ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ

အပိုင်း(၁၁၁)

မှိုပွင့်ကြီးလို ကားစွင့်နေသည့် ဒစ်ထိပ်ဖူးက ဖင်ပေါက်လေးအဝကို တေ့ပြီး အနည်းငယ်တေ့ရုံမျှနှင့် ပူစပ်အောင့်သက်သော နာကျင်မှုကို နရီ ရရှိလိုက်သည်။

"ဟင့်....အင့်....ကိုကြီး...နာတယ်"

နရီ နာကျင်မှုကြောင့် ငြီးမိသည့်အသံတွေက သတိုးအတွက် ရှေ့ဆက်တိုးရန် ခွန်အားပေးနေသလို။

"မီးလေး...စိတ်ကိုလျော့ထား....အသက်ဝဝရှူ.........လျော့ထား.....လျော့ထား"

"ထွီ"

သတိုးက လက်ခုပ်ထဲ တံတွေးထပ်ထွေးချကာ ဒစ်နှင့်အနီးတဝိုက်သုတ်လိမ်းပြန်သည်။

လိုးနေကြ စောက်ဖုတ်နှင့်မတူ။

ထူးဆန်းပြီး ကျဉ်းမြောင်းလွန်းနေသည့် အရသာအသစ်တစ်ခုကို ခံစားရရှိနေသည်။

"အား.....နာတယ်.....နာတယ်....ကိုကြီးရဲ့"

လီးမည်းက ရှေ့သို တိုးရုံလေး နည်းနည်းလေး ဝင်ရုံလေးမျှတင် နရီ အသည်းခိုက်အောင် နာကျင်လှသည်။

မိမိဖင်ကို ဦးမျိုး တစ်ခုမှ မကျူးကျော်ဖူးပါ။

မိမိစောက်ဖုတ်ကိုသာ စွဲစွဲမြဲမြဲလိုးလေ့ရှိပါသည်။

အခုတော့ နရီ တပါးသူယောကျ်ားကို မှောက်မှားမိ၍ အပြစ်ခံနေရသလား မသိတော့ပါ။

သူ့လီးကြီးက မိမိဖင်ပေါက်ကြီးထဲ သပ်လျှိုစိုက်သလို ဝင်ရောက်နေလေပြီ။

နာကျင်နေပါသည်ဟု ဖွင့်ဟပြောဆိုနေပေမဲ့ သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ နောက်ဆုတ်ပေးမည့် အစီအစဉ်ရှိပုံမရပါ။

"အား...ဝင်သွားပြီလား...အား...အား.....အား"

နရီ နာကျင်လှသဖြင့် စောင်စကို ကုန်းကိုက်ကာ သက်သာလို သက်သာငြား ဖြေလျော့နေရသည်။

သတိုးက နရီအော်လေ ဇောချွေးတွေ ပြန်လာသည်။

အခုမှ ဒစ်ထိပ်လေး မြုပ်ရုံလေးသာ ရှိသည်။

နရီက တစ်ချောင်လုံးဝင်သွားပြီဟု ထင်နေသည်။

သတိုး ကြိုးစားပမ်းစားဖြင့် လီးချောင်းကို ထပ်ထိုးထည့်လိုက်သည်။