Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14

- Όταν πέρασαν οι δυο εκείνες μέρες, βγήκε από την καμπίνα. Σύντομα, ήρθε πάλι ο γιατρός. Βρισκόμουν σε άθλια κατάσταση. Το σώμα μου ήταν γεμάτο μώλωπες, γδαρσίματα, δαγκώματα. Παντού υπήρχαν αίματα, όπου είχα ακουμπήσει. Παραδόξως, ωστόσο, ήμουν ακόμα ζωντανή. Το κορμί μου είχε επιζήσει της κόλασης. Η ψυχή μου, όμως, είχε σβήσει, από την πρώτη φορά που μου μίλησε το τέρας. Μετά την εξέταση από τον γιατρό και αφού μου περιποιήθηκε τα τραύματα, με άφησαν να κοιμηθώ. Με ξύπνησε η κυρία που με είχε πλύνει, η οποία μου ανακοίνωσε ότι το αφεντικό μου ήταν ενθουσιασμένο με τις αντοχές μου. Σε λίγες ώρες, θα βρισκόμουν στο νέο μου σπίτι. Πράγματι, το απόγευμα της ίδιας μέρας, οδηγήθηκα στην έπαυλή του. Στην κορυφή της σκάλας προς τον πάνω όροφο, είδα για πρώτη φορά μια πολύ όμορφη γυναίκα. Εκείνη με κοίταξε περιφρονητικά και ρώτησε την κυρία που με συνόδευε: «Αυτό είναι το καινούριο παιχνιδάκι του; Όλο και μικρότερες φέρνει! Πήγαινέ την στο δωμάτιο». Ήταν η κυρία Βαλιώτη.

Στα λόγια αυτά, παγώνω. Ώστε, είναι ενήμερη για όλη αυτή την φρίκη και η γυναίκα του; Θεέ μου, πόση σήψη! Όχι ότι μπορώ να δικαιολογήσω, ή να κατανοήσω έστω, την απάνθρωπη συμπεριφορά την οποία περιγράφει τόση ώρα η Ραΐσα, αλλά να το ανέχεται μια άλλη γυναίκα... Αυτό με ξεπερνάει. Πώς αντέχει να βρίσκεται δίπλα σε ένα τέτοιο άντρα; Να τον αγγίζει, να του μιλάει; Η κοπέλα αντιλαμβάνεται προφανώς τις σκέψεις μου. Γυρίζει το κεφάλι της έτσι ώστε να με βλέπει και μου λέει με ένα μειδίαμα.

- Δεν έχουν κανονικές σχέσεις, ξέρεις. Περισσότερο κάτι σαν εμπορική συμφωνία. Όταν είναι μόνοι τους, ίσα που μιλούν μεταξύ τους. Εκείνη δεν μπαίνει ποτέ στο δωμάτιό του. Περνάει τις μέρες της ξοδεύοντας αλόγιστα χρήματα. Ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα, ταξίδια, εραστές... Άσκοπη ζωή, που της αρέσει πολύ. Δεν τηρούν καν τα προσχήματα μπροστά μας. Γιατί να ασχοληθούν άλλωστε; Όλοι όσοι βρίσκονται στην δούλεψή τους γνωρίζουν ότι ζωντανός υπάλληλος είναι ο μουγγός υπάλληλος.

Κάνει μια παύση, λες και θέλει να μου αφήσει περιθώρια να χωνέψω τα λόγια της. Ειρωνεία! Εκείνη έχει περάσει, και περνάει ακόμα δηλαδή, ένα συνεχές μαρτύριο, και φροντίζει εμένα. Για άλλη μια φορά, νιώθω θαυμασμό για αυτό το κορίτσι, που δεν έχει λυγίσει μετά από τόση φρίκη. Σύντομα, η Ραΐσα συνεχίζει την αφήγησή της.

- Όπως είχε διατάξει η Βαλιώτη, με οδήγησαν στο δωμάτιο. Επρόκειτο για το υπνοδωμάτιο εκείνου. Ένα τεράστιο δωμάτιο, με υπέρδιπλο κρεβάτι, πάνω από το οποίο υπήρχε οροφή με καθρέφτη. Η πολυτέλεια ήταν έκδηλη παντού. Παχύ χαλί, βαριά έπιπλα... Με άφησαν εκεί και μου είπαν να περιμένω τον αφέντη μου. Μου απαγόρευσαν να καθίσω. Με δυσκολία στεκόμουν όρθια, μετά την εξαθλίωση των τελευταίων δύο ημερών, αλλά φοβόμουν να παρακούσω. Εκείνος δεν άργησε να έρθει. Μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Πήγε μπροστά σε μια ντουλάπα και στάθηκε εκεί. Την άνοιξε και κοίταξε μέσα. Με ικανοποίηση στο βλέμμα, γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε με τον χαμηλόφωνο τόνο που πάντα έχει.