Chapter 10
စစ်ကျွင်းတောက်၏ ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲရမှတ်က အလွန်ကောင်းခဲ့သည်။ ၇၄၆မှတ်ရသဖြင့် အမှတ်(၁) အလယ်တန်းကျောင်းစဆင်တည်ထောင်ချိန်မှစ၍ အမြင့်ဆုံးရမှတ် ဖြစ်ခဲ့သည်။ အားလုံး ချင်မင်းဆက်မြောက်ပိုင်းမှ တက္ကသိုလ်တစ်ခုကို ရွေးမည်ဟု ထင်ခဲ့သော်လည်း စစ်ကျွင်းတောက်က မည်သည်ကိုမျှ မရွေးခဲ့ပေ။ အိမ်နှင့် သိပ်မဝေးသည့် ပြည်နယ်အတွင်း အမြင့်ဆုံးတက္ကသိုလ်ဖြစ်သည့် Xတက္ကသိုလ်ကိုသာ ရွေးချယ်ခဲ့သည်။
မိသားစုဝင်အားလုံး ထိတ်လန့်သွားခဲ့ရပြီးသူ၏မိဘများက မေးခဲ့ကြသည်။
" ပိုကောင်းတဲ့ ရွေးချယ်မှုတွေ ရှိသေးတာပဲ ... ဘာလို့ ဒီထက်ပိုကောင်းတဲ့ တက္ကသိုလ်ကို မတက်တာလဲ ..."
စစ်ကျွင်းတောက်က တည်ငြိမ်စွာ ပြောလိုက်သည်။
" မလိုအပ်လို့လေ ..."
" ဘာလို့မလိုအပ်တာလဲ ... ကျွင်းကျွင်း ဒီလိုအရေးကြီးကိစ္စကို မိသားစုနဲ့ ဆွေးနွေးသင့်တယ်လေ ..."
ဝမ်မင်ယီ အပေါ်ထပ်တွင် ထိုင်နေကာ အောက်ထပ်မှ လူသုံးယောက်ကို ဝရန်တာမှာ ကြည့်နေသည်။ စစ်ဖူနှင့် စစ်မူတို့၏ နောင်တရနေသော စကားများကို ကြားရသည့်အခါ သူတိတ်တဆိတ် ခေါင်းငုံ့လိုက်သည်။
သူ အကြောင်းရင်းကို သိနေသည်။ တစ်စုံတစ်ရာကြောင့် မဟုတ်ပါက သူ့ကြောင့်သာ ဖြစ်လိမ့်မည်။
စကားစမြည် ပြောဖြစ်ချိန်က သူ စစ်ကျွင်းတောက်ကို မေးခဲ့ဖူးသည်။
" ကျွင်းတောက်ကောကော အနာဂတ်မှာ တက္ကသိုလ်တက်မှာလားဟင် ..."
" သွားဖြစ်လောက်ပါတယ် ..."
၎င်းက ထိုအချိန်၌ စစ်ကျွင်းတောက် ပြောခဲ့သည့်စကားပင်။
ဝမ်မင်ယီ ထိုအချိန်က ငယ်ရွယ်သေးသည်။ သူ ခေါင်းခါ၍ အသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
" အားလုံးက ထွက်သွားနေကြတာပဲ ... ကျွန်တော့်ကို ဘယ်သူမှ မလိုချင်ကြဘူး ..."
ထိုသို့ ပြောလိမ့်မည်ဟု စစ်ကျွင်းတောက် မထင်ထားခဲ့ပေ။ သူက ခေါင်းကိုပွတ်သပ်၍ ပြောလိုက်သည်။
![](https://img.wattpad.com/cover/344644058-288-k226949.jpg)