ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ

အပိုင်း(၃၈)

မြ ကြည်နူးမှုနှင့် မိန်းမောမှုတို့ပေါင်းဆုံ၍ ရင်တစ်ခုလုံး တသိမ့်သိမ့်တုန်ကာ ငိုကြွေးခြင်းအဖြစ်သို့ ရောက်ရှိ၏။

နှစ်ပေါင်းများစွာ သိုဝှက်လာသည့် မိမိ၏ အပျိုစင်ပန်းက မိနစ်အနည်းငယ်အတွင် ကြွေကျပျက်စီးသွားသည့် အခိုက်လေးကို ပြန်တွေးမိပြီး ဝမ်းနည်းသည်။

သို့သော်လည်း ချစ်တင်းနှီးနှောခြင်းမှ ရရှိလာသည့် ထူးဆန်းသည့် အရသာကြောင့်လည်း မြ သာယာမိသည်။

စိတ်ထဲမယ် အတွေးမျိုးစုံက ရောထွေးလျက်ရှိ၏။

"မွ......မွ.....မွ....မွ"

ပါးပြင်ရှိ မျက်ရည်စီးကြောင်းက သတိုးက အနမ်းတွေနှင့် ခြောက်သွေ့စေသည်။

မြ ဘာလို့ ငိုနေမှန်းမသိသော်လည်း ချော့ရမှာက မိမိတို့ယောကျ်ားသားတွေ၏ ဘဝပေးတာဝန်ပင်။

"တိတ်တော့နော်.......ချစ်တယ်.....မွ......မွ"

"အင်း....ရွှတ်....ရွှတ်"

ကလေးလေးလို ချော့မော့နေသည့် သတိုး၏ အကြင်အနာကြောင့် မြ အငိုတိတ်သွားရလေပြီ။

"မြကလေး.....ကောင်းရဲ့လား"

"သွား.....ဘာတွေ လာမေးနေတာလဲ မသိဘူး"

မြ က ရှက်ရှက်နဲ့ သတိုးရင်အုပ်ကျယ်ကြီးထဲ ခေါင်းတိုးဝင်လိုက်သည်။

အစ်ကို့ဆီက ရင်ဘတ်ပေါ် ပေကျံနေသည့် ချွေးနံ့ကို မက်မက်မောမော ရှူနေမိသည်။

သတိုးကလည်း မြကို ရင်ခွင်ထဲ တင်းကြပ်ကြပ်လေး ပြန်ဖက်ပေးထားလိုက်သည်။

"မြကလေးက အပျိုစစ်စစ်မှန်း ကိုကို တကယ်မထင်ခဲ့တာ။ အခုလိုမျိုး ကိုကိုနဲ့ မြကလေးရဲ့ အပျိုပန်းလေး အပ်နှင်းတဲ့အတွက် ဘယ်လို ပျော်မှန်းမသိဘူး"

"ခစ်.....ခစ်။ မြက ယင်ဖို မသန်းဖူးတဲ့ အပျိုစင်လေးရှင့်။ ဒါကို ဒီလူကြီးက သူများဟာထဲ မညှာမတာကြီး လုပ်ချတာလေ"

"မြ ဟာလေး ကိုကိုကြောင့် နာသွားလား"

"အင်း.....နာတယ်....စပ်လည်း စပ်တယ်"

"ဟုတ်လား"

မြ အမှတ်တကယ် စောက်ခေါင်းထဲက ကျိန်းစပ်စပ် ဖြစ်နေသဖြင့် အမှန်တိုင်းပြောမိသည်။