TURUNCU

26 ● Nermin

Playlist 

Can Güngör - Yalnız Ölmek

( Merhabaa! Umarım hepiniz çok iyisinizdir. Okuduğunuz için teşekkür ederim, uyarı kısmımızı atlamadan bölüme geçelim <3 

"Psikolojik zorluklarla baş etmek, zaman zaman hayatın doğal bir parçası olarak ortaya çıkabilir. Ancak, bazı durumlarda, bireyler iyileşmeyi kabul etmekte zorlanabilir ve tedaviye direnebilirler. Psikolojik hastalıkların tedavisi, bireylerin yaşam kalitesini iyileştirmek ve toplumsal refahı artırmak için kritik bir öneme sahiptir. Etkili tedavi, semptomların yönetilmesi ve bireyin iyi olma hedeflerine ulaşmasına yardımcı olabilir. Ancak, tedaviye erişimdeki zorluklar ve sosyal stigmatizasyon gibi engeller, tedaviye erişimde ve sonuçta iyileşme sürecinde önemli engeller oluşturabilir. Bu nedenle, psikolojik sağlık hizmetlerine erişimi artırmak ve toplumda farkındalığı artırmak için daha fazla çaba sarf etmek önemlidir." uyarısını ekleyerek bölüme geçebiliriz. Düşüncelerinizi benimle paylaşmayı unutmayın, sizi seviyorum!  )

●

Güne Charles'tan gelen bir maille başlamıştım. Çevirinin beklediğinden uzun sürdüğünü, dün akşam üzeri eline ulaştığını ve bütün gece kitabımı okuduğunu söylemişti. Unuttuğum gençlik hislerini hatırlattı, yazmıştı.

O zamanlar utanç duyduğum hislere karşı bugün ne kadar bağışlayıcı olduğumu görmek sarsıcı. Sanırım kalbini kırık bırakmayı göze aldığım birinden özür dilemem gerekecek. Bana özlediğim hisleri yeniden tattırdın. Sayende hafta sonu Troyes'da olacağım. Pazartesi seni arayacağım. Kendine iyi bak!

"Lisedeki kız arkadaşının küçük bir yerde yaşadığından bahsetmişti. Yıllardır hiç görüşmüyorlardı. Yalnızca sosyal medyadan takipleşiyorlardı. Bir buluşmaya yol açmış olabilirsin."

Ceketimi giyerken "Öyleyse umarım iyi geçer."dedim.

"Hafta sonunu ayırdıysa öyle geçecektir. Dobby, atla!"

Dizinin üstüne çöküp kollarını açtığında yaşlı köpeğimiz aheste aheste kucağına yerleşti. Babamla spor salonuna gitmeye başladığından beri yeniden sıkılaşan kaslarıyla Dobby'i taşımakta zorlanmıyordu.

"Eve gidiyoruz."diye kulağına fısıldadığında anlamış gibi bir mırıltı çıkardı Dobby. Kapıyı onlar için açtıktan sonra kenara geçip geçmelerini bekledim.

"Burayı hiçbir zaman evi gibi görmeyecek mi?"

"Bence iki evi olduğunu anlıyor ama orayı daha çok seviyor."

"Seninle ayrı düştüğü bir konu olduğunu bilmek şaşırtıcı."

"Tabii her konuda aynı fikirde değiliz ama ben evimizi, onun için her zaman güzel bir yer haline getirdiğim için bu öyle."

"İyi bir babasın yani."dediğimde bir imada bulunmadıysam da merdivenden inerken omzunun üstünden bana bakıp göz kırptığında neyi düşündüğünü anladım.

"Sen hiç kucağından indirme istersen. Ben kullanırım arabayı."

Son zamanlarda Dobby arabalardan korkmaya başladığından Meriç bu teklifi hiç düşünmeden kabullendi.

"Olur. Direkt eve gidelim. Erken çıkarmışlar. Babam yoldaymış, eve dönüyorlar."

"Hastaneye yetişemediğimiz için kırılmamıştır umarım."

"Erken çıkaracaklarını tahmin edemedim ama anlamıştır."

Umarım, diye tekrarladım içimden. Ben neyle karşılacağımı bilmiyordum ama Meriç rahat gözüküyordu. Eskiden ailesine karşı cahildim, bu rahatlığından yüz bulup kendimi rahatlatmaya çalışırdım. Şimdi bilgeyim, onun için normalleşmiş fırtınaların beni kandırmasına izin vermiyor kendimi tetikte tutuyordum. Bütün organlarım içimde bir canlıya yer açmaya çalışıyormuş gibi yer değiştirirken apartmanın kapısından dışarı çıkıp temiz havayı ciğerlerime çektim.