CANINI YAKARIM (+18)

Kaçış

"Mensah konuşmamız lazım ama önce bunu buradan gönder."

Gözlerimi kaçıncı kez devirdiğimi hesaplamadan yine devirdim ama bu kız çok olmuştu. Konuşacağım zaman yine Mensah tarafından susturulmuştum, sinirle ikisine baktım.

"Buradan gitmesi gereken şimdilik sensin, Yelin çık git evimden!"

Yelin bana nefret dolu yılan bakışlarını dikince ifadesizce ona bakıp kollarımı göğsümde buluşturdum. Tabii bu yaramı zorlamama sebep olduğu için kısık bir şekilde inlemiş kollarımı tekrar iki yanıma bırakmıştım. Mensahın bakışları bana döndüğün de ağzının ortasına vurma planlarım beni daha çok dürttü.

"Sırf dikkat çekmek için bu oyunlara Mensahın gelmeyeceğini bilmemen ne kadar aptalca!"

Yeline umursamaz bakışlarımı attım, susacağımı falan mı sanıyordu?

"Canım sen beni kendinle karıştırıyorsun, benim kimsenin dikkatini çekmeye çalışmak gibi bir derdim yok."

Yelin dişlerini sıkarak bana attığı bir adıma küçük düşürücü bakışlar attım, bir erkek için kavga edeceğimi mi düşündü acaba? Hemde o gereksiz yaratık için! Başımı yana eğerek onu süzdüm.

"Kavga mı çıkaracaksın cidden mi? Bu kadar mı aptalsın, hemde bir erkek için. Aslında senden beklenen hareketler şaşırmadım. Çünkü baksana seni kovdu ve sen hala buradasın."

Yelin benim acı çekerek yaptığım hareketi rahatlıkla yaptı. Bu yüzden ona döndüğümde yaratık ikimize ifadesizce bakıyordu.

"En azından benim hedefimin kim olduğu belli, baksana kendine eminim ki her gece başka birinin altındasın değil mi?"

Başımı yana eğerek şaşkın bakışlarımla onu süzdüm.

"Sen harbiden aptalsın, aptal bir kaza geçirdim ve bu yüzden yar- o bana yardım ediyordu. Ayrıca onu tanımıyorum bile, sana benden bir tavsiye sen herkesin altına giriyorsun diye herkesi kendin gibi sanma!"

"Yelin seni kaç kez kovmam gerekiyor buraya bir daha gelmemen için!?"

Yelin Mensaha döndü. Yüzü allak bullak oldu.

"Beni kabul ettiğin zaman zaten bir daha gitmeyeceğim. O zamana kadar böyle basit kişilerle takılabilirsin."

Ağzım açık sözlerini dinledim. Bir erkek bana bunları yapacaktı ve ben inatla onunla olmak için ısrar edecektim, kendimi keserdim! İğrenen bakışlarım geri dönmüş kıza bakmaya bile midem bulanmıştı. Kendi hemcimsim adına utanıyordum ama onun umrunda bile değildi. Bu aşk falan değildi, takıntılıydı hemde yaratık gibi birine.

Yelin oradan ayrıldığı zaman kaşlarımı kaldırmış ardından düşünüyordum fakat üstümde gezinen bakışlarla yaratığa baktım.

"Senden daha ne kadar iğreneceğim merak ediyorum."

Mensah tam karşımda durdu, fokurdayan damarlarım siniri arttırmak adına hiç iyi işler çıkarmıyordu.

"Benim kadar iğrenmeyeceğine bahse girerim."

Göz devirdim ve etrafta bakışlarımı gezdirdim.

"Burası neresi, niye buradayız?"

Ellerini ceplerine koyup başını bana doğru eğdi. İfadesiz bir biçimde durdum ve hareket etmedim.

"Karım olarak evimizi görmeni istedim, karıcığım."

"Bunları neden yaptığın er gün ortaya çıkacak ve o zaman da böyle olacak mısın merak ediyorum."