TURUNCU

3 ○ uyku

Playlist 

Tom Rosenthal ft. Billie Marten - Hugging You

( Vakit ayırdığınız için teşekkürler, keyifle okumalar ♡ )

ᴼ

Roma'daki apartman dairemizdeki ilk gecede uyumamak için büyük bir gayret gösteriyorduk. Geceyarısını geçmişti ve ben dilini asla anlamadığım televizyon kanalında bir dizi izliyordum. Meriç bir saat önce içeri gitmiş ve hala dönmemişti. Resim yaptığını sanıyordum. Uyumamış olmasını diliyordum. Bilmiyorum belki de uyumuş olması her şeyi daha normal yapardı. Gerçekle yüzleşmeye cesaret edemediğimden yerimden kalkmadan olayları asla anlamadığım diziyi seyretmeye devam edemiyordum ama gözüm sürekli yatak odasına uzanan holdeydi. Yarım saat daha geçmişti. Televizyon kumandasını elime alıp sesi biraz daha kıstım ve holün diğer ucundaki odadan bir ses gelip gelmediğini kontrol ettim. Uyumak için gidecek olsa iyi geceler dilemesi gerekirdi diye ilk başlarda aklıma uyuma seçeneği katiyen gelmemişti, resim için falan gittiğini sanmıştım ama Meriç belki de hala aynı Meriç'ti. İyi geceler dilemek umurunda olmayabilirdi. Kanepede uyumayı ve o odaya hiç gitmemeyi o kadar istiyordum ki! Bunu yapamazdım. Korkak biri gibi davranamazdım hem böyle bir numara çevirmek de istemiyordum. Gerçekten uykuya dalsam bu numara olmaktan çıkardı ama bunları düşünmek yok!

Televizyonu kapatıp gerçekle yüzleşmek için yerimden kalktım. Daha fazla uyanık kalmaya çalışamayacaktım. Uykum gerçekten gelmişti. Televizyon kapandığında küçük dairenin içini kocaman bir sessizlik kapladı. Bir an salonun ortasında durup bu sessizliği dinledim. Sanki saatler öncesinde değil de şimdi gelmiştim buraya. Anne ve babamdan kilometrelerce uzaktaydım. Onları istediğim her an göremeyecektim. Otobüse atlayıp gidemeyeceğim kadar uzaktaydılar. Ve bana biraz küstüler. Mesajlaşmıştık. Görüntülü aramayı ne ben ne de onlar istememişti. Babam ayrı bir şehirde annem ayrı bir şehirdeydi ve yıllar sonra ben ikisinden de uzakta apayrı bir şehirdeydim. Küçük apartman dairemiz gibi sokakta olabildiğine sessizdi. Dışarıdan hiç ses gelmiyordu ve ben bir anlığına kendimi yapayalnız hissedip ağlamak istedim. Bu yalnızlık annemin yanından ayrılıp hiç tanımadığım babamın yanında yaşamaya başladığımda hissettiğimden çok farklıydı.

Belki de hata etmiştim. Acele karar vermiştim. Ülke değiştirme fikri üzerine biraz daha düşünmem çok da fena sayılmazdı ama bunlar için geç kalmıştım. Yetişkin olarak anne ve babamı dinlemeyerek aldığım ilk kararın bu kadar hızlı beni tokatlamasına o kadar hazırlıksızdım ki yenilgimin temsili gözyaşım yanağımdan çeneme doğru süzülürken Meriç'in adımlarını duyamayacak kadar uyuşmuştum. Karşımda belirdiğinde çabucak elimin tersiyle gözyaşımı sildim. Bana ne oldu der gibi bakıyordu ama ağzını açıp da bir soru sormadı. Sadece biraz daha yaklaştı ve ben havaalanındaki değişen hiçbir şey yok kucaklaşmamızdan bu yana ona ilk kez sarıldım. Daha sıkı, daha derin, daha arkadaşça olmayan bir sarılmaydı. Sanırım...

Başımı onun göğsüne yasladığımda bedenim kendiliğinden sarsılmaya başladı ve gözyaşlarım bu anı bekliyormuş gibi kendilerini göz kapaklarımdan aşağı bıraktı. Parmaklarım sırtına batarken etrafıma doladığı kollarını biraz daha sıkıp beni içine sokmak ister gibi kucakladı. Dudakları saçlarımın arasındaydı. Nefesini hissedebiliyordum.

Buraya gelmeden önce ona sürekli dokunacağımı, sarılacağımı, saçlarını karıştıracağımı ve öpeceğimi hayal ediyordum ama uçağa bindikten sonra hem büyük bir gerçeklikten kopmuş hem de o hayalleri bir çekmeceye kilitlemiş ve anahtarı yutmuştum. Sevginin beni zayıf düşüreceğini sanıp ona karşı savaş açmıştım. Bu karşılıklı bir savaş değildi. Şimdi düşününce ben çocukluk etmiştim, sevgi ise büyüklük gösterip farkına varmam için sabırla beklemişti. Meriç benim geçmişimden bir parçaydı. Benden bir parçaydı. Birlikte büyümüştük. Benim bu sanki böyle değilmiş gibi onunla arama mesafe koymaya çalışarak kendimi onun yanında bu kadar yalnızlaştırmaya çalışmam kendime düşmanlık etmekten daha iyi bir şey değildi. Ne olduğunu bilmiyordum bile.