Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Περίπου ένα χρόνο νωρίτερα...

- Λοιπόν, χρυσή μου, μόλις είδα το υπέροχο φόρεμα στην βιτρίνα, ε, δεν άντεξα! Μπήκα μέσα, σε μια παρόρμηση της στιγμής, και το πήρα. Μερικές φορές, τελικώς, και το πρετ-α-πορτέ έχει καλά κομμάτια. Μήπως έκανα βλακεία; Δεν θα ήθελα με τίποτα να εμφανιστώ σε κάποια εκδήλωση και να είμαι ντυμένη με τα ίδια ρούχα με μια άλλη. Α, όχι, αυτό πραγματικά θα με γέμιζε ντροπή. Το φαντάζεσαι;!

Κουνάω μηχανικά το κεφάλι μου, σε ένδειξη συμπαράστασης (;) στο δράμα της γυναίκας που μου μιλάει τόση ώρα. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάψει να της δίνω σημασία εδώ και δέκα λεπτά. Ο κόσμος έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τα λίγα μέτρα ύφασμα που μοιάζουν να μονοπωλούν το ενδιαφέρον της κυρίας βιομηχάνου, αλλά αυτή δεν το αντιλαμβάνεται. Έβαλε το μοναδικό κομμάτι γνωστής σχεδιάστριας, φορτώθηκε σαν λατέρνα, και νάτην, σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση, όπου όλοι έχουν έρθει, υποτίθεται, για να στηρίξουν τους λιγότερο ευνοημένους σε αυτή την ζωή. Πάντα έλεγα ότι αν πουλούσαν όσα φορούν σε αυτές τις εκδηλώσεις, θα τάιζαν άνετα πολύ κόσμο.

Ψελλίζω μια δικαιολογία και απομακρύνομαι, πριν η δραματική αφήγηση της ανόητης εκείνης γυναίκας κάψει τελείως τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Ψάχνω με το βλέμμα μου τον Νικόλα, τον μόνο λόγο για τον οποίο ανέχομαι δύο ώρες τώρα αυτό το υποκριτικό συναπάντημα υπερφίαλων πάμπλουτων ηλιθίων. Τον εντοπίζω να μιλάει με τον νέο του πελάτη, τον οικοδεσπότη αυτής της βραδιάς. Φουσκώνω από περηφάνια. 

Έχουν περάσει πέντε χρόνια από την μέρα που παντρευτήκαμε, αλλά ακόμα η θέα του προσώπου του με αναστατώνει. Κάθε μέρα, νιώθω να τον αγαπάω περισσότερο. Γνωριστήκαμε στο Πανεπιστήμιο. Εγώ τότε ονειρευόμουν να ξεσκεπάζω με τις έρευνές μου το κακό, όπου κι αν κρύβεται. Εκείνος ονειρευόταν να στριμώχνει το κακό στις δικαστικές αίθουσες. Δέσαμε από την πρώτη στιγμή. Ο γάμος μας ήταν φυσική κατάληξη της γνωριμίας μας και δεν εξέπληξε κανένα από τους φίλους μας. Τώρα πλέον, έχουν περάσει χρόνια. Εγώ πράγματι έχω ήδη καταφέρει να καταδείξω προβλήματα της κοινωνίας, ενώ εκείνος έχει ήδη κτίσει ένα αξιοσέβαστο όνομα στον δικηγορικό κόσμο. Μακάρι να μην ένιωθε την ανάγκη να ασχολείται και με τύπους σαν τον Βαλιώτη, τον αποψινό οικοδεσπότη μας, αλλά «είναι απαραίτητο, Χριστίνα μου, να κινούμαστε και σε αυτούς τους κύκλους», σαν να ακούω την φωνή του μέσα στο κεφάλι μου.

- Χορεύετε, ωραία μου κυρία; η φωνή του Νικόλα, που με έχει πλησιάσει, με επαναφέρει στην πραγματικότητα.