[Unicode]
ကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်ပြီး ယွန်းဟေမီနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆင့် ရပ်လိုက်လေသည်။ မျက်ရည်များနှင့် တန်ဆာဆင်ထားသော သူမမျက်လုံးများမှာ တိမ်ယံဆင့်၏ နက်မှောင်လှသော မျက်ဝန်းများထံသို့ စိုက်ကြည့်နေသည်မှာ တစ်ချက်ကလေးမှ ပျက်ယွင်းမသွားခဲ့။ အချိန်အနည်းငယ် ကြာသွားသောအခါတွင် ယွန်းဟေမီမှာ ရှိသမျှ အားအလုံးစုံကို စုစည်းလိုက်ပြီး သူ့ထံသို့ပြောလာခဲ့သည်။
" အဲ့ဒီ့နေက ရံလေး ဆီကနေပြန်သွားနေ့က ကားအက်စီးဒင့် ဖြစ်ခဲ့သေးတယ်မလား "
" ဘယ်လိုသိတာလဲ "
သေချာပေါက် ရှင်းနဲ့ သူပဲသိတဲ့လျို့ဝှက်ကို ယွန်းဟေမီက ဘာကြောင့်သိနေရတာလဲ။
" မင်းအထင် သာမာန်ထိခိုက်ဒဏ်ရာလေးနဲ့ပဲ ပြီးသွားတယ်ပဲ ထင်နေခဲ့တာပေါ့ "
ဆင့်၏ မျက်ဝန်းများမှာ ယွန်းဟေမီစကားများကြောင့် တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားမှုများ နေရာယူလာခဲ့သည်။
" ကားတစ်စီးလုံး ကြေမွသွားတာတောင် ကံကောင်းပြီး ပြင်ပဒဏ်ရာလေးအနည်းငယ်နဲ့ အသက်ရှင်ခဲ့တာပေါ့လေ။ "
" ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ ..... အဲ့တာအမှန်ပဲ မဟုတ်ဘူးလား "
တိမ်ယံဆင့်၏ အသံမှာ မသိစိတ်အရ တုန်လှုပ်လာခဲ့တော့လေသည်။ သူ့ကို နှစ်ပေါင်းများစွာကြာအောင် ဖုံးကွယ်ခဲ့တဲ့အရာတွေက ဘာတွေလည်းဆိုတာ သူသိချင်လွန်းလှသည်။ ရှင်း ကိုယ်တိုင်တောင် သူမသိအောင်လျို့ဝှက်ထားခဲ့တဲ့ နက်နဲတဲ့အရာတွေ။
" သေချာနားထောင် တိမ်ယံဆင့်...... အဲ့နေ့ထဲက မင်းရဲ့မျက်လုံးတွေက ကွယ်သွားနှင့်ပြီးပြီ "
" ဘာ ! "
အလိုအလျောက်ပင် ခြေလှမ်းများမှာ နောက်သို့နှစ်လှမ်း ဆုတ်လိုက်မိပါတော့သည်။ လက်ဖဝါးပြင်မှာ အတိုင်းမသိ တုန်ယင်နေသည့်အပြင် အသက်ရှုနှုန်းများမှာလည်း ရုတ်ချင်းမြန်ဆန်လာလျက်သား။ ယွန်းဟေမီ ဆီမှထွက်လာသော ထိုစကားဟာ နွေခေါင်ခေါင်တွင် မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်ပါသည့်နှယ် ဆင့် ၏ အတွင်းစိတ်ကို အဖန်တစ်ရာမက အဆိပ်ခပ်နေခဲ့သည်။ ရုတ်တရက် တိမ်ယံဆင့်၏ နှလုံးအိမ်ထဲသို့ ဆူးတစ်ချောင်းက နစ်နစ်နဲနဲစိုက်ဝင်လာလေသည်။ ရံဖန်ရံခါတွင် သေမတတ်အောင် နာကျင်စေပြီး အချို့အချိန်များတွင်တော့ လိုက်လျောညီထွေစွာ စိုက်ဝင်နေသည်။ ယခုထိုဆူးမှာ အနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာထိ စိုက်ဝင်လျက် နှလုံးအိမ်မှာ သွေးများကျဆင်းလာအောင် ဖန်တီးနေလျက်ရှိသည်။
YOU ARE READING
Hate Poem Written With Love࿐
Fantasyရင်ထဲမှာ နက်ရှိုင်းစွာနာကျင်စေတဲ့ ခံစားချက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့အခါ မင်းကြောင့်ပဲဆိုတာ သိလာတယ်။ " မင်းဟာလေ....စေ့ပိတ်ထားတဲ့ တံခါးတွေကို ဆွဲဖွင့်ပြီး ဒူးထောက်လာအောင် ပြုစားနိုင်တယ်။ " " မင်းဟာလေ.....အကြည့်တစ်ချက်နဲ့ ကိုယ့်အသိစိတ်ကို လောင်ကျွမ်းစေနိုင်...
