Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19

- Βρε, βρε, σαν τα χιόνια! Καιρό κάναμε να σε δούμε, Χριστινάκι. Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει στο γραφείο μου;

Η Αθηνά με υποδέχεται με τον συνηθισμένο ζεστό τρόπο της. Γνωριζόμαστε από μικρές. Ορφανή κι εκείνη, περάσαμε μαζί πολύ καιρό στο ορφανοτροφείο. Μαζί ζήσαμε τις απογοητεύσεις από τις αποτυχημένες αναδοχές, την ελπίδα να βρούμε κι εμείς μια οικογένεια που θα μας αγαπάει σαν δικά της παιδιά. Εκείνη βρήκε πιο γρήγορα την οικογενειακή θαλπωρή που όλα τα ορφανά παιδιά αναζητούν. Αν και το όνειρό μας ήταν να υιοθετηθούμε από την ίδια οικογένεια, δεν ζήλεψα όταν έφυγε από το ίδρυμα. Πάντα αγαπιόμασταν σαν αδερφές, Συνεπώς, χάρηκα με την τύχη της κι ας έμεινα εγώ πίσω. 

Για να είμαι ειλικρινής, η Αθηνά ήταν πολύ γλυκό παιδί. Ήταν πολύ πιθανό να την επιλέξουν γρήγορα. Εγώ, από την άλλη... Σωστό ζιζάνιο. Αγοροκόριτσο και ανήσυχη. Θυμάμαι, μια φορά, που είχαν έρθει κάποιοι υποψήφιοι γονείς, οι κυρίες μας είχαν ντύσει με όμορφα φουστανάκια και μας είχαν πιπιλίσει τα αυτιά να είμαστε φρόνιμες και ευγενικές. Έλα, όμως, που ο επίδοξος μπαμπάς που με πλησίασε μαζί με την γυναίκα του ήταν ο άντρας που είχα δει να σπρώχνει με το πόδι του βίαια ένα μικρό γατάκι που τον είχε διπλαρώσει για χάδια και καμιά λιχουδιά. Του δίνω μια κλωτσιά ξεγυρισμένη στο καλάμι, γυρνάω στην γυναίκα του, της φωνάζω ότι «ο άντρας σου είναι πολύ κακός άνθρωπος», και τρέχω στον κήπο, πριν προλάβει να με πιάσει κανείς. Όχι ότι προσπάθησαν κιόλας, αφού η συμπεριφορά μου τους είχε αφήσει όλους αποσβολωμένους.

- Τι έγινε, κοπελιά; Θα με αφήσεις πολλή ώρα με ανοιχτές αγκάλες; Τι σκέφτεσαι, παιδί μου;

- Καλημέρα, Αθηνά μου! λέω και την αγκαλιάζω. Με συγχωρείς, αφαιρέθηκα. Μου συμβαίνει συχνά τελευταία.

- Κάτι σε απασχολεί πάλι. Κάποια νέα έρευνα, αν δεν κάνω λάθος. Κάτσε! Θες να πιεις κάτι;

- Όχι, άστο. Έχεις δίκιο. Υπάρχει κάποιο θέμα που με απασχολεί και τώρα θα απασχολήσει και εσένα. Έχεις χρόνο να τα πούμε;

- Είμαι όλη αυτιά. Μισό λεπτό να ειδοποιήσω να μην μας ενοχλήσουν, μου λέει με ανήσυχο ύφος, καθώς καταλαβαίνει ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό.

Παίρνω λίγο τον χρόνο μου, πριν αρχίσω την αφήγησή μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αναπαραγάγω τις αποτρόπαιες λεπτομέρειες που θα εξιστορήσω. Η Αθηνά κάνει υπομονή και με αφήνει να αρχίσω να μιλάω όταν νιώσω έτοιμη. Σύντομα, ξεκινάω...

Κλείνω την διήγηση μετά από μισή ώρα. Δεν παραλείπω τίποτα από την εξομολόγηση της Ραΐσα. Βλέπω στο πρόσωπο της καλύτερης μου φίλης ανάγλυφα τα συναισθήματα που της προκαλούν οι σκηνές που της αναφέρω. Σίγουρα, δεν είναι η πρώτη φορά που ακούει παρόμοιες ειδήσεις, αλλά δεν μπορεί να κρύψει την αηδία που της προκαλούν. Δεν είναι ότι δεν συμμερίζομαι τα συναισθήματά της. Τα νιώθω να με τυραννούν εδώ και μέρες. Τώρα, όμως, έχω ανάγκη την βοήθειά της. Πρέπει να βγάλουμε τα κορίτσια από το σπίτι του Βαλιώτη. Σαν να διαβάζει την σκέψη μου, η Αθηνά λέει.

- Πρέπει να βγάλουμε τα κορίτσια από εκεί. Αυτή πρέπει να είναι η απόλυτη προτεραιότητά μας. Αν δεν βεβαιωθούμε ότι είναι ασφαλή, δεν μπορούμε να κινηθούμε εναντίον του Βαλιώτη. Πρώτα, αποσύρουμε την Ραΐσα και την Μάσα από το κολαστήριο όπου ζουν τόσον καιρό και μετά βλέπουμε. Με την δική τους καταγγελία, θα μπορέσει να κινηθεί ο επίσημος μηχανισμός. Αλλιώς, είναι απλώς ο λόγος σου που βασίζεται στον λόγο τους και πάει λέγοντας. Εκείνες είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενες, εκείνες θα βάλουν μπρος τις αρχές.

- Τα ξέρω όλα αυτά, Αθηνά. Θέλω να βρούμε τρόπο να τις βγάλουμε έξω. Δεν είναι εύκολο. Πρόκειται για βαριά κακοποιημένα άτομα, με εύθραυστη ψυχική ισορροπία. Θα μπορούσαμε να κάνουμε την εμφάνισή μας στην πόρτα του Βαλιώτη και να απαιτήσουμε να μιλήσουμε με τις κοπέλες. Δεν θα προδώσουν, ωστόσο, τον τύραννό τους μπροστά του. Η εξάρτησή τους από εκείνον είναι αηδιαστικά έντονη. Ξέρεις για το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

- Καταλαβαίνω τι εννοείς. Έχεις δίκιο, θα τις βγάλουμε από εκεί και μετά θα κινηθούμε εναντίον του Βαλιώτη. Υπάρχει στο Μαρούσι ένας χώρος υποδοχής κακοποιημένων γυναικών. Δεν είναι ευρέως γνωστό το μέρος. Οι γυναίκες που αναγκάζονται να καταφύγουν εκεί κρύβονται από βίαιους συντρόφους. Αν ήταν γνωστό το σπίτι όπου βρίσκονται, θα έμπαινε σε κίνδυνο η ζωή τους. Είναι μυστική η τοποθεσία και γνωστή μονάχα σε λίγα άτομα. Εκεί σκέφτομαι να πάμε τα κορίτσια όταν μπορέσουμε να τις βγάλουμε από την έπαυλη. Εκεί, θα μπορέσουν να ανασυνταχθούν, όσο γίνεται. Υπάρχει ψυχολόγος που θα τις παρακολουθεί και θα τις στηρίξει καθ' όλη την διάρκεια της παραμονής τους στο σπίτι. Θα τις εξετάσει γιατρός και θα προσπαθήσουμε να χτίσουμε μαζί ένα καλύτερο μέλλον για εκείνες...

- Προέχει, όμως, να τις βγάλουμε έξω, όπως είπες. Έχεις κάποιο σχέδιο κατά νου;

- Ναι, νομίζω ότι κάτι σκέφτομαι!