သတိုးလည်း မူယာနှင့်ဆုံအပြီး အိမ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။
ဒီနေ့တော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘဝင်တွေမြင့်၊ မာန်တွေတက်နေရသည်။
သူ့ကြောင့် မူယာ ကော့နေအောင်ခံရသည်ကို ပြန်တွေးလိုက်ရင်း အားရလိုက်သည်မှာ ပြောဖွယ်ရာမရှိ။
အိမ်ရောက်တော့ ရေမိုးချိူးလိုက်ပြီး ထမင်းကားနေအောင်စားကာ ပင်ပန်းခဲ့သမျှ အတိုးချနားလိုက်ပစ်လိုက်တော့မည်။
ရေချိုးခန်းထဲ လီးနဲ့ ဆီးခုံ၊ ပေါင်ကြားတစ်ဝိုက် ကျန်ရစ်နေသည့် စောက်ရည်တွေ၊ သုတ်ရည်လက်ကျန်တွေကို သန့်စင်အောင် ဆေးနေတုန်းမှာ သားဖြစ်သူ သီဟအောင် အသံကို ရေချိုးခန်းတံခါးဝမှ ကြားလိုက်ရသည်။
"ဖေဖေ...ရေချိုးပြီးရင် ဘွားဘွားက ထမင်းစားရအောင်တဲ့"
"အေး...အေး.....ဖေဖေလာခဲ့မယ်...သားရေ...ခဏလေးပဲ"
ထူးထူးဆန်းဆန်း ယောက္ခမ စောင့်နေတော့ သတိုး ခပ်သွက်သွက်လေးချိုးလိုက်ရတော့သည်။
ရေချိုးပစ်လိုက်တော့ ခဏက ပင်ပန်းနေသမျှ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး လန်းသန်းသွားရသည်။
ရေချိုးဆပ်ပြာနံ့ဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး မွှေးကြိုင်နေတော့သည်။
ကလေးတစ်ယောက်အဖေ၊ မုဆိုးဖိုဟု ထင်ရက်စရာကို မရှိ။
အိမ်နေရင်း ခပ်နွမ်းနွမ်းတီရှပ်တစ်ထည်နှင့် ပုဆိုးတစ်ထည်ကို လဲကာ ထမင်းစားခန်းကို ထွက်လာလိုက်သည်။
"လာ...သား....ထိုင်"
"ဟုတ်ကဲ့...အမေ"
သီဟအောင်က အဖေဖြစ်သူ ပန်းကန်အပေါ် ဟင်းတွေ ဦးချထည့်ပေရသည်။
ဒေါ်တင်မူ ပန်းကန်ထဲကျုတော့ သမီးဖြစ်သူ မြ က ဦးချ၏။
မြနဲ့ သတိုးတောင် အခုတလောမဆုံဖြစ်။
"သား...စား.....ဒါက ကြက်သားပေါင်း၊ ဒါက မန်ကျည်းရွက်သုပ်၊ ဘူးသီးဟင်းခါး၊ ဟိုဟာက ငပိရည်ကျို"
"ရှယ်ပဲ...အမေရေ"
"စား...စား.....သမီး....နင့်အစ်ကို ကို ထမင်းထပ်ထည့်ပေးလိုက်အုံးလေ"
YOU ARE READING
ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ
Romanceရမ္မက်ဆန္ဒနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သူများအကြောင်း
