Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 52

Ο ανοιξιάτικος καιρός που κάνει από το πρωί προκαλεί τον κόσμο να βγει έξω, να περπατήσει στον δρόμο, να πιει ένα καφέ με φίλους. Πού όρεξη για δουλειά μια τέτοια μέρα! Οι κλιματικές αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών έχουν ως αποτέλεσμα άστατες καιρικές συνθήκες. Μπορεί το ημερολόγιο να γράφει τέλη Μάη και μια ματιά στον ουρανό να σε κάνει να νομίζεις ότι βρισκόμαστε στο φθινόπωρο. Σήμερα, όμως, ημερολόγιο και ουρανός τα έχουν βρει. Έτσι, οι καφετέριες είναι γεμάτες ανθρώπους κάθε ηλικίας, σε βαθμό που θα αναρωτιόταν κανείς αν υπάρχει κάποιος που δουλεύει σε αυτή την πόλη.

Προσωπικώς, αυτή δεν είναι καν η τελευταία σκέψη που με απασχολεί αυτό το πρωινό. Έχουν περάσει τέσσερις μέρες μετά την συνάντηση του Πέτρου με τον πληροφοριοδότη μου στο μπαρ. Το μυαλό μου δεν βρίσκει στιγμή ηρεμίας, αφού οι εξελίξεις σχετικά με την υπόθεση του Βαλιώτη με κρατούν σε εγρήγορση. Έχω καταντήσει να λέω ψέματα στον ίδιο μου τον εαυτό! Δεν είναι το τέρας η αιτία της υπερδιέγερσης αυτή την φορά. Βρισκόμαστε σε φάση αναμονής της απάντησης του Προμηθευτή. Συνεπώς, δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε πέρα από το να περιμένουμε. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, στην συγκεκριμένη περίπτωση άλλα είναι εκείνα που δεν με αφήνουν να ησυχάσω.

Φοβάμαι ότι ο νους μου έχει κολλήσει στον διάλογο που είχα με τον Πέτρο το πρωί μετά την έξοδο στο μπαρ. Διαρκώς, σκέφτομαι τι είπαμε, μα κυρίως τι δεν είπαμε, εκείνη την μέρα. Η συζήτησή μας δεν τελείωσε ποτέ. Την στιγμή που τον πίεζα να μου δώσει μια πειστική απάντηση για τον λόγο που με ρωτούσε επίμονα γιατί έχω μανία να τιμωρηθεί ο Βαλιώτης, χτύπησε το τηλέφωνό του. Στην συνέχεια, χρειάστηκε να φύγει για μια δουλειά και επέστρεψε αργά το βράδυ. Συνεπώς, η συζήτηση παρέμεινε μετέωρη ανάμεσά μας. Δεν είμαστε μικρά παιδιά. Ξέρουμε και οι δύο πού κατευθυνόταν η κουβέντα μας, αλλά κανείς μας δεν παίρνει το θάρρος να την συνεχίσει από το σημείο που την αφήσαμε.

Μπορεί να μην αποφασίζω να του μιλήσω, μα μέσα μου δεν γίνεται να μην αναρωτιέμαι. Όλα είναι τόσο μπερδεμένα, βρίσκομαι σε απόλυτη σύγχυση, και αυτό δεν είναι καλό, καθώς χρειάζεται καθαρό μυαλό στην φάση στην οποία είμαστε. Αν απαντήσει ή, μάλλον, όταν απαντήσει ο Βάντο, οφείλουμε να έχουμε καλά αντανακλαστικά, να δράσουμε σωστά και αποτελεσματικά.

Αν μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου ο Πέτρος, θα άφριζε. Να συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου στην δράση θα μπορούσε να τον κάνει να εκραγεί. Είτε το θέλει είτε όχι, όμως, είμαι μπλεγμένη σ' αυτή την ιστορία. Ο ίδιος με έμπλεξε, αφού εγώ είχα αποσυρθεί στο νησί, μακριά από όλα. Τώρα, ωστόσο, αυτό που με προβληματίζει δεν είναι ο βαθμός συμμετοχής μου στην τελική αποκάλυψη και τιμωρία του Βαλιώτη. Είπαμε, καλό είναι να μην λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό. Τις τελευταίες μέρες, έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ πράγματα που με έχουν μπερδέψει.