçtim, rahatlığı da önemliydi tabii. Siyah beyaz kumaş bir pantolon, kalçamın üstüne kadar gelen bir ceket giydim. Şıklığı veren göbek deliğimin hemen üstünde biten dekolteydi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kendimi baştan aşağıya süzdüm, dün gece ki halimden eser kalmamıştı. O yıkık dökük kadından hiçbir iz yoktu, aynada ki kadın güçlü görünüyordu. Uyuduğum anda ki ben ile şimdi ki benin arasında dağlar kadar fark vardı. Acınası halimi gören kimse olmamıştı, Yaratığın gördüğü sadece küçük bir sinir kriziydi. O krizime ailem de şahit olmuştu ama ondan sonra olanlar bu güne kadar defalarca kez yaşadığım bir şeydi ve kimsenin görmesine izin vermemiştim. Kıyafetimde gezdirdiğim bakışlarım koyu renkte ki gözlerime gitti, ifadesizdi. Görünüşe göre hiçbir şey yoktu değil mi? Güçlü görünen, bağımsız bir kadın. Istediğim de buydu.
"Ben bile seni bu kadar izlemiyorum."
Tekrar göz göze geldik.
"İltifat olarak kabul ediyorum."
Aynadan uzaklaşarak beyaz topuklu ayakkabılarımı da giydikten sonra tamamen hazırdım, beni ilgiyle izleyen gözleri umursamadım. Yatağın üstüne koyduğum çantamı almak için oraya gittiğim de hemen yanında oturduğu için bana dikkatle bakan irislerine karşılık verdim. Çantamı almak için eğildiğimde bilerek üstüne eğildim.
"Nefes kesici..."
Tek kaşımı kaldırıp gülümsedim.
"Ben mi?"
Alt dudağını ısırdı.
"Parfümün."
Sırıtsa da yüzümde ki ifade düşmedi.
"Hatırlattığın iyi oldu, sıkmamıştım."
Kaşlarını çattı, sırıtmıyordu artık.
"Bence gerek yok."
Çantamı alsam da hala aramızda santimler vardı.
"Bence gerek var ve kendi istediğimi yapacağım."
Üstünden kalkıp makyaj masasına ilerledim, bakışları sırtımdaydı.
"Beni bekle."
Odadan çıktığında kapıya baktım, nereye gitmişti ve neden onu beklememi istemişti? Parfümü gerdanıma iki kez sıktıktan sonra aldığım güzel kokudan sonra yerine bıraktım. Çantamı ve telefonumu tekrar ldıktan sonra odamdan çıktım, sessiz koridorda topuklularımın sesi yankılanıyordu. Kapıya yakın koltuğun koluna oturup Yaratığı beklemeye başladım. Dakikalar geçmeye başladığında neden onu beklediğime dair kendime açıklama bulamadığımda oturduğum yerden kalktım ama o an kapı sesi geldiğinde arkama döndüm. Misafir odasından çıkan Yaratık ile göz göze geldikten sonra giydiklerine baktım. Yutkundum, neden bu kadar iyi görünüyordu ki? En önemlisi birkaç dakika içinde nasıl bu kadar çabuk hazırlanabilmişti?
