Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16

Η επιστροφή μου στην καμπίνα μας μαζί με τον Νικόλα μοιάζει με άθλο. Ωστόσο, στηρίζομαι πάνω του και μπαίνουμε στο δωμάτιο, αφού έχουμε καληνυχτίσει τον Βαλιώτη. Αισθάνομαι τον άντρα μου σφιγμένο. Πόση ώρα άραγε έχει ξυπνήσει και με ψάχνει; Ελπίζω όχι πολλή. Δεν θέλω να μάθει για την συνάντησή μου με την Ραΐσα.

- Μπορείς να μου πεις τι έκανες τόση ώρα με τον Βαλιώτη στο κατάστρωμα βραδιάτικα; περνάει στην επίθεση με το που κλείνει την πόρτα πίσω μας.

- Εσύ μπορείς να μου πεις γιατί είσαι τόσο εκνευρισμένος; Όπως σου είπα και πάνω, ξύπνησα και μετά αδυνατούσα να ξανακοιμηθώ. Αντί, λοιπόν, να γυρνάω στο κρεβάτι σαν το αρνί στην σούβλα, διακινδυνεύοντας να ξυπνήσω και εσένα, προτίμησα να ανέβω στο κατάστρωμα, ελπίζοντας να νυστάξω πάλι.

- Και τι κουβέντες είχες εσύ με τον Βαλιώτη;

- Πλάκα μου κάνεις, έτσι; Πες μου ότι ζήλεψες! Δεν σε πιστεύω!

- Δεν βρίσκω να έχετε τίποτα κοινό. Συνεπώς, τι λέγατε τόση ώρα;

- Ανοησίες. Απλώς, περνούσαμε την ώρα μας μέχρι να μας έρθει ύπνος. Τίποτα σημαντικό.

- Αυτός ο άνθρωπος δεν περνάει ποτέ απλώς την ώρα του. Δεν μου αρέσει να μένεις μόνη μαζί του, λέει και το ύφος του δείχνει πραγματικά ανήσυχο.

Προς στιγμή σκέφτομαι την πιθανότητα να έχει καταλάβει κάτι σχετικά με τις αποτρόπαιες δραστηριότητες του καινούριου του πελάτη. Μια τέτοια εξήγηση θα δικαιολογούσε την ανησυχία που διακρίνω στα μάτια του. Απορρίπτω, όμως, την εικασία αμέσως. Δεν θα με έφερνε εδώ αν υποψιαζόταν έστω τέτοιες συμπεριφορές, σωστά;

- Αγάπη μου, μην κάνεις έτσι. Εντάξει, υπόσχομαι να μην του μιλάω καν αν δεν είναι παρόντες και άλλοι. Να, στην προσκοπική μου τιμή, ούτε κουβέντα, του λέω και χαμογελάω, γιατί δεν αντέχω άλλη ένταση για απόψε.

Τον πλησιάζω και χώνομαι στην αγκαλιά του. Έχω ανάγκη να νιώσω την ασφάλεια που μου προσφέρει η αγάπη του.

- Κι άλλη φορά, αν έχεις αϋπνίες, να με ξυπνάς, να μένουμε άυπνοι μαζί!, κλείνει το θέμα.

Ξαπλώνουμε και αφήνουμε το απαλό λίκνισμα του κότερου να μας ηρεμήσει. Σε λίγο, ο Νικόλας έχει αποκοιμηθεί. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δεν μου επιτρέπουν αυτή την πολυτέλεια. Ειλικρινά, έχω την αίσθηση ότι δεν θα ξανακοιμηθώ ήρεμα μέχρι να βρεθεί λύση στην κατάσταση που αντιμετωπίζω. Παίζω στο μυαλό μου διαρκώς τα λόγια της Ραΐσα. Σκέφτομαι πόσα έχει περάσει και απορώ με το γεγονός ότι βρήκε την δύναμη να συνεχίσει να ζει. Ένα μικρό παιδί που βίωσε τόση απανθρωπιά, που για τέσσερα χρόνια είχε μοναδικό σύνδεσμο με τον κόσμο των ζωντανών τον βασανιστή της, που ταπεινώθηκε άπειρες φορές... Μου έρχεται αναγούλα. Έχω δει την άσχημη πλευρά του ανθρώπου στην δουλειά μου, αλλά πρώτη φορά συναντώ τέτοια φρίκη. Όλοι γνωρίζουμε την ύπαρξη κυκλωμάτων που εξαθλιώνουν παιδιά. Η αφήγηση, ωστόσο, συγκεκριμένων λεπτομερειών από ένα ζωντανό θύμα τους, από ένα πλάσμα που έχω αγγίξει, έχω σκουπίσει τα δάκρυά του, έχω χαϊδέψει τρυφερά σε μια αδέξια, πιθανόν, προσπάθεια να γαληνέψω, αυτή η αφήγηση με έχει συγκλονίσει. Ακόμα και αν είναι η τελευταία έρευνα με την οποία θα ασχοληθώ στην ζωή μου, πρέπει να φτάσω την υπόθεση ως το τέλος.

Ο ύπνος με παίρνει λίγο πριν χαράξει. Δεν είναι λυτρωτικός, όμως. Τον στοιχειώνει ένα τέρας που τραβάει στο σκοτάδι της κόλασης ό,τι αγγίζει.