De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

1 • dinsdag 18 september 2012

Het was voor heel wat mensen moeilijk om te geloven.

Die ochtend, nadat ze haar jeans en T-shirt had uitgedaan en enkel nog gehuld was in een dikke, pluizige handdoek, bleef ze in de spiegel kijken. Haar ogen waren bloeddoorlopen van vermoeidheid, maar de groene irissen keken haar verrassend vastberaden aan. Er was geen zweem van bruin of blauw in te bekennen, wat groene ogen zo vaak hadden.

Haar beste vriendin plaagde haar er altijd mee dat ze zonder twijfel in een vorig leven een kat was geweest.

Langzaam knipperde ze met haar zwarte wimpers en een frons verscheen tussen haar donkere wenkbrauwen, die een schoonheidsspecialiste de dag voordien onder handen had genomen.

Het meisje leunde voorover, alsof ze nog nooit haar eigen spiegelbeeld had gezien.

Ze kende het gezicht voor haar, maar de persoon voor haar was een vreemde.

De jonge vrouw die naar haar keek in de spiegel, zou dit leven nooit hebben geleid.

Ergens, diep vanbinnen, voelde hoe de knoop rond haar hart steviger aanspande.

De uitweg uit de toekomst die haar van over haar schouder besloop, had ze vorige maand afgeslagen.

Sindsdien had ze geen rust meer gekend. 's Nachts, als de man naast haar diep in slaap was gevallen en zijn armen rond haar heen had geslagen, alsof hij bang was dat ze er elk moment vandoor kon gaan, bleef zij wakker liggen, starend in de donkere ruimte. Wanhopig probeerde het meisje zich te concentreren op de rustige ademhaling van de man, maar elke keer hoorde ze iets anders in haar oren galmen.

Haar handen begonnen te trillen. Snel balde ze haar vuisten en spreidde toen haar vingers.

De donkergrijze nagellak was afgebladderd en haar handen waren dringend toe aan een stevige manicure. Haar ogen gleden naar haar rechterringvinger, waar een indrukwekkende ring prijkte.

Sinds december had die ring haar vinger niet meer verlaten. In het midden van de ring zat een grote diamant, die was omringd door smaragden en kleinere diamanten. De platinaband voelde koel aan op haar huid.

Gael kon zich nog precies het moment herinneren dat die ring aan haar vinger werd geschoven. Als ze haar ogen sloot, kon ze haarscherp die blik in de ogen van haar verloofde zien toen ze bevestigend had geantwoord op zijn vraag.

Alsof de zon opeens was beginnen te schijnen. Opnieuw kon ze de warmte voelen van zijn geluk, maar dit keer gaf die herinnering haar koude rillingen.

De knokkels van haar handen werden wit. Ze moest haar herinneringen onder controle houden.

"Gabrielle!" Een klopje op de deur deed Gael opschrikken. "Is alles in orde?"

"Ja, ja," stamelde Gael, die met haar hand door haar kastanjebruine lokken, die tot halverwege haar middel vielen, ging. De kapper had vorige week een stuk van de lengte afgeknipt om het haar wat meer volume te geven. De man – een jongen die net geen achttien kon zijn en uit Mexico kwam – wilde er ook lowlights aan toevoegen om het kapsel meer diepte te geven, maar Gael had hem scherp aangekeken en bedreigd met de kappersschaar als hij het waagde om haar haren te kleuren.

Gael bond de witte pluizige handdoek steviger rond haar lichaam en kwam uit de kleerkamer.

"Eindelijk," zuchtte Clara, die haar rosse haren over haar schouders drapeerden. "Ik dacht even dat je niet meer wist hoe je jezelf moest uitkleden."

Gael schoot haar vriendin een scherpe blik toe, die grijnsde en eraan toevoegde: "Over een paar dagen mag Bobby je weer volledig uitkleden." Clara nam Gaels arm en sleepte haar mee naar de anderen.