[Unicode]
လက်ရှိတွင် သူတို့နှစ်ယောက်လုံးမှာ လမ်းဘေးဆိုင်တစ်ခုတွင် ရောက်နေခြင်းဖြစ်ကာ ရှင်းက ထိုဒေသထွက် အစားအစာများကို သိပ်သဘောမတွေ့သော်လည်း ကိုးလ်ကတော့ အတော်လေးကြိုက်နှစ်သက်သည် ထင်ပေသည်။ မရပ်မနားစားနေခဲ့သည်မှာ နောက်ဆုံးတွင် လမ်းပင်မလျှောက်နိုင်တော့သည်အထိ ကိုယ်ဝန်သည် သုံးလဗိုက်ကလေးလို အနည်ငယ်ဖောင်းကာ လုံးဝန်းနေမည်ကို တွေးကြည့်လိုက်ရုံဖြင့် ရှင်းခမျာ ရယ်ချင်လာရသည်။
" ဖွီး "
ရယ်သံသည် မအောင့်အီးနိုင်သည့် နောက်ဆုံးတွင် အပြင်ဘက်သို့အသံထွက်သွားလေသည်။
" ဟင် ! "
အသံတစ်ချက်ပြုလျက် ထိုင်ခုံပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်နေသော ကိုးလ်က မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများဖြင့် နားမလည်နိုင်သော အမူအယာလုပ်လျက် မော့ကြည့်လာပြီး ခဏအကြာတွင် အကြောင်းအရာကို သိသွားသည့် ပုံစံဖြင့် နားရွက်ဖျားများက နီလာကာ ပါးပြင်မှာ အသားရောင်မှပင် အရောင်းပြေးလေးတစ်ခု ဖြတ်ပြေးသွားလျက် ခေါင်းပြန်ငုံ့သွားလေသည်။
" ဘာဖြစ်တာလဲ "
ရှင်းက ရယ်သံစွက်လျက် မေးလိုက်သည့်အခါ ထိုလူသားမှာ ခေါင်းပြန်ခါပြလာလေသည်။
" ကိုယ့်ကိုယ်ပြောလေ မင်းမပြောရင် ကိုယ်ကသိပါမလား "
" ......... "
" ကျွန်တော်က ရယ်စရာကောင်းနေလား "
မဝံ့မရဲဖြစ်နေသည့်အသံသည်ကား တိုးဖွဲ့ဖွဲ့လေး ထွက်ပေါ်လာလေသည်။
" မဟုတ်ပါဘူး "
" ဒါဆို..... "
" မင်းက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းနေလို့လေ ....ဒါကြောင့်ကိုယ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ရယ်လိုက်မိတာ "
ခေါင်းငုံ့ထားလျက်မှပင် ကိုးလ်တစ်ချက်ပြုံးလိုက်သည်ကို တစ်ခဏလေးဆိုသော်လည်း လေပြေရှင်းတစ်ယောက် အမိဖမ်းလိုက်နိုင်လေသည်။
" ဗိုက်ဝပြီလား "
" အင်း "
" အမှတ်တရအဖြစ် ဈေးထဲမှာ ဝယ်ချင်တာရှိသေးလား "
YOU ARE READING
Hate Poem Written With Love࿐
Fantasyရင်ထဲမှာ နက်ရှိုင်းစွာနာကျင်စေတဲ့ ခံစားချက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့အခါ မင်းကြောင့်ပဲဆိုတာ သိလာတယ်။ " မင်းဟာလေ....စေ့ပိတ်ထားတဲ့ တံခါးတွေကို ဆွဲဖွင့်ပြီး ဒူးထောက်လာအောင် ပြုစားနိုင်တယ်။ " " မင်းဟာလေ.....အကြည့်တစ်ချက်နဲ့ ကိုယ့်အသိစိတ်ကို လောင်ကျွမ်းစေနိုင်...
