Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27

Η διαδρομή μέχρι το σπίτι της Αθηνάς γίνεται μέσα σε απόλυτη σιωπή. Δεν είναι μόνο που δεν μιλάμε μεταξύ μας. Ακόμα και όταν ανοίγω τα μάτια μου κάποιες στιγμές, βλέπω ανθρώπους να κινούνται, αυτοκίνητα να κορνάρουν, αντιλαμβάνομαι ότι λογικά ήχοι συνοδεύουν αυτές τις εικόνες, αλλά είμαι παντελώς ανίκανη να τους ακούσω. Έχω κλειστεί στο δικό μου σύμπαν, όπου επικρατεί σιωπή. Σιωπή και ολοκληρωτική απουσία συναισθημάτων. Συνειδητοποιώ πως δεν νιώθω τίποτα. Ούτε πόνο, ούτε θυμό, ούτε θλίψη... Τίποτα!

Φτάνουμε στο διαμέρισμα της φίλης μου και ανεβαίνουμε πάνω. Αν μας δει κανείς, δεν θα καταλάβει ότι κάτι τρέχει. Είμαστε απλώς αμίλητες και κάνουμε αργές κινήσεις. Η Αθηνά ακολουθεί τους δικούς μου ρυθμούς αναγκαστικά. Εγώ καταβάλλω τιτάνια προσπάθεια για την παραμικρή κίνηση. Το κάθε βήμα μοιάζει με τεράστιο άλμα. Με το που ξεκλειδώνει την πόρτα, κατευθύνομαι προς τον καναπέ, όπου κάθομαι. Το πρόσωπό μου μοιάζει με πέτρινη μάσκα. Η όψη μου ανησυχεί την φίλη μου, η οποία κάθεται δίπλα μου, χωρίς να μιλάει ούτε εκείνη.

Η γνωριμία μας από πολύ μικρές και τα κοινά μας βιώματα έχουν δημιουργήσει ανάμεσα μας ένα δεσμό άρρηκτο. Δεν χρειάζεται να μιλάμε για να καταλάβουμε η μια τι αισθάνεται η άλλη. Έτσι λειτουργούμε. Στις καλές στιγμές, ένα συνωμοτικό χαμόγελο αρκεί για να μοιραστούμε την χαρά μας. Στις δύσκολες καταστάσεις, η απλή φυσική παρουσία φτάνει για να προσφέρει υποστήριξη. Σαν αδερφές από μικρά κορίτσια, κι ας μην είχαμε γεννηθεί από την ίδια μητέρα. Αυτός ο δεσμός μεταξύ μας πάντα προκαλούσε έκπληξη στον Νικόλα, που, ως μοναχοπαίδι, ποτέ δεν είχε ανάλογο ταίρι μικρός.

Η σκέψη του Νικόλα βυθίζεται σαν μαχαίρι στο μυαλό μου. Με πληγώνει και με αφυπνίζει από τον λήθαργο στον οποίο έχω πέσει εδώ και ώρα. Σαν να περίμενε αυτή την αφορμή, ο πόνος εισβάλλει με αφάνταστη ορμή σε κάθε μόριο του κορμιού μου και στρογγυλοκάθεται εκεί, σαν απόλυτος κυρίαρχος, καθιστώντας σαφές ότι δεν σκοπεύει να φύγει. Όχι σύντομα τουλάχιστον. Ξεσπάω σε κλάματα. Η Αθηνά με αφήνει να βγάλω από μέσα μου τα καταπιεσμένα συναισθήματα που απειλούν να με πνίξουν. Δεν με αγγίζει καν, δίνοντας μου χώρο και χρόνο να αντιμετωπίσω τα νέα.

Σιγά σιγά, αρχίζω να ηρεμώ. Δεν έχει μείνει στάλα στους δακρυγόνους αδένες μου, γι' αυτό σταματάω να κλαίω. Η φίλη μου απλώνει τα χέρια της και με αγκαλιάζει. Αφήνομαι στην λυτρωτική επαφή με την θερμότητα που εκπέμπει το σώμα της. Ίσως αυτή να είναι η δίοδος που θα με επαναφέρει στον κόσμο των ζωντανών.

- Μίλα μου, η φωνή της είναι χαμηλή και σταθερή.

- Δεν σου εξήγησαν η Ραΐσα και η Μάσα;

- Κάτι μου είπαν οι κοπέλες, αλλά ήταν μπερδεμένες και ταραγμένες. Τις ηρέμησα, μα οι απορίες μου παραμένουν. Κατάλαβα, πάντως, πως ο Νικόλας είναι μπλεγμένος με κάποιο τρόπο στην ιστορία που μας απασχολεί τον τελευταίο καιρό, η αμηχανία της Αθηνάς είναι έκδηλη.

- Αλήθεια είναι, λέω γεμάτη πικρία. Η Μάσα τον είδε στο γραφείο του Βαλιώτη, μαζί με το κάθαρμα που είναι υπεύθυνο για την εύρεση θυμάτων για τον έκφυλο. Όπως καταλαβαίνεις, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι έχει γνώση του αρρωστημένου πάθους του τέρατος. Βλέπεις, εκείνος είχε το θράσος να προτείνει στον Νικόλα να δοκιμάσει την Μάσα - αυτό ήταν το ρήμα που χρησιμοποίησε -, διαλύοντας κάθε ελπίδα να μην γνωρίζει ο δικηγόρος του το ποιον του άλλου, του Βάντο, δηλαδή.

- Ο Νικόλας ήταν, λοιπόν, το τρίτο άτομο σε εκείνη την συνάντηση, για την οποία μου μίλησες.

- Ναι. Εκτός από το όνομα του Αλί Βάντο, εκείνη η καταραμένη μέρα μάς δίνει τώρα και άλλο ένα χρήσιμο στοιχείο για τους συνεργάτες του τέρατος, επιβεβαιώνω ειρωνικά.

- Τι σχέση μπορεί να έχει ο Νικόλας με αυτή την κατάσταση; Εννοώ, αδυνατώ να πιστέψω ότι μπορεί ο άνθρωπος που ξέρουμε να έχει τόσο αρρωστημένο μυαλό.

- Δεν ξέρω την ακριβή σχέση του με το δίκτυο εκμετάλλευσης παιδιών. Τι σημασία έχει, όμως, αν πειράζει με τα χέρια του τα θύματα; Η οποιαδήποτε συμμετοχή του είναι το ίδιο σαν να βιάζει τα κορίτσια που προμηθεύεται το αφεντικό του.

Η φωνή μου σπάει. Δεν μπορώ να διαχειριστώ το γεγονός ότι μιλάω για τον Νικόλα, για τον Νικόλα μου, και χρησιμοποιώ λέξεις όπως «βιάζω κορίτσια». Σηκώνομαι απότομα και σπεύδω στο μπάνιο, όπου κάνω εμετό. Δεν έχω βάλει κάτι στο στόμα μου από την ώρα που σηκώθηκα, οπότε μόνο υγρά βγαίνουν από το στομάχι μου, το οποίο, όμως, συνεχίζει τις συσπάσεις. Θα έλεγε κανείς ότι προσπαθεί να αποκολλήσει από μέσα μου την βρωμιά που με έχει πλημμυρίσει. Φρούδες ελπίδες... Αυτή η βρωμιά θα με συντροφεύει για πολύ καιρό. Αν φύγει ποτέ...

- Ηρέμησε, γλυκιά μου, μου λέει η Αθηνά που με έχει ακολουθήσει στο μπάνιο.

Μου τραβάει τρυφερά τα μαλλιά προς τα πίσω, για να μην λερωθώ. Μου δίνει ένα κομμάτι χαρτί, για να σκουπίσω το στόμα μου και καθόμαστε μαζί στα πλακάκια. Η φίλη μου επιχειρεί να με ηρεμήσει, αλλά την διακόπτω ανυπόμονα.

- Πρέπει να ψάξω τα χαρτιά του Νικόλα για να βρω τα στοιχεία που θέλουμε.