Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38

Δεν μου αρέσει αυτό που ακούω. Προφανώς, έχει κάποιο σχέδιο κατά νου, αλλά δεν είμαι βέβαιη ότι θέλω να το μοιραστεί μαζί μου. Για την ακρίβεια, γνωρίζω με σιγουριά ότι αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να ακούσω αυτή την στιγμή. Ξέρω, όμως, πως δεν θα μου δώσει άλλη επιλογή. Ωστόσο, κάνω μια απέλπιδα προσπάθεια να τον αποτρέψω.

- Πέτρο, σταμάτα. Δεν επιθυμώ να ακούσω τι σχεδιάζεις, πόσο μάλλον να συμμετέχω στο σχέδιό σου. Από την στιγμή, συνεπώς, που δεν έχω καμία πρόθεση να πάρω μέρος σε ό,τι σκέφτεσαι, καλύτερα να μην γνωρίζω τίποτα.

- Φοβάσαι; με τσιγκλάει.

Κάποια άλλη εποχή, σε μια άλλη ζωή, το πιθανότερο είναι ότι θα τσίμπαγα το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι. Η Αθηνά θα με δούλευε αν μάθαινε ότι έκανα πίσω σε μια πρόκληση. Αυτά, όμως, αφορούν την Χριστίνα. Τώρα πια είμαι η Ελευθερία. Μπορεί εξωτερικά να μοιάζουμε, αλλά έχω αλλάξει. Έχω μάθει, με τραγικό τρόπο και προσωπικό κόστος, πως η περιέργεια πολλές φορές πράγματι σκοτώνει την γάτα.

- Έχω καταβάλει τεράστιο κόπο, προκειμένου να καταφέρω να ξυπνάω κάθε πρωί χωρίς να είναι το παρελθόν μου η πρώτη μου σκέψη. Δεν λέω πως το κατορθώνω πάντα, αλλά είμαι σε καλό δρόμο.

- Τι μου λες; απαντάει κοροϊδευτικά. Έχεις μπορέσει να προσαρμοστείς τόσο γρήγορα στην καινούρια σου ζωή, λοιπόν; Αυτό μου λες; Προφανώς, λοιπόν, δεν έχασες τόσα πολλά στην παλιά, ώστε να καταφέρεις να την διαγράψεις από το μυαλό σου τόσο εύκολα και σύντομα.

- Είσαι ένα αλαζονικό γουρούνι που ανοίγει το στόμα του και δεν του καίγεται καρφάκι ποιον θα πονέσει με τις αηδίες που πετάει, ξεσπάω όταν τον ακούω να μου μιλάει τόσο απαξιωτικά. Πού ξέρεις εσύ τι έχασα από την παλιά μου ζωή; Άσε να μαντέψω, έχεις το μονοπώλιο και στις απώλειες, σωστά; Όπως μόνο εσύ πονάς για τον θάνατο της Αθηνάς, έτσι μόνο εσύ έχεις χάσει κάτι σημαντικό στην ζωή σου! Ε, λοιπόν, με συγχωρεί η χάρη σου που θα σπάσω την σαπουνόφουσκα μέσα στην οποία ζεις, αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι! Αν θέλω να σβήσω από την μνήμη μου την παλιά μου ζωή δεν είναι επειδή δεν είχε τίποτα σημαντικό αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Γιατί είχε πολλά σημαντικά στοιχεία, που η θύμησή τους μοιάζει με μαχαίρι που γυρίζει συνεχώς μέσα στην πληγή και δεν την αφήνει να σταματήσει να αιμορραγεί. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι έχεις περάσει εσύ στην ζωή σου, μα έχω την σύνεση να μην συμπεριφέρομαι σαν ηλίθια υποκρινόμενη πως τα ξέρω όλα. Εγώ, πάντως, μετράω πολλές απώλειες. Η πιο πρόσφατη είναι εκείνη της Αθηνάς. Πριν από αυτή, έχασα άντρα, δουλειά, φίλους, έχασα...

Σταματάω να πάρω ανάσα, μα κυρίως, γιατί χρειάζομαι θάρρος για να αντιμετωπίσω νοερά την οδυνηρή ανάμνηση.

- Δεν ρώτησες τι έγινε το βράδυ που μίλησα στην κυρά-Χρυσούλα για το παρελθόν μου. Εκείνο το βράδυ, απέβαλα. Προφανώς, δεν είμαι τόσο χοντρόπετση όσο με θεωρείς, αφού η θλίψη και η κακή όρεξη δεν μου επέτρεψαν να κρατήσω μέσα μου αυτό το παιδί που λαχταρούσα. Για εκείνο δέχτηκα να συμμετάσχω στο σχέδιο της Αθηνάς και του Άλκη. Αν δεν είχα να σκεφτώ την ζωή εκείνου του παιδιού, δεν θα έφευγα από την Αθήνα. Θα παρέμενα και θα πολεμούσα. Πώς νομίζεις ότι έχω κατορθώσει να ξεσκεπάσω τους εγκληματίες που έχω βοηθήσει να δικαστούν από την Δικαιοσύνη; Με το να κάθομαι στο γραφειάκι μου στην εφημερίδα και να διεξάγω έρευνα μέσω Ίντερνετ; Η Αθηνά με πείραζε ότι θα έπρεπε να έχω γίνει αστυνομικός, σαν εκείνη. Εμένα, όμως, με έλκυε ανέκαθεν η δημοσιογραφία. Μέσα από αυτή ήθελα να ξεσκεπάζω την σαπίλα και την διαφθορά. Όλα έρχονταν, όμως, σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην σκέψη του παιδιού που περίμενα. Τελικώς, και σε αυτή την μάχη βγήκα χαμένη. Πριν μου ξαναμιλήσεις, λοιπόν, για απώλειες, βούτα την φαρμακόγλωσσά σου στο χοντροκέφαλό σου!

Ο Πέτρος με κοιτάζει αμίλητος όλη αυτή την ώρα. Δεν κάνει καμιά κίνηση να σταματήσει τον χείμαρρο που βγαίνει από μέσα μου. Με αφήνει να ξεσπάσω δίχως να βγάλει άχνα.

- Αυτή είναι η Χριστίνα για την οποία μου είχε μιλήσει η Αθηνά..., λέει.

Αυτός ο άνθρωπος κάνει τα πιο άκυρα σχόλια εκεί που δεν το περιμένεις. Προφανώς, τον κοιτάω αποσβολωμένη, γιατί νιώθει την ανάγκη να διευκρινίσει πως η κοινή μας φίλη τού είχε μιλήσει αρκετές φορές για την πεισματάρα δημοσιογράφο κολλητή της.

- Λυπάμαι για την απώλεια του παιδιού σου, μου λέει και, για πρώτη φορά, με κοιτάζει χωρίς εχθρότητα. Να σε ρωτήσω, όμως, αφού τώρα δεν έχεις πια αυτή την παράμετρο να σε συγκρατεί, για ποιο λόγο αρνείσαι να με βοηθήσεις να τιμωρηθεί ο Βαλιώτης;