CANINI YAKARIM (+18)

Ağlamam Zaman Aldı

Model- Ağlamam Zaman Aldı

▪︎

'Yoktun artık yanımda, anlamam zaman aldı.'

▪︎

Bu kadar çok acıyor olması şaka gibiydi, ona olan duygularımı her daim reddetmişken şimdi o duyguların altında kıvranan zayıf bedenim ölüyor gibiydi.

Ona güvenmediğimi sanıyordum.

O da öyle düşünüyordu, eminim ama şimdi farklıydı. Ölüm gibiydi bunlar. Benden aldıkları benden çokken etrafımda ki her şey benim gibi ölüyor gibiydi.

Bebeğim gitmişti benden, sebebi yine oydu.

Varlığını bile bilmediği bebeğinin katili olduğunu öğrense ne yapardı acaba? Benliğim sırıttı bu düşünceme, acımasızlığın vücut bulduğu benliğim dışıma yansırken ben öylece mavi gözlerin ihanetine uğramanın bedelini ödüyordum. Canım parçalara ayrılıyormuş gibi yanıyordu, acıyordu ve durmadan kanıyordu.

Sevdiğim adam, benim ve bebeğimin katiliydi.

Söylesene Mensah, bu kadın seni nasıl affedecek?

Ben affetsem bile sen kayıp giden çocuğun için kendini affedecek misin, aşık olduğun kadına bunları yaşattığın için affedebilecek misin kendini?

Onu tanıyordum, affetmeyecekti.

"Layel ben böyle olacağını-"

O konuşurken sesini kesmesini diledim, bir yandan da konuşmasını ve tüm bunlara sebep olanın o olmadığını öğrenmek istiyordum. Gerçekten acınası bir haldeydim.

"Biliyordun Mensah, en başından beri ona neler yapacağımı biliyordun."

Cenk'in o haline rağmen sesini çıkartması öfkemi harlandırıyordu, bebeğimin dolaylı yönden katili Mensah olurken bizzat katili oydu. Yaşamayı haketmeyen kişi oydu, bebeğim ölmeyi haketmemişti.

"Beni seninle tehdit etti, neler olduğunu sana anlatmakla tehdit etti. Sen yeterince üzülmüşken olanları yeniden hatırlamanı istemiyordum."

Zihnim birkaç dakika önce bana sunduğu tüm anılarımı bana göstermişken, neler olduğundan artık haberdardım. Onların kız kardeşini öldürmüştüm ve bu benliğim değil, ben kendim yapmıştım. Şimdi bile pişman olmadığım için garip hissediyordum. İnsan katil olduğunda en azından ufacıkta olsa pişmanlık yaşamaz mıydı? Ben yaşamıyordum.

Ağır olan katil olmamda değildi, ilk kez katil olduğum o günü de hatırlamıştım ben. Ciğerlerimi yakan, bedenimi taşa çeviren o anılar midemi bulandırdı. Tecavüze uğradığım o anlar silinip gitmişken şimdi zihnimi yeniden talan ediyordu.

O iğrenç mahlukat benim ellerimde ölmüştü.

Onun içinde pişman değilim. Sadece daha çok canının acımasını isterdim, günlerce veya aylarca işkence çekmesini isterdim. Bana ölmek için yalvardığında o zaman onu öldürmeliydim.

Güçlü bedenim sarsılmıştı, hatırlamak istemezdim o anları. Gitmek istemezdim o zamana, yeniden yaşamak istemezdim o anı. Fakat bunu yine karşımdakiler yapmıştı, onlar yüzünden kardeşlerine neler yaptığımı hatırlamışken neden sinirlendiğimi hatırlamıştım. Bedenimde ki çürükler, bacak aramda ki midemi bulandıran sızı dün gibi hatrıma düşmüştü.

Cezaları bu muydu?

Yaşadığım her şeyi yeniden yaşatmak mı?

Benden geriye ne kalmıştı ki? Belki de benliğimi benden tamamen koparabilecek bir bebeğim olacakken onu da almışlardı benden. Kendi elleriyle öldürmüşlerdi.