ACCIDENTALLY GLANCES THE CITY BOY

KABANATA 32

Kabanata 32

NAGING mabilis ang lakad ni Kelly nang maramdaman niya na parang may nakatingin sa kanya. Sa ilang taon na pagtatago niya, ngayon lang muli siyang nakaramdaman ng kaba. Sayang man para sa kanya ang mag-arkila ng bangka, dahil sobrang mahal iyon. Ngunit, nagawa pa rin niyang mag-arkila para makaalis na agad doon.

Sa loob ng ilang taon na pamamalagi nila sa lugar kung saan lumaki ang magulang ni Alex o sabihin na pagtatago nilang dalawa, isa na iyon sa nakasanayan nila. Ang sumakay ng bangka, dahil iyon lang ang tanging daan para makatawid sa kabilang bahagi ng lugar. Ginagawa naman na ang daan para sa mga sasakyang panlupa ngunit sadyang matagal ang proseso.

Iyon ang isa sa kalamangan ng kabilang lugar lalo na kung ayaw mong mahanap agad ng iyong pinagtataguan. Napakaimposible na isipin nilang gugustuhin mo pang tumawid lang sa kabila, para makapagtago lang sa kanila. Kung maaari naman na sa ibang lugar ka pumunta.

Nakampante lang si Kelly nang matanaw niya na siya ay malapit na sa kabilang bahagi. Habang nasa byahe siya talagang naging malikot ang kanyang tingin kung may nakasunod ba na bangka sa kanya, laking pasasalamat niya na wala naman. Doon lamang siya nakahinga ng maluwag.

Lagi naman siyang pumupunta ng palengke kapag nauubusan na sila ng stocks sa bahay, pero sadyang may mga pangyayari talaga na hindi kailanman natin inaasahan na mangyari. Tulad na lang ngayon, ito lang muli ang unang beses na naging ganoon ang pakiramdam niya. Pinaghalong kaba at takot. Hindi niya ramdam na ligtas siya, iyong pagkakampante niya sa lugar, parang nawala. Hindi na tulad noong bago pa lamang sila, hanggang sa sumunod na mga buwan at taon.

Kanina kasi habang nasa palengke siya, habang namimili siya ng kanilang ulam dahil siya na nga ang nagboluntaryo. Para kasi sa kanya, iyon na lamang ang kaya niyang gawin para sa mga naitutulong sa kanya ni Alex. Hindi naging kampante ang kilos niya, dahil parang bawat lakad niya may nakasamid na mata sa kanya. Na kahit anong oras, pwede siyang masundan o ang masama pa doon, pwede siyang kunin.

Nang tuluyan nang makababa si Kelly at nakapagbayad. Hindi na siya nag-aksaya pa ng oras at tinungo na niya agad ang tricycle para makauwi sa tinutuluyan nilang bahay.

PAGKABABA pa lang niya ng tricycle, tanaw na niya ang kanyang anak. Nakabukas ang pinto, at nakaupo sa maliit na upuan ang kanyang anak. Hindi na bago iyon sa kanya, dahil simula nang makapaglakad ang kanyang anak at tuwing wala siya sa bahay. Tuwing uuwi siya ganito ang kanyang nadadatnan. Iba ang kasiyahan ng kanyang puso, iyong pagod, kaba, na nararamdaman niya laging napapawi dahil isang napakapagwapong batang lalaki ang sasalubong sa kanya.

"Nanay!"

Malayo pa lang si Kelly pero rinig na niya ang pagtawag ng kanyang anak. Ramdam ang pananabik sa boses ng anak, halatang inaabangan talaga siyang dumating. Tumayo na ang bata at napangiti si Kelly nang makitang inaabot na nito ang kanyang kamay.

"Anak, may hawak pa po si nanay. Baba ko po saglit," Mahinahon na sabi ni Kelly, masunurin naman na tumango ang kanyang anak. Binaba ang kamay nito at umatras pa para mabigyan siya ng daan. Hinagkan niya iyon sa noo, bago tinungo ang kusina para ilagay ang mga pinamalengke niyang ulam nila.

Tuwing pupunta siya ng palengke, talagang dinadamihan na niya ang binibili para hindi sila panay punta lagi ng bayan kahit pa man laging tumatawid si Alex. Iyong bagay na iyon ay hindi na niya inaasa pa kay Alex dahil hapon na ang kanyang uwi, at kung hapon man siya bibili hindi na fresh pa ang mga paninda roon.

"Anak, si tata mo... nasaan?" Hindi maiwasan tanungin ni Kelly, katatapos lang niyang magpunas ng kamay at nang mabalingan niya ang anak nakatayo lang iyon sa kanyang likod.

Kanina pa niya nililibot ang paningin pero wala siyang nakitang pigura ni Alex, kanina naman noong umalis siya iniwan niya lang silang nanunuod sa sala. Imposible namang iwan ni Alex mag-isa ang kanyang anak, na hindi naman niya naisip na magagawa ni Alex.