CANINI YAKARIM (+18)

Acımasız

"Bebeğim, geldik."

Uykudan yeni uyanan küçük yüzüyle şirin görünüyordu, dayanamayarak dudaklarımı yanağına bastırdığımda Umut kollarımın arasında esnedi.

"Yorgunum."

Sarkıttığı küçük alt dudağı içimde bir yerleri ezdi. Yüz yüzeydik. Saçlarını parmaklarımın arasına alarak yavaşça okşadım.

"Biliyorum aşkım, eve gidince dinleneceksin."

"Siz eve gidin, benim burada birkaç işim var."

Umut için arabanın arka koltuğuna yerleşmiştim, bakışlarım mavi irisleri buldu anında.

"Ne işin var?"

Bundan hoşlandığını belirten bir sırıtma yerleşti sert yüzüne, aykırı durdu gülüşü. Ona fazlasıyla yakışan bir gülümsemesi olması haksızlıktı.

"Karıcığım beni mi merak ediyorsun?"

Umut dalgınca saçlarının arasında ki elimi ellerinin içine aldı ama bu dikkatimi çekmedi, dikkatim mavi gözlü kocamdaydı.

"Evet?"

Şaşkınca irileşti mavileri. Yüzümü incelediğinde niye bu kadar şaşırdığını anlamamıştım. Ön koltuğundan başını başıma yaklaştırıp dudaklarıma doğru fısıldadı.

"Artık kendini geri çekmiyorsun."

Gülümsedim ve öne eğilerek dudağının kenarını öptüm. 

"Adresi atmama gerek yoktur, çabuk gel."

Muhtemelen o evde kalmayacağımı bildiğinden bizim için otel bulacaktı, o sırada hakkım da bilgi de edinmeye çalışacaktı. Yolundan alıkoymak yerine Umutla beraber arabadan çıktım, Mensah yanımıza ulaşarak belime yerleştirdiği eliyle beni kendi bedenine doğru çekti. İnsanların birbirini iyi tanıdığı bu küçük ilçe de tanınmayanlar olarak çoğu bakışı üstümüze çekmiştik. Mensah eliyle Umut'un saçlarını karıştırarak uykulu küçük bedenin onu görmesini sağladı.

"Ablana iyi bak."

Umut tüm tatlılığıyla yerinde diklesti ve hevesle Mensah'ı onayladı.

"Sen nereye gideceksin?"

Merak dolu sesiyle Mensahla göz göze geldik.

"Hemen sonra yanınıza geleceğim, bir saat bile sürmez."

Umut onu yeniden onayladı. Mavi irislerine karşılık gülümsediğimde elini yüzüme uzatarak tenimi okşadı, dudakları yerini aldı sonra. Yanağımda ki baskısı gözlerimi kapatmamı sağladı.

"Ben gelene kadar uslu dur."

Göz kırptığını gördüğüm de kalbimde ona doğru bir şeyler akmaya başladı.

"Söz veremem."

Gülümsedi. Gülümsediğini yalnızca benim göreceğim kadar yakınımdaydı Dudakları bu sefer şakaklarıma uğradı.

"Dikkatli ol."

Neler olduğunu, çocukluk travmamı biliyormuş gibi endişe bürümüştü mavileri. Ona yaklaşıp endişe etmesi gereken kişinin ben olmadığını söylemek istedim ama bunu onun da bildiğini biliyordum. Öylesine söylenip, aslında hiçte öyle olmayan sözlerinin ardından bakışları benden ayrıldı. Bizim için taksi çağırmıştı. Yanımızda duran taksinin arka tarafına önce Umut yerleşti, daha sonra ona bakmayı ve dokunmayı bırakarak ben bindim. Filmle kaplı camdan onu görüyordum, o da beni görebiliyormuş gibi gözlerini gözlerime kenetlemişti.