"Eğer bir daha bana saçmalıyorsun dersen ve o adımı atarsan seni pişman ederim."
Söylediklerini duymamıştım bile, hızla odadan çıkıp arka odanın bahçeye çıkan kapısından dışarıya fırladım. Kararan gökyüzü ve kapkaranlık ormana baktım, derin bir nef...
Gözlerim aralandığında uykunun etkisiyle bulanık görüyordum ama bu sözlerin sahibine bakmama engel olmadı. Kahve gözlerime değen mavi irislerin parlıyor olması kalbimi tekletti. Başımda dirseğini yatağa yaslamış bana gülümseyerek bakan Mensah garip bir ifadeyle bakıyordu. Gözlerinin içine yansıyordu o gülümseme, elimde olmadan dudaklarım kıvrıldı.
"Günaydın."
Elini karnımın üstünde gezdirerek yüzüme doğru eğildi, dudaklarıma küçük bir öpücük bıraktı daha sonra.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Geri çekilip tekrar göz göze geldiğimiz de tüm yüzünü kaplayan o gülümseme gözüme daha çok büyümüş göründü. Onun bu mutluluğunu hücrelerime kadar hissediyordum, fazla gerçekçiydi.
"Seninle güne başlamayı özlemişim."
Küçük bir iç çektim.
"Sen böyle çok pofuduk bir şey oldun."
Ciddi ciddi dinleyen ifadesi bir an da bozguna uğradığında kahkaha atmama engel olamadım. Kaşları çatılmış mavi irisleri şimdi daha çok koyulaşmıştı, sinirlenmek yerine alayla sırıttı.
"O gece de böyle mi düşünüyordun?"
O ifadesinin sebebini sözlerinin ardından anladığım da bedenimde bir sıcaklık yükseldi ardından yutkunarak ters bir şekilde mavilerini izlemeye devam ettim.
"Sonra da bırakıp gitmiştin."
O bel altı vuruyordu, ben ise asla unutamayacağım o olayıyla. Alaylı ifadesi gözle görülür bir biçimde gitti, sert bir soluk alarak üstümde dikilmeyi bırakıp gerisin geri yerine döndü. Sırt üstü uzanmış, tavanda bir şey varmışçasına ikimiz de pür dikkat bakıyorduk.
"Elimde olmadığını sana daha kaç kez söyleyeceğim?"
İstediği kadar söyleyebilirdi. Ben o iki günde hissetmediğim kadar kötü hissetmiştim, pişman olmamıştım ama onun bunu yapacağına içten içe gerçekten inanmıştım. Sonuçta o hala aynı kişiydi, Yaratık. Ondan değişmesini bekleyemezdim ki değişmezdi.
Hiç kimse değişmezdi, sadece öyleymiş gibi gösterirdi o kadar.
"Napim?"
Hiddetle bağırdı. Tepkisizce baksam da bağırdığından hazırlıksız yakalanmış irkilmiştim.
"Layel delirtme beni!"
"Delir ya delir! Ne yapacaksın görelim!"
Yüz yüze gelmiş ikimizde uzandığımız yataktan doğrulmuştuk. Dişlerini kıracakmış gibi sıkıyor, mavileri ise öfkeyle parlıyordu. Mavi irislerini uzun zaman sonra ilk defa bu kadar koyu görmüştüm, nasıl bilmiyorum ama öfkeli olduğunda rengi gözlerime daha koyu görünüyordu.
