ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ

အပိုင်း(၃၃)

ပါးပေါ်ဝဲကျနေသည့် မြဆံစလေးတွေကို သတိုးက သပ်တင်ပေးလိုက်သည်။

ဝင်သက်ထွက်သက်တွေက သက်ဆိုင်သူတို့၏ မျက်နှာအသီးသီးကို ထိခတ်လျက်ရှိသည်။

သတိုးက မြမေးဖျားလေးကို ဆွဲမော့လိုက်သည်။

နီးကပ်သွားသော မျက်နှာနှစ်ခုက ပို၍ ပို၍ ရင်ခုန်လာသည်။

မြ သတိုး၏ မျက်လုံးတွေကို ရင်ဆိုင်ဖို့ ခွန်အားမရှိတော့ပါ။

သတိုး၏ ဦးတည်ရာ မြနှုတ်ခမ်းလေးဆီသို့သာ။

တုန်ရီနေသော နှုတ်ခမ်းတွေပေါ် သတိုးနှုတ်ခမ်းတွေ ဖိကပ်နမ်းရှိုက်လိုက်တော့သည်။

"ပြွတ်.....ပြွတ်.......မွ....မွ....ပြွတ်....ပြွတ်.....ပြွတ်"

"အင့်......ဟင့်......ဟင့်....ဟင့်.......အင့်....ဟင့်...အင့်......အင့်...ဟင်း....ဟင်း"

စတင်နမ်းတုန်းကတော့ ဖိကပ်ရုံလေး။

အနမ်းတို့၏ ထုံးစံအတိုင်း တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့်ပိုပိုတက်လာသည့်သဘော။

ချိုမြိန်သော နှုတ်ခမ်းတို့ကို ထိကပ်ရုံတင် သတိုးအားမရ။

နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုပါ စုပ်ယူသည်။

မြ၏ အပေါ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို စုပ်ယူလိုက်၊ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်။

တဖန်ပြန်ကာ အောက်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ထပ်ငုံခဲလိုက်၊ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက် လုပ်ပေးလိုက်သည်။

မြလည်း အစက ကြောင်စီစီဖြစ်နေသော်လည်း သတိုးနှင့်အတူ အလိုက်သင့်ဘေး လိုက်ပါလာနိုင်လေသည်။

"ပလပ်....ပလပ်.....ပလပ်.....ပလပ်...ပြတ်....ပြတ်...ပြွတ်...ပြွတ်...မွ...မွ....မွ"

နမ်းနေရင်း သတိုးလျှာက မြပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာသည်။

မြ ဘာဆက်လုပ်မှန်း မသိဘဲ ကြောင်နေတုန်း သတိုးလျှာက မိမိလျှာကို လာတို့ဆော့ကစား၏။

တို့ရုံလေရပါတဆင့် သတိုးနှုတ်ခမ်းတွေက မြလျှာကို စုပ်ယူလာပြန်သည်။

အိုး...

မြ အူသည်းကြွေကျမတတ် ရင်ခုန်လာရသည်။