Kayla ve Meriç, ayrı geçirdikleri yılların ardından yeniden bir araya gelir. Birlikte yaşamak onları ezbere bildikleri satırların ardındaki anlamı yeniden düşünmeye yönlendirir.
TURUNCU, Umudun Rengi ve Karanlığın Derini olmak üzere iki kısım içerm...
Ops! Esta imagem não segue as nossas directrizes de conteúdo. Para continuares a publicar, por favor, remova-a ou carrega uma imagem diferente.
Ertesi gün gece yaşananlar saat saat ağırlığını üstüme yükledi.
Sırtımda dev bir kamburla ayağa kalkmaya çalıştım. Ne olacak bilmiyordum. Önümüzü göremiyorduk galiba. Onun da aynı şeyi düşündüğünü biliyordum. Bizi ele geçiren endişe geleceğe dair görüşümüzün önüne bir sis perdesi çekmişti. Birlikte miydik?
Birbirimize güvenirken niye biz olmaya güvenemiyorduk? Hem bu ne demekti Allah aşkına! Kendimle de kavga ediyordum onunla da ama bunun bir cevabını yine bulamıyordum. Başım çatlayacaktı sonunda. Kafamın kuraklaştığı hissi hakimdi üzerimde. Saç derimin çatırdadığını sanıyordum. Daha derine, beynime inen bu çatlak sonunda kafamı tuz buz ederek bedenimin geri kalanından koparıp atacaktı. O zaman belki rahatlardım.
Hiçbir şey olmamış gibi ama çok şey olmuş gibi de birlikte kahvaltı ettik. Daha çok konuşmadandı. Sadece merakımdan ona nasıl olduğunu sormuştum.
"Buraya geldiğinde yeni biri olma fırsatı vardı sonuçta. Yeni bir hayat yeni bir Meriç diyerek mi böyle iyileştirebildin kendini?"
Değiştirdin demekten son anda vazgeçmiştim. İyileştirdin diyerek yumuşatmak iyi bir fikirdi. Değişimi iyi bir şeyken berbat bir şey gibi yansıttığımı iddia ediyordu sonuçta.
Basit bir omuz silkmeyle karşılaştım. Kafasını tabağından kaldırmadan bir şeyler geveledi ağzının içinde. "Sıfırdan başlama, kendi olma şansı ve bazı destekler."
"Bazı destekler arkadaşlar mı?"
Greta mı?
Aklımdan geçeni duymuş gibi kafasını kaldırıp suçlayıcı bir şekilde baktığında ben de basitçe omuz silkip sesli olarak sordum. "Greta mı?"
Nefesi sitemle dışarı bırakıp başını pencereye doğru çevirdi. Umursamadan kollarımı göğsümde bağladım ve yeniden sordum. "Greta sana iyi mi geldi?"
Cevabını sabırsızlıkla beklerken karnımda düğüm üstüne düğüm atılıyordu. Ne duymayı bekliyordum kim bilir! Hayırı tatmin edecek miydi ama eveti kesin bir şekilde bir şeyleri bitirebilirdi. Hayır, tatminsiz olsa da iyi gelecekken eveti yarayı koparıp atacak bir acıydı. Sürekli acıyacak bir yara kalırdı geriye ama bazen bir şeyin bitmesi de iyi gelirdi insana. Sadece yorulduğundan.
Öyle olmasını istediğimden değil... Yorulduğumdan bu ihtimale kafamın içinde yer verebiliyordum.
"Hayır."
Hayır.
"Belki."
Belki mi?
"Bilmiyorum. Arkadaş edinmek biraz kafamı dağıttı. Yalnızlığı böldü sonuçta. Elbet bir etkisi vardır ama sandığın gibi özel bir şey hiçbir zaman olmadı."
