Hate Poem Written With Love࿐

[51]

[Unicode]

ပုံမှန်ဆိုလျှင် မီးဖိုချောင်မှာ ယွန်းဟေမီအပိုင်စီးထားတတ်သော နေရာတွေထဲကတစ်ခုဖြစ်လေသည်။ သူမမှာ တစ်ခါတစ်လေ အရမ်းရက်ရောတတ်သော်လည်း တစ်ခါတစ်ရံကျ သူမ နှစ်သက်တဲ့နေရာကို အခြားတစ်ယောက်ဝင်လာတာတောင် မကြိုက်တတ်ပေ။ ယွန်းဟေမီထံ၌လည်း ကလေးဆန်သည့်အပြုအမူများ ရံဖန်ရံကာတွေ့မြင်ရတတ်ကာ အချိန်တိုင်းမှာ သူမစိတ်ကြည်နေသည့် ရက်များတွင်သာဖြစ်လေသည်။

သို့သော်ယခုသူမအပိုင် မီးဖိုချောင်ထဲသို့ စီးနင်းဝင်ရောက်နေသော နတ်ဘုရားကိုသာ တွေ့သွားခဲ့လျှင် ယွန်းဟေမီတစ်ယောက် ဘယ်လိုအမူအယာမျိုးဖြင့် တုန့်ပြန်မလဲဆိုတာ တစ်ကယ့်ကို သိမှတ်ချင်စဖွယ် ဖြစ်လေတော့သည်။ သူမ၏အကျင့်စရိုက်တိုင်းဆိုလျှင် အကြောင်းပြချက်မျိုးစုံဖြင့် တိမ်ယံဆင့်ကို မီးဖိုချောင်ထဲမှ နှင်ထုတ်ပစ်မည်ဖြစ်လေသည်။သို့သော် ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်၌မူ တိမ်ယံဆင့်ဆိုသည်မှာ ဒီအိမ်၊ ဒီခြံ၊ ဒီတစ်ကျွန်းလုံး၏ ပိုင်ရှင်အစစ်အမှန်မဟုတ်ပါလား။ ယုတ်တွအဆုံး သူမမောင်တောင် ဆင့်ကို ဥပဒေအရ တားဆီးပိုင်ခွင့်ရှိသူမဟုတ်လေရာ သူမအနေဖြင့်ဆိုလည်း ဘာမှဝင်ပြောပိုင်ခွင့် ရှိလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။

" ဒါက သခွားသီးကြီးပဲ "

ဆင့်က ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ယူထုတ်လာသော သခွားသီးအကြီးတစ်လုံးကို စေ့စေ့စပ်စပ် နှစ်ခေါက်လောက် ကြည့်လိုက်ပြီး အပြုံးတစ်ခုအား ချိတ်ဆွဲလိုက်ကာ ခပ်ပါးပါးလှီးလိုက်လေသည်။ တိမ်ယံဆင့်၏ ခပ်ပါးပါးဆိုသည်မှာကား သေချာပေါက် လက်နှစ်လုံးလောက်ကြီးသည့်အရွယ်ဖြစ်လေရာ အခြားသူဘက်မဖှကြည့်မည်ဆိုလျှင် သေချာပေါက် ခပ်ပါးပါးလို့ဆိုနိုင်ဖွယ်ရာတော့ မဟုတ်တော့ချေ။ တစ်လုံးလုံး လှီးပြီးသွားချိန်တွင် ဆင့်က ဂတ်စ်မီးဖို့ပေါ်က ပွက်ပွက်ဆူနေသော ရွှေရောင်စတုဂံအိုးထဲသို့ ပစ်ထည့်လိုက်လေသည်။

စိတ်ထဲတွင် မပေါ်ပေါက်သည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော ပျော်ရွှင်မှုလေးမှာ အပြုံးလေးတစ်ခုအသွင်ဖြင့် တိမ်ယံဆင့်၏ မျက်နှာပေါ်အပြည့်အဝ ပွင့်လန်းနေခဲ့ပါတော့သည်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပင် နှလုံးသားက နေရောင်ခြည်ပျပျလေးကြောင့် နွေးထွေးသည့်အသွင်ဆောင်နေကာ အမူအယာကား တံထောင်ဆစ်ထိခေါက်တင်ထားသော အင်္ကျီလက်များကြောင့် ဖြူဖွေးညက်ညောသည့် အသားအရည်လေးမှာ ပေါ်လွင်ချင်တိုင်း ပေါ်လွင်နေခဲ့ပါတော့သည်။