ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ

အခန်း(၅၄)

"ကိုကို ဘယ်သွားနေတာလဲ"

မြ မေးပေမဲ့ သတိုးဘာမှမပြော။

သတိုးနှင့်မြက တောအုပ်ထဲသို့ တိုးဝင်လမ်းလျှောက်နေကြသည်။

လမ်းလျှောက်နေသည်ဆိုပေမဲ့ သတိုးတို့က လူသွားလမ်းက သွားနေမဟုတ်။

လမ်းမပေါက်သည့် မြက်ပင်ရိုင်းတွေကို နင်းကာ ဟိုးတစ်နေရာသို့ ဝင်ရောက်နေသည်။

ဘယ်ရောက်ကိုသွားနေလဲဆိုလျှင် သတိုးကိုယ်တိုင်လည်းမသိ။

လမ်းနှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းတစ်နေရာကိုသာ ဦးတည်နေသည်။

ဟော....တွေ့ပြီ။

နှစ်ပေါင်းရာချီ သက်တမ်းရှိမည့် သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင် ရှိနေသည်။

ဘေးမှာ ဝါးပင်တွေက ခပ်ကြဲကြဲပေါက်နေပြန်သည်။

"ကိုကိုရာ....မြွေမကြောက်...ကင်းမကြောက်"

မြ ပြောတာလည်း မှန်သည်။

ခြုံတိုးနေရင်း မြွေတွေ၊ ကင်းတွေ ကိုက်ခံရပြီး ပြန်လာလျှင် လူကြားလို့မှမကောင်း။

သတိုးက သူဦးတည်ရာ၊ ရှာဖွေရာနေရာကို တွေ့လိုက်တော့ မြကို ထိုသစ်ပင်နှင့် ကပ်ပစ်လိုက်သည်။

ပြီးနောက် မြပေါင်တွေကို လက်နှင့်ပွေ့ချီကာ မြကိုယ်လုံးကို ပင်စည်နှင့် ညှပ်ကပ်ပစ်လိုက်သည်။

"အ.......အင့်.....ဟင့်......အင့်........အင့်......အင့်....ဟင့်....အင့်"

"ပလပ်.....ပြွတ်စ်......ပြွတ်စ်.....ပလပ်....ပလပ်....ပလပ်......ပလပ်......ပလပ်"

သတိုးက ချွေးစိုနေသော မြလည်တိုင်ကျော့ကျော့ပေါ် အနမ်းသက်ဆင်းသည်။

လက်တွေက ရင်သားကျစ်ကျစ်လေးတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှ ဆုပ်ခြေသည်။

မြ ကျောတွေက ပင်စည်အခေါက်တွေနဲ့ ပွတ်တိုက်ပြီး အနည်းငယ် နာကျင်နေသည်။

"ကိုကို........အင့်....ဟင့်......လူတွေမြင်သွားမလား..မသိဘူး"

"ဘယ်သူမှ မမြင်ဘူး...ဒီမှာ ကိုကိုတို့ပဲရှိတယ်"

အခုအချိန်မှာ ဘယ်သူနားချချ သတိုး နားဝင်သည့် အရိပ်အယောင်မမြင်ရတော့ပေ။