Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31

Την επομένη, παίρνω εξιτήριο από την κλινική. Υπογράφω, προκειμένου να φύγω νωρίτερα. Θέλω να αποφύγω τον Νικόλα. Ξέρω ότι θα έρθει να με πάρει και δεν έχω κανένα σκοπό να δημιουργήσω σκηνή και να γίνουμε θέαμα σε όλο το προσωπικό και τους ασθενείς. Από την άλλη μεριά, όμως, η σκέψη να βρεθώ δίπλα του, στην εγγύτητα του αυτοκινήτου, είναι τελείως απαράδεκτη για την ήδη εύθραυστη ψυχολογική μου κατάσταση. Συνεπώς, δεν έχω πολλές επιλογές. Υπογράφω και φεύγω νωρίτερα.

Βγαίνω έξω από το προαύλιο της κλινικής. Περιμένουν στην ουρά ταξί. Μπαίνω μέσα σε ένα από αυτά, δίνω την διεύθυνσή μου και κλείνω τα μάτια μου, καθ' όλη την διαδρομή. Το τελευταίο που χρειάζομαι είναι ένας ομιλητικός ταξιτζής. Η όψη μου, πάντως πρέπει να είναι πολύ χλωμή, γιατί φαίνεται να τον αποτρέπει έτσι κι αλλιώς από το να αρχίσει κουβέντα μαζί μου. Αυτό ή έπεσα πάνω στον μοναδικό οδηγό ταξί που είναι απρόθυμος να σχολιάσει την οικονομικοπολιτική κατάσταση του τόπου μας...

Μόλις φτάνουμε στον προορισμό μας, θυμάμαι ότι δεν έχω μαζί μου πορτοφόλι. Του ζητάω να περιμένει, μέχρι να ανέβω στο διαμέρισμά μου, για να τον πληρώσω. Πράγματι, λίγα λεπτά αργότερα, κατεβαίνω με το αντίτιμο της κούρσας. Ο προς στιγμήν φιλύποπτος ταξιτζής - σίγουρα φοβήθηκε ότι θα του την σκάσω - φεύγει χωρίς κουβέντα. Ξανανεβαίνω στο διαμέρισμα, κλείνω τη πόρτα και στηρίζομαι στην κάσα της. Ευτυχώς, είμαι μόνη στο σπίτι. Προφανώς, ο Νικόλας βρίσκεται στην κλινική και τώρα θα πληροφορείται ότι η γυναικούλα του έφυγε μονάχη της. Συνειδητοποιώ ότι πρέπει να βιαστώ.

Είμαι ακόμα αδύναμη. Από χθες το πρωί, που άρχισα να υποψιάζομαι την φρικτή συμμετοχή του άντρα μου σε όλο αυτό το δίκτυο βρωμιάς μέχρι και αυτή την στιγμή, δεν έχω ησυχάσει καθόλου. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και όλες δυσάρεστες. Νιώθω τύψεις που συγκαταλέγω το νέο της εγκυμοσύνης μου στο πλαίσιο των δυσάρεστων εξελίξεων, αλλά δεν μπορώ να χαρώ με το θείο αυτό δώρο. Οργίζομαι ακόμα περισσότερο με τον Νικόλα, γιατί μου έκλεψε, εκτός όλων των άλλων, και την χαρά για μια τόσο σπουδαία είδηση. Από μικρή, ονειρευόμουν την στιγμή που ένας γιατρός θα μου ανακοίνωνε ότι θα αποκτήσω παιδί. Σκάρωνα με την φαντασία μου τρόπους να το ανακοινώσω στον σύζυγό μου. Και τώρα, τώρα που επιτέλους το όνειρό μου έχει γίνει πραγματικότητα, νιώθω ένα απόλυτο κενό.

Με βαρύ βήμα, κατευθύνομαι στο υπνοδωμάτιο. Επιβάλλω στον εαυτό μου να αρχίσει να μαζεύει τα πράγματά μου χωρίς να κοιτάζω πολύ γύρω μου. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να παραμείνω μαζί του, αλλά η οικεία εικόνα του περιβάλλοντος μου σκίζει τα σωθικά. Σε αυτό το δωμάτιο πρωτοκάναμε έρωτα, πάνω σε αυτό κρεβάτι. Μέσα σε αυτή την ντουλάπα βρήκαμε την γάτα της γειτόνισσας όταν εκείνη την είχε χάσει για μέρες, αφού το γλυκό ζωάκι με το βελούδινο γκρίζο τρίχωμα είχε αποφασίσει ότι το δικό μας έπιπλο ήταν ασφαλέστερο μέρος για να γεννήσει τα γατάκια του από το διαμέρισμα της κυράς της, όπου φιλοξενούνταν και δύο ανήσυχα και ζωηρά κανισάκια. Χαμογελάω ασυναίσθητα, βυθισμένη σε ένα ανέφελο μακρινό παρελθόν, σκεπτόμενη το αθώο μουτράκι με τα μεγάλα μουστάκια σε συνδυασμό με την εικόνα που παρουσίαζε η ντουλάπα μετά την γέννα. Μέρες την είχαμε ανοικτή, για να φύγει η παραμικρή υποψία μυρωδιάς. Ευτυχώς, η ευτυχής μαμά είχε προνοήσει να φέρει στον κόσμο τα γατάκια της πάνω στο καινούριο, τότε, λευκό πουκάμισο του Νικόλα. Μπορεί εκείνο το πουκάμισο να μην φορέθηκε ποτέ, αλλά εξυπηρέτησε την γάτα και προφύλαξε το πάτωμα της ντουλάπας από τα χειρότερα.