Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

Ο χώρος μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη τουαλέτα σε πολυκατάστημα. Απλώς, στην περίπτωση του συγκεκριμένου καταστήματος, η πολυτέλεια είναι εμφανέστατη παντού, ακόμα και στις τουαλέτες. Το πάτωμα είναι επενδυμένο με μαύρο γυαλιστερό πλακάκι με διακριτικό ασημένιο φινίρισμα, ενώ οι τοίχοι, στο χρώμα του πάγου, δένουν αρμονικά με το μαύρο δάπεδο, καταμεσής του οποίου υπάρχουν χαραγμένα τα αρχικά του πολυκαταστήματος. Κατά τα λοιπά, η διαρρύθμιση δεν προκαλεί έκπληξη˙ από την μια μεριά, βρίσκονται πέντε νιπτήρες, προκειμένου να εξυπηρετούνται γρήγορα οι πελάτισσες και να επιστρέφουν στο αγαπημένο τους άθλημα, τα ψώνια. Τα είδη υγιεινής αστράφτουν, κάνοντάς με να ντρέπομαι για την κατάσταση των δικών μου, αφού ποτέ - εκτός αν εξαιρέσεις την μέρα που την εγκατέστησε ο υδραυλικός - η βρύση στο μπάνιο του σπιτιού μας δεν λάμπει έτσι. Απέναντι από τους νιπτήρες, υπάρχουν οι τουαλέτες, πέντε ξεχωριστοί θάλαμοι που κλείνουν με πόρτες από το ταβάνι μέχρι κάτω.

Πέντε πόρτες εκ των οποίων οι τρεις είναι ορθάνοιχτες αυτή την στιγμή, δίνοντας το σαφές μήνυμα ότι μπορεί κάποιος να τις χρησιμοποιήσει, ενώ οι υπόλοιπες δύο είναι κλειστές, ένδειξη ότι χρησιμοποιούνται. «Μάλιστα! Δεν είμαστε μόνες μας.». Στην σκέψη αυτή, αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να περιμένω, ώσπου να φύγει η πελάτισσα και να μείνει η κοπέλα που αναμένω να δω. Απαντώ σε μια φανταστική κλήση, στην οποία φροντίζω να δηλώσω το όνομά μου, ώστε να γίνει αντιληπτή η παρουσία μου από όποιον με έχει προσκαλέσει σε αυτή την συνάντηση. Κατόπιν, μπαίνω σε ένα από τους ανοιχτούς θαλάμους, κλείνω την πόρτα, προσποιούμενη ότι τον χρησιμοποιώ και αφουγκράζομαι πότε θα μείνουμε μονάχα εγώ και το άτομο που με ενδιαφέρει.

Πράγματι, μετά από λίγο ακούω μία πόρτα στα δεξιά μου να ανοίγει, τον χαρακτηριστικό ήχο των τακουνιών στα πλακάκια, κάποιος πλένει τα χέρια του και αποχωρεί. Γρήγορα, βγαίνω κι εγώ, προκειμένου να προλάβω να συναντήσω την κοπέλα πριν κάποια άλλη πελάτισσα θελήσει να μπει. Κατευθύνομαι προς την κλειστή πόρτα. Αν το άτομο που με κάλεσε έχει δειλιάσει, κινδυνεύω να βρω κάποια από τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας με κατεβασμένα παντελόνια, σκέψη διόλου ενθαρρυντική, αλλά έχω περάσει προ πολλού τέτοιους ενδοιασμούς. Κτυπώ διακριτικά και μιλάω.

- Βγείτε. Είμαστε μόνες μας.

Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα, η πόρτα ανοίγει και πράγματι βλέπω το πρόσωπο της κοπέλας που μου έδωσε χθες βράδυ την εσάρπα μου. Αντί, ωστόσο, να βγει έξω, με καλεί να μπω εγώ μέσα.