Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 45

Πέρασα το πρωινό μου ψάχνοντας στον υπολογιστή πληροφορίες σχετικά με τον Βαλιώτη. Η κυρά-Χρυσούλα δεν είχε τηλεόραση, και έτσι έχω αποκοπεί από μεγάλο τμήμα της επικαιρότητας. Προφανώς, υπήρχαν εφημερίδες, αλλά για κάποιο λόγο δεν ήθελα να τις διαβάζω. Ίσως φοβόμουν ότι θα νικήσει το δημοσιογραφικό μικρόβιο και θα επέστρεφα στην Αθήνα. Από την άλλη μεριά, πιστεύω πως είχα αποφασίσει να θάψω την Χριστίνα πολύ βαθιά. Σκοπίμως, απέφευγα να επαναλάβω συνήθειες του παρελθόντος. Συνειδητοποιώ, τώρα που σκρολάρω τις ιστοσελίδες, πόσο μου έχει λείψει να ξεψαχνίζω άρθρα. Βεβαίως, η έντυπη μορφή είναι απείρως καλύτερη. Μου αρέσει να μυρίζω το χαρτί, το φρέσκο μελάνι. Αν και στις μέρες μας, οι εφημερίδες δυστυχώς πουλάνε κυρίως αν έχουν ένθετο το τελευταίο CD γνωστού τραγουδιστή, λογοτεχνικά βιβλία ή φυλλάδια με συνταγές...

Όσο, πάντως, βυθίζομαι στον κόσμο του διαδικτύου, ανακαλύπτω ότι η ζωή του ατόμου που κυνηγάω δεν έχει αλλάξει καθόλου από την τελευταία φορά που ασχολήθηκα μαζί του. Εξακολουθεί να χαίρεται την καθημερινότητά του, μετά της εριτίμου συζύγου του, και να απολαμβάνει τα προνόμια που συνοδεύουν ένα χοντρό πορτοφόλι. Αηδιάζω με την υποκρισία των ανθρώπων. Αν και βγήκε λάδι από την ιστορία που σημάδεψε τόσες άλλες ζωές, το γεγονός δεν παύει να είναι ένα: υπήρξε στο επίκεντρο ενός σκανδάλου, κατηγορήθηκε για φόνο. Τι στο καλό; Τόσο βέβαιοι είναι όλοι για τη αθωότητά του που συμπεριφέρονται λες και όλα αυτά συνέβησαν μόνο στην σφαίρα της φαντασίας μου; Ο λαός λέει «καπνός χωρίς φωτιά δεν βγαίνει», αλλά μάλλον οι μεγάλες περιουσίες σκορπίζουν τον καπνό και σβήνουν τις φωτιές.

Εδώ και ώρα, παρατηρώ ότι τα άρθρα για τον Βαλιώτη αναμασούν τις ίδιες πληροφορίες. Υπάρχουν κάποιες σκόρπιες αναφορές στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά η ιστορία αντιμετωπίζεται με τρόπο επιδερμικό, σαν να πρόκειται για κάτι ασήμαντο. Ζήτω η ανυπότακτη δημοσιογραφία! Σβήνω τον υπολογιστή αηδιασμένη και κοιτάω το ρολόι πάνω στο γραφείο. Έχει φτάσει μεσημέρι. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα. Ο Πέτρος είναι ακόμα εκτός σπιτιού. Εν τω μεταξύ, το στομάχι μου έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται με την παντελή αδιαφορία που του δείχνω.

Κατεβαίνω στην κουζίνα και ανοίγω το ψυγείο. Έχει υλικά για ένα γρήγορο σάντουιτς. Το φτιάχνω και ηρεμώ κάπως την πείνα μου. Αμφιταλαντεύομαι μήπως θα ήταν καλή κίνηση να μαγειρέψω κάτι, για να φάμε το βράδυ. Φαντάζομαι θα έχει επιστρέψει ως τότε. Τελικώς, αποφασίζω να μην το παίξω χαρωπή νοικοκυρά. Έτσι, βάζω ένα ποτήρι αναψυκτικό και ανάβω την τηλεόραση.