Chapter 110
ကျန်းဇီမော့က အဝေးသို့ခေါ်ဆောင်သွားခံရပြီး သူမည်မျှပင် ရုန်းကန်နေပါစေ ထောင်သွင်းအကျဉ်းချခံလိုက်ရသည်။ သူထပ်ကာထပ်ကာငိုကြွေးလေသော်လည်း မည်သူကမှသူ့ကိုလာမကြည့်ကြပေ။
ဝမ်ပေါ်က အိပ်ရာပေါ်တွင်လှဲလျောင်းနေပြီး သူ့မျက်လုံးများမှာ တောက်ပနေလျက်ရှိသည်။ ဝမ်စုက သူ့ကိုကြည့်လိုက်ပြီး အချိန်အတော်ကြာမှ ပြောလိုက်သည်။
"ဒါကိုကြည့်ပြီး သင်ခန်းစာယူ... နောက်ဆို အရမ်းမတုံးနဲ့တော့..."
ဝမ်ပေါ်က စကားပြန်မပြောခဲ့ပေ။ အချိန်အတော်ကြာမှသာ ပြန်မေးလိုက်သည်။
"သူဘယ်လောက်ကြာအောင် ထောင်ကျမှာလဲ.."
"အချိန်အကြာကြီးပေါ့...."
ဝမ်စုကပြောလိုက်သည်။
"ငါအကောင်းဆုံးရှေ့နေကိုငှားပြီး သူ့ကိုအကြီးဆုံးပစ်ဒဏ်ချခံရအောင် လုပ်လိုက်မယ်...."
ဝမ်ပေါ်က ဘာမှပြန်မပြောပေ။ ယခုအချိန်အထိ ကျန်းဇီမော့က သူ့ကိုသတ်ရန်ကြံခဲ့ကြောင်း မယုံကြည်နိုင်သေးပေ။
ဝမ်စုကသူ့ကို ဘာမှပြောရန်မလိုလိုက်ပေ။ ဝမ်ပေါ်က လက်တလောတွင် အတော်လေးပြန်ကောင်းမွန်လာပြီး ပြန်လည်ထူထောင်ရေးလုပ်နေသမျှ ပိုကောင်းလာရန်သာရှိသည်။
"မင်းရဲ့ခြေထောက်က အတော်လေးထိခိုက်ထားတယ် ဆိုပေမဲ့ အခြားနည်းမရှိဘူးလေ... ငါမင်းအတွက် ပြန်လည်ထူထောင်ရေးလုပ်ဖို့ ဆရာတစ်ယောက်ရှာပေးပါ့မယ်... မကြာခင် မင်းခန္ဓာကိုယ်က ရွေ့လျားနိုင်တော့မှာပါ..."
ဝမ်ပေါ်က ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ကာ တီးတိုးလေးပြန်ဖြေလေသည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."
ဝမ်စုက သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး သူ့ကိုနူးညံ့စွာကြည့်လိုက်သည်။
"ညီအစ်ကိုအချင်းချင်းပဲကို ယဉ်ကျေးမနေပါနဲ့....."
ဝမ်ပေါ်မှာ ထိုအချိန်တွင် အနည်းငယ်ဝမ်းနည်းသွားရသည်။ ဤနေ့များတွင် သူက အသိကပ်နေခဲ့သည်။
သူမနိုးထနိုင်သော်လည်း အသိစိတ်ကရှိနေသေးသည်။ သူက ဝမ်စုသူ့ကိုယ်သူနေ့တိုင်း အပြစ်တင်နေကာ နောင်တတကြီးရေရွတ်နေမှုများကို ကြားနေရပြီး သူ့ထံမှဂရုစိုက်မှုများကို ခံစားသိရှိခဲ့ရသည်။
