Hate Poem Written With Love࿐

[30]

[Unicode]

" လူနာအသက်အန္တရာယ် ကင်းရှင်းသွားပါပြီ "

" ဒါပေမယ့် ဓားဒဏ်ရာတွေကြောင့် သွေးကြောတွေပြတ်နေတာလည်း ရှိနေခဲ့ပြီး အရိုးကျိုးတာတွေလည်း များပါတယ်။ အထူးသဖြင့်ကတော့ သေနတ်ဒဏ်ရာတွေပါ။ လက်ဖျံရိုးက သေနတ်ဒဏ်ရာက တော်တော်လေးနက်ရှိုင်းတာကြောင့် လူနာပြန်ကောင်းလာမယ်ဆိုရင်တောင် ဒဏ်ဖြစ်နေဦးမှာပါ ။ ဒဏ်ရာရထားတဲ့လက်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်မလှုပ်ရှားတာက အကောင်း‌ဆုံးပါပဲ။ "

" ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်တို့သိပါပြီ "

" ပြီးတော့ ခွဲစိတ်တာအောင်မြင်သွားပေမယ့် လူနာကအချိန်ပြည့်စောင့်ကြည့်ရမယ့် စာရင်းထဲပါပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့အားလုံး လက်လျော့ဖို့လုပ်ခဲ့ပေမယ့် ကံကောင်းစွာနဲ့ လူနာရဲ့ကိုယ့်ခံအားနဲ့ စိတ်အားထက်သန်မှုကြောင့် အောင်မြင်ခဲ့တာပါ။ ခုချိန်ထိ အရေးပေါ်အခြေအနေမှာ ရှိနေတုန်းပါပဲ ကျန်တာကလူနာရဲ့အပေါ်မှာပဲ မူတည်ပါတော့တယ် "

" ရှင်းရဲ့အခြေအနေက အရေးပေါ်ဖြစ်နေတုန်းလား ?"

" ကျွန်တော်တို့လည်း စိတ်မကောင်းပါဘူး "

ဆရာဝန်မှာ ထွက်ခွာသွားခဲ့လေပြီ။ ဆင့်တို့သုံးယောက်သာ ထိုနေရာမှာကျောက်ရုပ်သဖွယ် ရပ်နေခဲ့ပြီး ခံစားချက်မျိုးစုံက သောင်းပြောင်းရောနှောနေခဲ့သည်။ ကိုးလ်တစ်ယောက်မှာတော့ မျက်ရည်ကြည်များ တစ်စက်ချင်းကျဆင်းနေသော်လည်း အမူအယာကလုံးဝ အေးစက်နေခဲ့သည်။ မျက်တောင်ပင်မခတ်နိုင်ဘဲ အရေးပေါ်အခြေအနေဟူသော ဆရာဝန်၏စကားတစ်ခွန်းသာ ဦးခေါင်းထဲနေရာအပြည့်ယူနေခဲ့ပြီး နားထဲ၌ ဖန်ခါတလဲလဲကြားယောင်နေခဲ့သည်။ ရှိုက်သံများလည်း ထွက်မလာခဲ့သလို အော်ဟစ်ငိုကျွေးနေခြင်းလည်း မရှိခဲ့ဘဲ ဒီအတိုင်းမျက်ရည်များ ကျနေခြင်းသာ။

ကိုးလ်တစ်ယောက်ထဲသာ ဒီလောက်အခြေအနေဆိုးနေလျှင် ငယ်စဉ်ထဲကရင်းနှီးခဲ့သော တိမ်ယံဆင့်အတွက် ကြီးမားသောတိုက်ခိုက်မှုတစ်ရပ်ပေ။ ကိုးလ်ကဲ့သို့ငိုနေခြင်းမရှိသော်လည်း သူသည်လည်း ဝိညဉ်ထွက်သွားသော ခန္ဓာကိုယ်အလွတ်ကဲ့သို့ တောင့်တင်းနေခဲ့သည်။ ဟန်ချက်မညီ၍ ယိုင်နဲ့သွားသော ဆင့်အားပြဒါးရံကလှမ်းဆွဲ၍ ထိန်းပေးလိုက်ကာ ဘယ်သူမှမမြင်ခင် အေးစက်နေသောလက်ကို ကျယ်ပြန့်လှသော သူ၏လက်ဖဝါးနှင့် ဆုပ်‌ထွေးကိုင်လိုက်သည်။