Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

Η φωνή του έχει κάνει όλο το σώμα μου να μουδιάσει. Από μικρή, έχω την συνήθεια να μεταφράζω νοερά σε εικόνες ό,τι μου διηγούνται. Είναι ένα αντανακλαστικό που βγαίνει αυτομάτως. Όταν, λοιπόν, έχω τόσο πρόσφατη την αφήγηση της Ραΐσα στον νου μου, οι εικόνες του τέρατος που μου μιλάει αυτή την στιγμή σε άλλες στιγμές, τόσο φρικιαστικές, δεν μου επιτρέπουν να κουνηθώ. Εκείνος παρερμηνεύει προφανώς την έλλειψη αντίδρασής εκ μέρους μου.

- Πού τρέχει ο λογισμός σας; Δεν με ακούσατε μάλλον..., λέει και ταυτοχρόνως με αγγίζει στον ώμο, για να τραβήξει την προσοχή μου.

Στο άγγιγμά του πετάγομαι. Νιώθω να με καίει το δέρμα μου εκεί που ακούμπησε τα βρωμόχερά του. Καταπίνω, ωστόσο, την ενστικτώδη επιθυμία μου να τον χτυπήσω και παίζω το παιχνίδι του.

- Με συγχωρείτε, σας τρόμαξα;

- Δεν είχα ύπνο και ανέβηκα στο κατάστρωμα. Αφαιρέθηκα και δεν σας άκουσα που ήρθατε, ούτε που μου μιλούσατε, λέω, αποφεύγοντας να τον κοιτάζω.

- «Αφαιρεθήκατε»... Σας τραβάει τόσο πολύ το σκοτάδι, Χριστίνα;

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν παράπονα από το σόι τους και τους νονούς τους με την επιλογή του ονόματος που κουβαλούν για όλη την ζωή τους. Εγώ αποτελώ εξαίρεση. Ανέκαθεν έβρισκα το όνομά μου εύηχο, μου αρέσει. Ακούγοντάς το, όμως, από το μιαρό του στόμα, το νιώθω σαν βρισιά.

- Το σκοτάδι υπάρχει μόνο όσο του το επιτρέπει το φως. Και απόψε, το φεγγάρι δεν αφήνει το σκοτάδι να νικήσει όπως βλέπετε.

- Εμένα μου αρέσει το σκοτάδι, ξέρετε. Το πολύ φως θαμπώνει τα μάτια, τυφλώνει.

- Το πολύ σκοτάδι δεν σε αφήνει να δεις τίποτα. Πάλι τυφλός δεν είναι κάποιος που βυθίζεται σε αυτό;

Η απάντησή μου προκαλεί το γέλιο του.

- Σας αρέσει να έχετε πάντα τον τελευταίο λόγο, ε; Φταίει το επάγγελμά σας για αυτή την συνήθεια ή πρόκειται για μία αντίδραση που σας προκαλώ εγώ προσωπικά; με καρφώνει με το βλέμμα του.

- Λυπάμαι αν δίνω την εντύπωση πνεύματος αντιλογίας. Απλώς, έχω άποψη και μου αρέσει να την εκφράζω, απαντάω και πιέζω τον εαυτό μου να χαμογελάσει, για να απαλύνω τα λόγια μου.

Ο Βαλιώτης με κοιτάζει επίμονα, χωρίς να μιλάει για λίγα λεπτά. Η στάση του μου προκαλεί αμηχανία, αλλά είναι γελασμένος αν πιστεύει ότι θα το αφήσω να φανεί. Είναι προφανές ότι αυτή την αίσθηση ακριβώς θέλει να μου προκαλέσει. Γυρνάει το βλέμμα του προς την θάλασσα. Λίγο μετά, σπάει την σιωπή του.

- Μου αρέσετε, Χριστίνα. Είστε γυναίκα που δεν μασάει τα λόγια της και αυτό είναι σπάνιο στις μέρες μας. Ναι, μπορεί να έχετε βγει στην αγορά εργασίας, να κάνετε δύσκολες δουλειές, ακόμα και να κουβαλάτε όπλα, αλλά κατά βάθος το είδος σας είναι κοτούλες, που το μόνο που επιθυμούν είναι να τυλίξουν κανένα φουκαρά αδύναμο και να το παίζουν κυρίες.

Το λογύδριό του με αφήνει άφωνη. Αδυνατώ να πιστέψω ότι έχει ξεστομίσει αυτά τα λόγια. Δεν είναι περίεργο που έχει τέτοιες απόψεις. Εδώ κάνει τόσα άλλα αηδιαστικά πράγματα, στις αντιφεμινιστικές του απόψεις θα κολλούσα; Δεν μπορώ να διανοηθώ, ωστόσο, για ποιον λόγο ανοίγει τα χαρτιά του σε μένα; Μόνο μια εξήγηση μπορώ να δώσω. Παίζει μαζί μου, εκφράζοντας σκέψεις που οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος θα θεωρούσε ακραίες, προκειμένου να δει την αντίδρασή μου.

- Έχετε δίκιο, μερικές γυναίκες λειτουργούν έτσι όπως περιγράψατε. Έχετε σκεφτεί την πιθανότητα να υιοθετούν τέτοια συμπεριφορά, για να μην προκαλέσουν τον ανταγωνισμό των αντρών; Ορισμένοι άντρες δεν αντέχουν μια δυναμική γυναίκα στο πλάι τους.

- Μα η θέση της γυναίκας δεν είναι στο πλάι του άντρα, αλλά πάντα πίσω του... ή κάτω του, προσθέτει σε μια εμφανή προσπάθεια να με σοκάρει.

Βρίσκω την απόπειρά του αξιοθρήνητη. Μετά από όσα άκουσα από την Ραΐσα, ένα γελοίο σεξουαλικό υπονοούμενο με αφήνει παγερά αδιάφορη.

- Η σύζυγός σας συμμερίζεται τις απόψεις σας;

- Οι σύζυγοι δεν είναι για να ανταλλάζουμε απόψεις...

- Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει.

- Τόση ώρα που μιλάμε, αποφεύγετε να με κοιτάζετε. Σας προκαλώ αντιπάθεια με την ειλικρίνειά μου, μήπως;

- Σας είπα, μου αρέσει η θάλασσα, ακόμα και την νύχτα, στο φως του φεγγαριού, απαντώ και γυρνάω προς το μέρος του.

- Κι όμως, έχω την αίσθηση ότι με φοβάστε.

Νιώθω να μου κόβεται η ανάσα. Αυτά τα λόγια είχε πει σε ένα μικρό κορίτσι πριν δώδεκα χρόνια μερικά μόλις μέτρα πιο κάτω, λίγο πριν κλέψει με βία την αθωότητά του. Η εικόνα της Ραΐσα σφηνώνεται στο μυαλό μου. Της μικρής Ραΐσα που δεν μπήκε ποτέ στην εφηβεία εξαιτίας του τέρατος που έφτυνε στο πρόσωπό μου τα ίδια λόγια απόψε. Θέλω να του απαντήσω, μα η φωνή σκαλώνει στον λαιμό μου.

- Τι κάνετε εδώ έξω τέτοια ώρα; η παρέμβαση του Νικόλα με βγάζει από την δύσκολη θέση.