ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ

အပိုင်း(၁၃)

မူယာရင်သားတွေကို အခုကျမှ သတိုးသေချာသတိထားမိသည်။

ထွားကြိုင်းဖွံ့ထွားလှပါဘိ။

အနည်းငယ်အောက်ကိုရွဲနေသော်လည်း အတွင်းသားတွေက နူးနူးညံ့ညံ့။

ကလေးအမေနို့သီးခေါင်းလေးက ခပ်ညိုညိုလေးဖြင့် အပြင်သို့ငေါက်တောက်တောက်။

သတိုးက မူယာရင်နှစ်မြွှာကြား ခေါင်းအပ်ချပစ်လိုက်သည်။

"ရှလူး.......ရှလူး.......ပြွတ်....ပြွတ်.........မွ....ပြွတ်......ပြွတ်"

နှာခေါင်းချွန်ချွန်လေးက ရင်သားနှစ်မြွှာကြားက အမြောင်းလေးကို နမ်းရှိုက်သည်။

လက်ဖဝါးတွေက နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားပါးတရဖျစ်ညှစ်လိုက်၏။

ဆုပ်နယ်လို့ကောင်းလိုက်ပါဘိ။

သတိုးလက်ဖဝါးထဲ သားမြတ်အစုံက အားပါးတရ ဆုပ်နယ်ခြင်းကို အလူးအလိမ့်ခံနေရသည်။

မူယာအတွက်လည်း သာယာလှပါဘိ။

အိမ်ထောင်သည်မိန်းမဆိုပေမဲ့ ယောကျ်ားဖြစ်သူ ကိုကိုလွင်ဆီက ဒီလိုအသာငမ်းငမ်း ရူးမိုက်သည့် အထိအတွေ့မျိုး မရဖူးခဲ့ပေ။

ကိုကိုလွင်က မိန်းမထက် အပေါင်းအသင်းပိုမက်သည်။

သိန်းထိုက်ကလေးကို မွေးပြီးနောက်ပိုဆောင်ဆိုးလာသေးသည်။

နှစ်ယောက်စလုံးက (၄၀)ပတ်ချာလည်ပဲရှိသေးသော်လည်း လင်ခန်းမယားခန်း သိပ်မနေဖြစ်ကြ။

အခုတော့ သတိုးနှင့် မူယာဆုံတော့ သူမကို ယုယကြင်နာနေပုံများ။

ရင်ထဲကြည်နူးလာရသလို စပ်ပတ်ဆီကလည်း တဆစ်ဆစ်နှင့် အစပြုနေလေပြီ။

"ပလပ်......ပလပ်......ပြွတ်.....ပြွတ်.....ပလပ်.......ပလပ်"

သတိုးက ညာဘက်ရင်သားကို အရင်နမ်းသည်။

လွတ်နေသည့် ဘယ်ဘက်ကို လက်နှင့်ဆုပ်နယ်နေသည်။

သားမြတ်လေးကို စုပ်သည်။

ခပ်ဖွဖွငုံခဲသည်။

"အိုး.....အ....အ.....ဟင့်....အင့်.......အင့်"