Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 42

Το ταξίδι με το καράβι κύλησε ήσυχα και σιωπηλά. Ο Πέτρος παρέμεινε κλεισμένος στον εαυτό του. Καλύτερα! Η αλήθεια είναι ότι ήθελα κι εγώ λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσω τι πάω να κάνω. Για ακόμη μια φορά, η ζωή έμοιαζε να προχωράει βιαστικά και εγώ ένιωθα πως τρέχω μήπως και προλάβω τις εξελίξεις. Μόλις φτάσαμε Αθήνα, μπήκαμε στο αυτοκίνητό του, το οποίο το είχε αφήσει σε ένα πάρκινγκ κοντά στο λιμάνι και ξεκινήσαμε με προορισμό το αεροδρόμιο. Μετά την ευχάριστη ηρεμία του νησιού, οι πολλές μετακινήσεις με ζάλισαν. Ποιος θα πίστευε ότι θα έλεγα ποτέ κάτι τέτοιο! Στην παλιά μου ζωή, ήμουν με ένα σακβουαγιάζ στο χέρι. Μία η δουλειά, μία ένα ταξιδάκι με φίλους ή με τον Νικόλα... Ακόμα με πονάει η σκέψη του άντρα που αγάπησα και με πρόδωσε.

- Πού πάμε; ρωτάω, περισσότερο για να αποσπάσω το μυαλό μου από επικίνδυνα μονοπάτια.

- Ιταλία.

Η μονολεκτική απάντησή του με αφήνει άφωνη αρχικά. Επίσης, με εκνευρίζει.

- Ιταλία; Τι θα κάνουμε εκεί; Ξέρεις, δεν είμαι φυτό να με μετακινείς χωρίς να μου λες πού πάμε και γιατί. Βαρέθηκα την συμπεριφορά σου. Προφανώς, με θεωρείς υπεύθυνη για τον θάνατο της Αθηνάς, αν και δεν καταλαβαίνω τον λόγο, μα δεν έχεις δικαίωμα να με μεταχειρίζεσαι σαν αντικείμενο. Πρώτον, αρκετές τύψεις έχω που έμπλεξα την φίλη μου στην ιστορία, δεν χρειάζομαι τις βλακείες σου για να νιώσω χειρότερα. Δεύτερον, υποτίθεται ότι με έφερες εδώ με κάποιο σχέδιο, αλλά αρνείσαι να μου πεις τι στο καλό έχεις στην κεφάλα σου να κάνουμε. Για άλλαξε χαβά, γιατί σε βαρέθηκα.

- Τέλειωσες; με ρωτάει ατάραχος. Λοιπόν, πάμε Ιταλία, γιατί εκεί είναι η Ραΐσα και η Μάσα και φαντάστηκα ο βλάκας πως θα ήθελες να τις δεις. Δεν σου είπα τίποτα νωρίτερα, καθώς δεν ήξερα αν θα μπορέσω να έχω έτοιμα τα χαρτιά σου, ώστε να περάσεις από τον έλεγχο με ψεύτικο όνομα. Στην περίπτωση που δεν προλάβαιναν οι φίλοι μου να ετοιμάσουν ταυτότητα, δεν ήθελα να σου έχω δημιουργήσει ελπίδες ότι θα δεις τις φίλες σου και μετά να σε απογοητεύσω. Επιπλέον, αν σε θεωρούσα πράγματι υπεύθυνη για τον θάνατο της Αθηνάς, δεν θα ήμουν απλώς αγενής, όπως με αποκαλείς, μαζί σου. Θα γινόμουν πολύ δυσάρεστος. Κάτι άλλο;

- Αν είχες μπει στον κόπο να με ενημερώσεις, θα ήμουν λιγότερο επιθετική. Δεν με συμπαθείς καθόλου, έτσι;

- Ακόμα και γραπτώς να σου έλεγα τι σχεδιάζω να κάνω, πάλι θα έβρισκες αφορμή να μου την πέσεις. Μάλλον εσύ με βρίσκεις αντιπαθή. Η διαφορά είναι ότι εμένα δεν με νοιάζει. Έχω μάθει να δουλεύω μόνος μου και η προοπτική να συνεργαστώ με πολίτη, και μάλιστα, δημοσιογράφο, δεν με ενθουσιάζει. Δυστυχώς, όμως, οι συνθήκες δεν μου αφήνουν άλλη επιλογή.

- Τι εννοείς; Σε ποιες συνθήκες αναφέρεσαι;

- Έλεος! Είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι εδώ και δυο μέρες. Δεν με αφήνεις σε ησυχία;

- Τίποτα δε θα με ευχαριστούσε περισσότερο, αλλά πρώτα απάντησε μου.

- Πιστεύω ότι κάποιος πρόδωσε την Αθηνά και το σχέδιο της. Τα άτομα που ήταν ενήμερα είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Υποτίθεται ότι επρόκειτο για ανθρώπους εμπιστοσύνης. Η κατάληξη της φίλης μας, ωστόσο, αποδεικνύει ότι δεν μπορώ να εμπιστεύομαι κανένα. Οπότε, ξέμεινα με σένα.

- Πόσο κολακευτικά ξέρεις να μιλάς..., του λέω ειρωνικά. Ο Άλκης; Δεν θα πάρει μέρος σε ό,τι σχεδιάζεις; Μην μου πεις ότι δεν εμπιστεύεσαι ούτε αυτόν!

- Ο Άλκης είναι ένα ράκος. Μέσα σε δευτερόλεπτα, έχασε την γυναίκα του και το παιδί του. Δεν τον έχω ενημερώσει ούτε για την νεκρανάστασή σου, ούτε για το σχέδιό μου να ξεσκεπάσουμε τον Βαλιώτη. Θα ήθελε σίγουρα να συμμετάσχει, αλλά φοβάμαι ότι ο νωπός πόνος θα τον έκανε περισσότερο παράτολμο από όσο είναι καλό για την ασφάλειά του. Δεν σκοπεύω να θυσιαστεί και άλλος άνθρωπος για χάρη του καθικιού!

Όσο και αν θέλω να μην το παραδεχτώ, έχει δίκιο. Ο Άλκης ήταν πάντα προστατευτικός με την Αθηνά. Δεν θα ήταν αξιόπιστος συνεργάτης, λίγες μέρες μόλις μετά την δολοφονία της. Η απροθυμία του Πέτρου να μοιραστεί μαζί μου τις λεπτομέρειες του σχεδίου του δεν οφείλεται σε αντιπάθεια προς το πρόσωπό μου, αλλά είναι απλώς επιφυλακτικός. Τον καταλαβαίνω. Πρέπει να μάθω κι εγώ ξανά να εμπιστεύομαι κάποιον. Πώς, λοιπόν, εκνευρίζομαι που αυτός δεν το κάνει;