TURUNCU

11 ● Meriç'in Derin'i

Playlist

Sufle - İçinde Aşk Var

Gripin - Nasılım Biliyor Musun?

Kalben - Çünkü Başka Sen Yok

●

 Gün doğmadan önce gözlerimi açtığımda Meriç hala uyuyordu. Yeşil zeytini andıran perdelerin arasından sızmaya çalışan ışık ipeksi saçlarına vururken dirseğimin üstünde yükselip başımı yumruğuma yasladım. Dün gece, bir kabustu.

Onun yıllarca gördüğü bir kabus olduğunu kabul etmek istemiyordum. Bu reddetmeye çalıştığım şey, onun her günkü gerçeğiydi. Bunu bilmek bile öyle ağırdı ki nelere katlandığını ince ince düşündükçe kalbim sızlıyordu. Aile sorunları. Anne babasının arası kötü. Daha detaylı. Babası annesini aldatmış. Annesi sinir krizi geçiriyor. Annesi hasta. Babası zor.

Herkes bunun gibi şeyler söylüyordu. Herkes tarafından bilinenlerin ötesinde yaşamak... Maruz kalmak, aklımın almak istemeyeceği kadar zordu.

Benim böyle bir hayatım yoktu. Benim zorluklarım yeri en başından beri boş olduğu için dolu olsa nasıl olurdu diye düşündüğüm babamdan ve daha konforlu bir hayat için kazanmamız gereken paradan ibaretti. Dışarıda maruz kaldığım şeyler, annem hakkında söylenenlere kulak misafiri olurdum ama sonunda eve girdiğimizde, annemle baş başa kalırdık. Birlikte mutlu olmamız her can sıkıcı detayı kapının dışında bırakmamıza ya da kapının dışına atmamıza yardımcı olurdu.

Evdeki huzur normal bir şeydi. Ben öyle biliyordum. Meriç ise o normalin peşinde kendi evinden uzaklaşan bir çocuktu. Önce resme sığınarak zihnini evden dışarı çıkarmıştı, yeterince büyüdüğünde de ilk fırsatta bedenini evden uzaklaştıracak bir yol bulmuştu.

Gözlerimin önünde aklını yitirdiğini seyrettiğim kadın onun annesiydi. Belki sonrasında toparlayacağını bilmek insanın içini biraz rahatlatırdı ama ya hiç geri dönemezse? Bu seçenek vardı, değil mi? Meriç'in bu seçeneği düşündüğünü biliyordum. Her defasında. Aynı anda kaç şeyden birden korkarken kendine bir şey olmasından hiç korkmamıştı kim bilir!

Dün geceden beri ona sımsıkı sarılma arzusuyla boğuşuyordum. Onu bu kadar korumak isteyeceğim bir durumla karşılaşacağımı sanmazdım.

Açtığı kanatlarının altında olduğumu hissederek yürüttüğümüz ilişkide benim onu korumam gerektiği zamanlarda dizlerime yatar, biraz konuşmamı isterdi.

Bunun savaş sonrası tedavi olduğunu bilirdim ama hiçbir zaman o savaşlarda bu kadar derinden yaralandığı aklıma gelmezdi.

Hayalimde hiçbir şey bu kadar gürültülü ve yıpratıcı değildi. Annesi, ona incitmek için sinsice saldırıyordu. Oğlunu farklı yöntemlerle kendi kolunun arkasına alarak evliliğinde üstünlük kuruyordu. Aldatılan eş, zaten bir yanlış anlaşılma sonucunda ihanete uğraması mağdur olmasına yetmiyor, oğlunu da yanında sürükleyerek onun varlığından besleniyordu. Kendi kendime düşünürken bunu yapmasının sebebini anladım.

Kocasının onu sevmediğine inanıyordu. Aytaç Bey eşine karşı oldukça sabırlı ve bir o kadar da mesafeliydi. Eşini seviyor mu bilmiyordum ama sevdiği biri vardı. Meriç.

Meriç'in gerçekte kim olduğunu öğrendiğim günden beri ailesine dair bildiğim bir şey vardı. Aytaç Bey, oğlu ne isterse yapardı. Kendini affettirmek için. Bu bir bahaneydi. Bu aynı zamanda genişleştilebilir bir bahaneydi. Babası, oğlu için evliliğini sürdürebilirdi de pekala. Ben bunu düşünebiliyorsam her şeye, kendine yapılan haksızlığa rağmen, onu aldatan eşinden ayrılmak istemeyen, onu saplantı boyutunda seven karısı da bunu düşünmüştü herhalde.