TURUNCU

16 ○ değişim

Playlist 

Can Ozan - Kollarıma dön bebeğim

○

Aylar Önce...

Meriç

"Bazen boğulacak gibi hissediyorum."diye itiraf ettim.

Nihayet istediğim olmuştu. İtalya'ya gelmiştim. İtalya ya da başka bir yer, neresi olduğundan çok ailemden uzak olmam önemliydi. Nihayet daha uzağa gitmiştim. Sınır daha belirgindi.

On yaşımdan beri beklediğim hayata sonunda kavuştuğumda daha rahat nefes alabilirim sanmıştım ama beklenmedik bazı şeyler yaşanmıştı. Beklenmedik birilerinin hayatıma girmesine izin vermemem gerekiyordu. Bunu hak etmiştim.

"Boğazımdan aşağı, sanki yemek borumdan mideme uzanan sürüyle düğüm var. Islak, kalın bir kumaş yutmuş gibiyim. Hem de bundan destelerce."

Kim olduğunu gizle. Etrafındaki insanları tanı. Daha fazlasına müsaade etme. Kim olduğunla ilgili açık verme. Biri tanıyacak gibi olmadan ondan uzaklaş. Bu plan efsane gibiydi. 

Tahmin etmediğim şekilde bir ün getirmişti ama saçmalık olmasına rağmen planımı desteklemişti de. İnsanlar kendi rızasıyla benden uzak durmaya başlamış, plansızca bir dokunulmazlık pelerini giymiştim. Her şey istediğim gibi oluyordu. Şikayet etmiyordum ama gizliden gizliye bir şeylerin değişmesini isteyen bir tarafım olduğunun farkına varamamış ya da vardığım halde kendime ihanet ederek o tarafı yok etmemiştim.

Belirli çıkarları haricinde bana yaklaşan kimse yoktu. O, hariç. O kadar iyiydi ki, o beni görebiliyorsa hala bir umut var diye düşünmüş olmalıyım. Onu etrafını surlarla ördüğüm hayatın içine aldıktan sonra en derindeki yarayı bulup kanatmasına sinirlenmeye hakkım var mıydı?

"Beni kandırdı."

"Nasıl?"

"Temiz olabileceğime inandırdıktan sonra ailemin geçmişinin hiçbir zaman peşimi bırakmayacağını kendi kanıtladı. Kendi gitti, en pis yarayı bulup kabuğunu kaldırdı."

"Gerçeği ortaya çıkarıp aslında o pisliğin sandığın gibi olmadığını öğrendiğini söylemiştin."

Evet. Görünen aksine ailem bir yanlış anlaşılmalar ve dedikodular zincirinin sonucunda kurban edilmişti.

"Canımın acıdığı her dakikanın sebebi başkaları değil, annemle babamdı. Susarak bana yıllarca eziyet ettiler."

"Ve o da sustu."

Onu en tanıdık acıdan yaraladığımı düşünüyordu. Bu yüzden bu kadar öfkeliydi. Bu yüzden bu kadar küskündü ve belki de bu yüzden bir daha bana asla güvenmeyecekti. Her zaman biraz bencildi. Farkında olmadığı bu bencilliğe alışmıştım. Yine sadece kendi acısını görüyor. Benimkini gördüğünü sanıp ama yine de diyebiliyordu. Emindim. Kıyaslama yapıp beni daha acımasız bulduğu bir sonuca varmıştı. Çünkü gerçek yarasından onu uzak tutacak her türlü artçıyı kucaklayıp onun etrafında kendine eziyet edebileceği bir savunma mekanizması vardı. Bu yüzden görmek istemiyordu beni en tanıdık yerden yaraladığını.

Kafamı usulca sallayarak onayladım.

"Bütün savaşım annemle babamdı. Hep onlardan kaçmak istedim. Hep onlardan uzaklaşırsam gerçekten yaşabilirim sandım. Her şey onlarla ilgiliydi. Çünkü gerçeği bilmediğimde bile onların susarak bana zarar verdiğinin farkındaydım aslında. Hiçbir şey söylemeyerek sadece izlediler. Sonra aynısını o da yaptı."