Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

Η μέρα κυλάει ομαλά. Όλοι δείχνουν να απολαμβάνουν την καλοκαιρία που κάνει το ταξίδι πραγματικά ευχάριστο. Εγώ κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα, αλλά προσέχω πλέον διπλά, προκειμένου να μην καρφωθώ. Συμμετέχω στις ανόητες συζητήσεις των γυναικών της παρέας, αναστενάζω δήθεν με την εμμονή των αντρών να μιλούν για δουλειές. Παίζουμε επιτυχώς τον ρόλο που επιφυλάσσει η καλή κοινωνία για το κάθε φύλο. Έχω προσέξει ότι τα άτομα αυτών των κύκλων συχνά έχουν αντιλήψεις που θα περίμενε να συναντήσει κανείς σε περασμένους αιώνες. Οι κυρίες περιορίζονται στο κουτσομπολιό και στα ψώνια - εντάξει, στον συγκεκριμένο τομέα δεν περιορίζονται ακριβώς -, ενώ οι άντρες καπνίζουν πούρο και φέρνουν τα λεφτά στο σπίτι. Μήπως να τους ενημέρωνε κάποιος ότι βρισκόμαστε στο 2017; Λέω τώρα...!

Σήμερα, όμως, αυτή η αφελέστατη και ανεδαφική κοσμοθεωρία εξυπηρετεί απολύτως τους σκοπούς μου, οπότε την υιοθετώ με περίσσιο ενθουσιασμό. Μόνο ο Νικόλας που με ξέρει δείχνει να απορεί με το ξαφνικό μου ενδιαφέρον για τα υφάσματα που θα φορεθούν φέτος. Μόνο εγώ που ξέρω τον Νικόλα αντιλαμβάνομαι το απορημένο του βλέμμα. Οι υπόλοιποι αυτή την συμπεριφορά περιμένουν από εμένα. Ε, μην τους απογοητεύσω!

Το μεσημεράκι, πριν πάμε για φαγητό, αποσυρθήκαμε στις καμπίνες μας, «για να φρεσκαριστούμε». Μια χαρά φρέσκοι ήμασταν, δηλαδή, πόσο να μπαγιατέψεις όταν άλλοι ικανοποιούν κάθε σου επιθυμία, χωρίς εσύ να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι;! Ήταν, όμως, μια καλοδεχούμενη ανάπαυλα για το πρόσωπό μου, οι μύες του οποίου διαμαρτύρονταν για το υποκριτικό χαμόγελο που φορούσα από το πρωί, σαν καρφωμένο στο στόμα μου. Μετά την εμφάνιση της Ραΐσα, έπρεπε να σκεφτώ πώς θα κινηθώ στην συνέχεια, κάτι που δεν θα μπορούσα να κάνω υπό το άγρυπνο βλέμμα του οικοδεσπότη.

Με το που μπήκαμε στην καμπίνα, ο Νικόλας άρχισε να πετάει υπονοούμενα για το ενδιαφέρον του Βαλιώτη. Του εξήγησα πόσο ανόητο είναι να συγκρίνει τον εαυτό του με τον υπερφίαλο χοντροκέφαλο που μας φιλοξενούσε. Ποτέ δεν έχει δείξει να ζηλεύει φοβερά, αλλά δεν αφήνει ασχολίαστο το γεγονός ότι μπορεί να τραβήξω το ενδιαφέρον κάποιου άλλου άντρα. Κι εγώ, όμως, από την μεριά μου, δεν αποδέχομαι πάντα με χάρη την ύπαρξη και στενή συνεργασία με κάποιες ωραίες νεαρές ασκούμενες, οι οποίες θεωρούν ότι μέσα στην ύλη των εξετάσεων του δικηγορικού συλλόγου συμπεριλαμβάνονται και οι ικανότητες του άντρα μου στο κρεβάτι.

Έκανα ένα γρήγορο ντουζ, όσο ο Νικόλας έστελνε κάποια μέιλ. Την ώρα που άνοιξα την βαλίτσα μου, για να βγάλω ένα φόρεμα, πρόσεξα ένα κομμάτι χαρτί. Προφανώς, όσο ήμασταν στην πισίνα, η Ραΐσα βρήκε ευκαιρία και τρύπωσε στην καμπίνα μας. Όταν μπήκε και ο Νικόλας να πλυθεί, μπόρεσα να διαβάσω το σημείωμα της κοπέλας. Μου έδινε ραντεβού το βράδυ, στην δική της καμπίνα, δίπλα στο μηχανοστάσιο. Να πάω όποτε μπορέσω. Εκεί θα ήμασταν ασφαλείς.

Τώρα πια, έχει φτάσει απόγευμα. Ο χρόνος, για ακόμα μια φορά, μου βγάζει επιδεικτικά την γλώσσα, αρνούμενος να μου κάνει το χατίρι να κυλήσει πιο γρήγορα. Πόσο πια να μιλάμε για μόδα, ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς, ψώνια; Επιτέλους, οι Χαρίτογλου αποφασίζουν να αποσυρθούν. Σιγά σιγά, μαζευόμαστε όλοι στις καμπίνες μας.

- Φαίνεσαι να περνάς ωραία, μου λέει ο Νικόλας όσο ξεντύνομαι. Είδες που δεν ήθελες να έρθουμε; Θα χάναμε την ευκαιρία να χαλαρώσουμε μακριά από την πόλη, μεσοπέλαγα, πάνω σε ένα κότερο, αν επέμενες να αρνηθούμε την πρόσκληση του Βαλιώτη.

Θέλω να του πω πόσο με στενοχωρεί η ανάγκη του να ζήσει την μεγάλη ζωή, πως θα μπορούσαμε να χαλαρώσουμε μακριά από την πόλη σε ένα νησάκι, σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Έχω μάθει, όμως, να αγαπώ όλες τις πλευρές του και δεν ξεχνάω ότι για εκείνον αυτό το διήμερο αποτελούσε κάποτε τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Αντί να του γκρινιάξω, λοιπόν, γυρνάω προς την μεριά του και του χαμογελάω γλυκά.

- Έχεις δίκιο, αγάπη μου. Αυτή η απόδραση θα μας χαλαρώσει και θα μας ηρεμήσει από τους ρυθμούς της δουλειάς μας. Τώρα, πάντως, χρειάζομαι επειγόντως λίγο ύπνο, γιατί με περιμένει άλλη μια μέρα αναλύσεων των σύγχρονων τάσεων της μόδας αύριο.

Τον φιλάω και ξαπλώνω δίπλα του. Το κότερο λικνίζεται απαλά κάτω από την διακριτική πίεση των κυμάτων που αρνούνται να συμβιβαστούν με ένα ακίνητο αντικείμενο πάνω τους την στιγμή που εκείνα ποτέ δεν ησυχάζουν. Στο μυαλό μου έρχεται το τραγούδι της Βουγιουκλάκη από την Μαντελένα. «Θάλασσα πλατιά, που ποτέ δεν ησυχάζεις...». Μετά από λίγη ώρα, ο Νικόλας αποκοιμιέται μέσα στην αγκαλιά μου. Η ρυθμική ανάσα του προδίδει ότι έχει βυθιστεί στον ύπνο. Προσεκτικά, για να μην τον ξυπνήσω, τραβάω τα χέρια μου, σηκώνομαι, φοράω βιαστικά ένα φόρεμα και, χωρίς να φορέσω παπούτσια, ανοίγω την πόρτα της καμπίνας μας.