Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33

Έξω χιονίζει. Ακούω τους ανθρώπους να περπατούν και να συζητούν. Παρόλο που έχω τα μάτια μου κλειστά, νομίζω ότι πρέπει να χαμογελούν. Οι Αθηναίοι πάντα υποδέχονται το χιόνι με ενθουσιασμό, καθώς δεν είναι σύνηθες για την ελληνική πρωτεύουσα να ντύνεται στα λευκά. Εμένα ποτέ δεν με ενθουσίαζε το χιόνι. Ανέκαθεν, το θεωρούσα εμπόδιο στις άνετες μετακινήσεις και επικίνδυνο να πέσει κάποιος και να φάει τα μούτρα του. Τι δεν θα έδινα, όμως, αυτή την στιγμή, για να έβγαινα και εγώ μέσα στο χιόνι! Να αναμιχθώ με τον κόσμο, να χαμογελάσω με κάποια παιχνιδιάρικη νιφάδα που θα προσπαθήσει να μου γαργαλήσει την μύτη, να πιάσω ψιλή συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Μα, πάνω από όλα, να ξεχάσω! Να ξεχάσω όσα έμαθα, όσα έγιναν, όσα χάθηκαν...

Από τις σκέψεις μου με βγάζει η πόρτα που ανοίγει, επιτρέποντας για λίγο στην παγωνιά που επικρατεί έξω να εισχωρήσει στην ζεστή ατμόσφαιρα του σπιτιού της Αθηνάς, η οποία με φιλοξενεί.

- Καλημέρα, Χριστίνα μου, μου λέει με τρυφερότητα.

- Καλημέρα, απαντάω, περισσότερο από ευγένεια παρά από πεποίθηση ότι είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί η ευχή που μόλις ανταλλάξαμε.

Αισθάνομαι την καλύτερη φίλη μου να κινείται στον χώρο, να ανοίγει ντουλάπια και να τακτοποιεί ψώνια, αλλά δεν κάνω καμία κίνηση να την βοηθήσω. Δεν ανοίγω καν τα μάτια μου. Αν είχα αδερφή, δεν θα την αγαπούσα πιο βαθιά από όσο αγαπώ την Αθηνά, μα δεν θέλω να δω την όψη της αυτή την στιγμή. Γνωρίζω ότι θα έχει φορέσει πάλι το χαμόγελο που επιστρατεύει για να με ανεβάσει ψυχολογικά όταν έχω τις μαύρες μου. Εκτιμώ την πρόθεσή της και δεν θέλω να της πω πόσο απέλπιδα είναι η προσπάθειά της. Δεν έχω αποτύχει σε ένα μάθημα στην Σχολή, δεν έχω απογοητευτεί από ένα φλερτ που έληξε άδοξα... Δεν είναι μια συνηθισμένη μαυρίλα αυτή που μου πλακώνει το στήθος. Η πάντα αισιόδοξη Αθηνά, όμως, πιστεύει ότι με ένα χαμόγελο, όλα γίνονται ομορφότερα.

- Χιονίζει από τα ξημερώματα. Το έχει στρώσει. Καθώς ερχόμουν από το σουπερμάρκετ, έφαγα μια γλίστρα, άλλο πράγμα! Φιλενάδα, τι να σου λέω; Ο πισινός μου θα έχει μια μεγαλοπρεπέστατη μελανιά μέχρι αύριο. Άσε που έσκισα λίγο και το χέρι μου και γέμισα αίματα!

Τα τελευταία της λόγια με αναγκάζουν να ανοίξω τα μάτια μου, προκειμένου να δω πόσο έχει χτυπήσει. Αντί, όμως, για μια ταλαιπωρημένη και χτυπημένη Αθηνά, βλέπω να με κοιτάζει η φίλη μου, σώα και αβλαβής, με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος της.