Chapter ● 66 ●
သူ ဘာကြောင့် တောင်းပန်စကားပြောမိနေလဲဆိုတာ ချိုးယိ မသိတော့ပါ။ ပျန်းနမ်အပေါ် အပြုအမူကြောင့်လား သို့မဟုတ် သူကိုယ်တိုင် ပြတ်သားရှင်းလင်းစွာ ရှင်းပြနိုင်စွမ်းမရှိတဲ့ သူ့ရဲ့စိတ်သဘောထားကြောင့်လား ဆိုတာ သူ မသိပါ။
အနှီတောင်းပန်စကားကို ပျန်းနမ် ဘယ်လို နားလည်ခံယူလိုက်သလဲဆိုတာလည်း သူ မသိပါ။
ပျန်းနမ်က တစ်ခါတလေမှာတော့ သဘောထားကြီးပြီး တစ်ခါတစ်ရံတော့ အလွန်သတိထားပြီး အသေးစိတ်ကျသည်။ ချိုးယိ၏စိတ်အတွေးကို ပျန်းနမ်တစ်ယောက် ခံစားမိနိုင်သလားဆိုတာ သူ မသေချာပေမဲ့ ယခုတော့ ထုတ်မေးဖို့လည်း နည်းလမ်းမရှိနေချေ။
သူ တောင်းပန်စကား ပြောလိုက်ပြီးနောက်မှာတော့ ပျန်းနမ်က တစ်အောင့်လောက် တိတ်ဆိတ်သွားကာ နဖူးဖြင့် သူ့ရင်ဘတ်ကို လာတိုးတိုက်လိုက်ရင်း -
" မင်း ဒီနေ့ ခဏခဏတောင်းပန်နေတော့တာပဲ"
"ဟုတ်လား"
ချိုးယိ မေးသည်။
"အင်း"
ပျန်းနမ်က သူ့ကျောကို ခပ်ဖွဖွ ပွတ်လိုက်ပြီးနောက် သူ့ကို တွန်းကာ နောက်ကိုလှန်၍ ခုတင်ပေါ် လှဲလိုက်ရင်း -
"ငါ ခဏမှေးအုံးမယ်။ နေ့ခင်းကျရင် ကျောင်းသားနှစ်ယောက် ရှိသေးတယ်၊ ဟုတ်လား"
"အင်း"
ချိုးယိ ပြုံးရယ်လိုက်ကာ -
"မင်း ......"
"ဪ ဟုတ်သားပဲ။ အင်္ကျီ"
ပျန်းနမ် ထထိုင်လာပြန်ပြီး ကိုယ်ပေါ်တွင် ဝတ်ထားသော အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်၍ အိပ်ရာတွင် ပြန်လှဲကာ စောင်ကို ဆွဲခြုံလိုက်ရင်း -
"မင်း သွားတဲ့အချိန် ငါ မနိုးရင် ငါ့ကို သေချာပေါက်နှိုးနော်။ ငါ့ကို မခေါ်ဘဲ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သွားရဲရင် သွားကြည့်လိုက်၊ ငါ့လက်သီးစာ မိမယ်"
"ကောင်းပါပြီ"
ချိုးယိ ပြောသည်။
ပျန်းနမ်က တကယ်ပဲ အိပ်ငိုက်နေခြင်းဟုတ်သလား မဟုတ်လားတော့ မသိပါ။ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်ပြီးတာနဲ့ စကားလည်း ထပ်မပြောတော့သလို လှုပ်လည်း မလှုပ်တော့ပေ။
YOU ARE READING
《Wolf pair》- ဘာသာပြန်
Teen FictionLang Xing Cheng Shuang (မြန်မာဘာသာပြန်) မူရင်းစာရေးသူ - ဝူးကျယ် Wu Zhe
