Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

- Τι κάνετε εδώ; ακούω μια άγνωστη φωνή να με ρωτάει.

Η Ραΐσα έχει προλάβει να περάσει πίσω από τον πέτρινο τοίχο, οπότε δεν κινδυνεύει πλέον να γίνει αντιληπτή από τον άντρα. Το σκοινί, ωστόσο, τόσο παράταιρο με τον χώρο, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Αν το δει ο άντρας που με έχει πλησιάσει, τότε θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Γυρίζω απότομα προς το μέρος του, κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις και λέω με τρομαγμένο ύφος και μπερδεύοντας σκοπίμως τα λόγια μου:

- Η φωτιά... Η φωτιά... Θα μας κάψει όλους. Έπιασε φωτιά, Θεέ μου... Η φωτιά... Πού να πάμε; Πού είμαι;

Στην τελευταία φράση, πιάνω το πρόσωπό μου και προσποιούμαι ότι βάζω τα κλάματα. Ελπίζω ότι η παράστασή μου θα τον αποσυντονίσει και θα τον αποτρέψει από έναν ενδελεχή έλεγχο του χώρου. Φαντάζομαι, είναι συνηθισμένος να βλέπει φοβισμένες, απροστάτευτες γυναίκες. Αυτό το θέαμα του προσφέρω, λοιπόν, ευχόμενη να χάψει το υποκριτικό μου ταλέντο.

- Ηρεμήστε, κυρία μου! Δεν υπάρχει λόγος να φοβάστε. Δεν υπάρχει καμία φωτιά. Λάθος συναγερμός. Ελάτε, ελάτε μαζί μου να πάμε στους υπόλοιπους καλεσμένους.

Στηρίζομαι πειθήνια πάνω του, παίζοντας τον ρόλο που αναμένει από μένα. Ρίχνοντας όλο το βάρος μου πάνω του, τον αναγκάζω να μου αφιερώσει όλη την προσοχή του. Δεν τολμώ να πιστέψω ότι όλα έχουν πάει κατ' ευχή! Με οδηγεί με ασφάλεια στο φωτισμένο μέρος του κήπου. Βλέπω από μακριά τον Νικόλα, ο οποίος με ψάχνει απεγνωσμένα με το βλέμμα.

- Ο άντρας μου, λέω με δήθεν δειλό ύφος στον τύπο που με έχει φέρει ως εδώ και πηγαίνω προς την μεριά του Νικόλα.

Τον φτάνω και ρίχνομαι στην αγκαλιά του. Εκείνος δείχνει να παρερμηνεύει την ανακούφισή μου.

- Πού ήσουν, αγάπη μου; Σε ψάχνω τόση ώρα. Φοβήθηκα ότι έχεις μείνει μέσα. Έλα, μην ανησυχείς! Ο Γιάννης είπε ότι πρόκειται για μια κακόγουστη φάρσα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχείς. Δεν ήξερα ότι φοβάσαι τόσο πολύ την φωτιά.

Η εμφανής ανησυχία στην φωνή του με κάνει να νιώσω τύψεις, αφού είμαι αποκλειστικά υπεύθυνη για τον τρόμο που αισθάνθηκε όταν αδυνατούσε να με εντοπίσει. Στην σκέψη, όμως, ότι είμαστε κοντά στο τέλος αυτής της απαίσιας ιστορίας, αγαλλιάζω. Σε λίγες μέρες, θα μπορέσω επιτέλους να μιλήσω ανοικτά στον άντρα μου. Φαντάζομαι ότι θα νιώσει πικρία που δεν του εμπιστεύτηκα εξαρχής το πρόβλημα, αλλά γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργώ στην δουλειά μου, συνεπώς θα δείξει κατανόηση.

Το μυαλό μου βρίσκεται στο βανάκι που θα έχει πλέον απομακρυνθεί, παίρνοντας μαζί του τις δύο κοπέλες. Θέλω να ουρλιάξω από την χαρά μου. Πιστεύω πως αν ο Βαλιώτης δεν ήταν τόσο αλαζόνας ώστε να μην επιτρέπει καν στον εαυτό του να διανοηθεί ότι τα «παιχνίδια» του θα στραφούν κάποια στιγμή εναντίον του, θα είχε σταθεί φοβερά δύσκολη η διάσωσή τους. Κοιτάω γύρω μου και τον βλέπω να μιλάει με τον άντρα που με συνόδεψε με ασφάλεια στον Νικόλα. Στην συνέχεια, σηκώνει το βλέμμα του και το καρφώνει πάνω μου.