Hate Poem Written With Love࿐

[45]

[Unicode]

" ကိုကို ကိုးလ်ကို သဘောကျနေတာလား "

ထိုမေးခွန်းအား ပြန်ဖြေရန် ရှင်း အတော်လေး အချိန်ယူလိုက်ရချေသည်။ လေပြေက ဘာသဘောနဲ့မေးတာလဲဆိုတာကို သူအတော်လေး စဉ်းစားနေရသောကြောင့်ပါပင်။ " သဘောကျတယ် " ဆိုတဲ့ စကားက အဓိပ္ပါယ်တွေအများကြီး သက်ရောက်ပျော်ဝင်နေသော်လည်း ရှင်းအနေဖြင့် ကိုးလ် ဆီမှကူးစက်လာဟန်တူသော ဖြူဖြူစင်စင်အတွေးလေးဖြင့်သာ တွေးတောလိုက်ပါသည်။

သူငယ်ချင်းအချင်းချင်း ဂရုစိုက်တာကိုလည်း သဘောကျတယ်လို့ ပြောတာပဲလားဟု ကောက်ချက်ချလိုက်ကာ တည်ကြည်သော မျက်နှာတော်သည် ရွှန်းဆိုနေသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကို အသုံးပြုလျက် စွဲမက်ဖွယ်သဏ္ဌာန်ဖြင့် ဖွင့်ဟကြေညာလာသော စာကြောင်းတစ်ကြောင်းမှာကား_

" သဘောကျတယ်.... "

ထို့နောက်တွင်မူ ထပ်လောင်းဖြည့်စွက်စွာဖြင့် သတိမမူပဲ ဆိုလာသည်မှာ ပုံသေထုဆစ်ထားသည့် ရတနာတစ်ပါအလား ထာဝစဉ် မပျက်ဆီးပါသည့် ရှင်း ပြောနေကြစကားတစ်ခွန်းပင်။

" သူငယ်ချင်းတွေ မို့လို့လေ "

" သူငယ်ချင်း ကိုကိုတို့က သူငယ်ချင်းတွေပဲလား "

" အင်း အဲ့ထက်မပိုဘူး.... ဒါကြောင့် မဟုတ်တာတွေ လုပ်မနေတော့ဘဲ စောစောအိပ်တော့ "

လေပြေညှင်းခေါင်းက ဆံပင်တို့ကြား လက်လျှိုသွင်းရင်း ကြင်နာစွာ ရှင်း ချော့မော့လိုက်ပါသည့် စကားဖြစ်လေသည်။

မောင်နှမနှစ်ယောက် စကားအပြန်အလှယ် ပြောအပြီးတွင် လူစုခွဲ၍ ကိုယ့်အခန်းထဲသို့ အသီးသီးဝင်သွားကြလေသည်။ သူတို့မသိလိုက်သည်မှာ သေချာစွာ စေ့ပိတ်ထားခြင်းမရှိသော တံခါးနောက်ကွယ်တွင် ကိုးလ်ဟာတစ်ချိန်လုံး မတ်တပ်ရပ်နေခဲ့ပြီး ရည်ရွယ်ထားခြင်း အလျင်းမရှိပါဘဲနှင့် ရှင်း ပြောသမျှ စကားအကုန်လုံးကို နားနှင့် ဆက်ဆက်ကြားခဲ့ပါကြောင်း ဆိုတာကိုပင်။

နောက်နေ့မနက်အစောပိုင်းတွင် ကိုးလ်ဟာ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် ရေဆင်းသောက်ရင်း ခေါက်ဆွဲပြုတ်ထိုင်စားနေသည့် လေပြေနှင့် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ပင် တိုးခဲ့လေသည်။ လေပြေညှင်းသည်ကား အိပ်မှုန်စုတ်ဖွားနှင့် ဆံပင်များကလည်း သေချာဖြီးသပ်ထားခြင်းမရှိကာ အင်္ကျီကလည်း အနည်းငယ် ဖရိုဖရဲနိုင်လှ၏။