Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

- Πλάκα μου κάνεις, το ύφος του Νικόλα δείχνει αναμφίβολα την απορία του, έτσι όπως καθόμαστε το βράδυ στον καναπέ, αφού έχουμε επιστρέψει από τους δικούς του. Εσύ έλεγες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε και τώρα μου λες ότι άλλαξες απόφαση; Και πώς έγινε αυτό, παρακαλώ; Χθες, η πλήξη σου ήταν εμφανέστερη ακόμα και από τον ήλιο μέρα μεσημέρι.

- Βαριόμουν μέχρι αηδίας, δεν στο κρύβω, αλλά είναι η δουλειά σου, οι πελάτες σου. Εσύ λες ότι πρέπει να διατηρείς επαφές με αυτούς τους κύκλους, σωστά;

Σιχαίνομαι να λέω ψέματα στον Νικόλα, αλλά έχω ένα απαράβατο κανόνα στην δουλειά μου: επαγγελματικό απόρρητο. Δεν μοιράζομαι ποτέ πληροφορίες για έρευνά μου εν εξελίξει, ούτε καν με τον άντρα μου, τον οποίο εμπιστεύομαι. Άλλωστε, θα αναστατωνόταν αν μάθαινε τι κουμάσι είναι ο σχετικά καινούριος του πελάτης. Όχι, καλύτερα να μην ξέρει τον πραγματικό λόγο που τόση ώρα προσπαθώ να τον πείσω ότι τελικώς θέλω να αποδεχθούμε την πρόσκληση για διήμερη κρουαζιέρα με το κότερο του Βαλιώτη. Όταν είχε γίνει η πρόσκληση, δεν ήθελα, αφού δυο μέρες με τόσο πληκτική παρέα θα με έκανε να θέλω να πέσω στην θάλασσα και να επιστρέψω ακόμα και κολυμπώντας στην στεριά. Τώρα, μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις, δεν θέλω να πάω, γιατί και μόνο η σκέψη ότι θα δω και θα χαιρετήσω τον Βαλιώτη και την γυναίκα του μου προκαλεί εμετό. Είναι ο μόνος τρόπος, όμως.

- Λοιπόν; πιέζω τον Νικόλα.

- Δεν θέλω να πιεστείς. Μην νομίζεις ότι κι εγώ τρελαίνομαι στην ιδέα της κρουαζιέρας. Θα προτιμούσα να φύγουμε σε μια ρομαντική απόδραση μόνο οι δυο μας. Δυστυχώς, όμως, είναι μέσα στα πλαίσια της δουλειάς να περνάω χρόνο με τους πελάτες του βεληνεκούς του Βαλιώτη, λέει με απολογητικό σχεδόν ύφος.

Καταβάλλω τεράστια προσπάθεια να μην μορφάσω σαρκαστικά όταν ακούω να μιλάει για το βεληνεκές του Βαλιώτη. «Υπομονή! Όταν ξεσκεπάσεις το ποιον του, θα καταλάβει κι ο Νικόλας γιατί δεν τον συμπαθείς καθόλου», σκέφτομαι και αναμένω την οριστική απόφαση του άντρα μου, παρόλο που ξέρω ήδη ότι θα είναι καταφατική. Αν και διατείνεται το αντίθετο, πιστεύω ότι του αρέσει να κινείται ανάμεσα σε πλούσιους πελάτες. Δεν τον κατηγορώ. Προέρχεται από εύπορη οικογένεια. Ο πατέρας του κληρονόμησε τεράστια περιουσία από τον δικό του πατέρα, αλλά κάποιες κακές επενδυτικές αποφάσεις, σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση, μείωσαν αισθητά το ετήσιο εισόδημα των γονιών του. Με την δική τους βοήθεια άνοιξε το γραφείο του, χάρη στο οικογενειακό όνομα το πελατολόγιό του περιλαμβάνει σημαντικά ονόματα της εγχώριας οικονομικά εύρωστης τάξης. Φυσικά, το προσωπικό του δικηγορικό ταλέντο εκτόξευσε την καριέρα του. Οι πλούσιοι δεν χαρίζονται σε κανένα. Αν ο Νικόλας δεν ήταν αυτός που είναι, αν δεν κατείχε τον νόμο σε άριστο βαθμό, οι πελάτες δεν θα παρέμεναν πιστοί.

Τον κοιτάζω με περηφάνια, κάτι που κάνω συχνά. Τον αγαπάω βαθιά και λυπάμαι που νιώθει την ανάγκη να παραμείνει μεταξύ των οικονομικά ισχυρών, έστω και ως δικηγόρος τους. Μακάρι να καταλάβαινε ότι έχουν περισσότερη αξία τα χρήματα που βγάζει με την δουλειά του, παρά εκείνα που έχουν τύποι σαν τον Βαλιώτη, για παράδειγμα. Ο Νικόλας έχει του κόσμου τα προτερήματα, αλλά έχει επίσης το ελάττωμα να αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι στα χοντρά πορτοφόλια. Είπαμε, δεν τον κατηγορώ. Κατανοώ αυτή την τάση, αφού μεγάλωσε με ένα χρυσό κουτάλι στο στόμα και, πραγματικά, χαίρομαι που δεν αρκέστηκε σε μια άσκοπη ζωή, σαν κανένας χαραμοφάης γόνος πλούσιας οικογένειας.

- Ε, πού ταξιδεύει ο νους σας, ωραία μου κυρία; η ερώτησή του με επαναφέρει στην συζήτησή μας.

- Σε σένα και σε όσα έχεις πετύχει με τον κόπο σου, απαντάω χωρίς να κρύβω την αγάπη μου για εκείνον. Είμαι πολύ περήφανη για σένα, το ξέρεις;

Νιώθω πως τα λόγια μου τον φέρνουν σε αμηχανία, γι' αυτό και σταματάω να μιλάω. Σηκώνομαι, τον πλησιάζω και κάθομαι στην αγκαλιά του. Όταν με αγκαλιάζει, νομίζω ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος κλείνεται έξω από τα χέρια του. Νιώθω προστατευμένη, σαν να βρίσκομαι ακριβώς εκεί που ανήκω. Ξέρω, κλισέ, σωστά; Αν δεν νιώσεις τέτοια αγάπη, δεν μπορείς να καταλάβεις.

Ξαφνικά, στο μυαλό μου έρχεται η σκηνή από την πρωινή μου συνάντηση. Δεν μπορώ να την διαχειριστώ αυτή την στιγμή. Τον αγκαλιάζω ακόμα πιο σφιχτά και τον φιλάω. Όσο εγωιστικό κι αν είναι, έχω ανάγκη να νιώσω την ζεστασιά του, την ασφάλεια που μου χαρίζει, να ξεχάσω για λίγο την αφάνταστη φρίκη που με τυραννάει από το πρωί.

- Οπότε, έκλεισε. Κρουαζιέρα θα σε πάω..., μου ψιθυρίζει στο αυτί τραγουδιστά, θυμίζοντας το γνωστό παλιό τραγούδι του Βαγγέλη Γερμανού.

Το φάλτσο του με κάνει να γελάσω. Τον φιλάω για να σταματήσει να τραγουδάει και εκείνος με σηκώνει στην αγκαλιά του και με πάει στην κρεβατοκάμαρά μας.