De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

22 • zaterdag 8 februari 2013

"Lang zal hij leven, lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria, in de gloria!"

Met een glimmend gezicht blies Arthur alle kaarsjes uit op zijn verjaardagstaart. In het restaurant werd opgewonden geklapt door zijn kinderen en hun echtgenoten.

"Bonne anniversaire, père." Zijn oogappel, die hij al twee maanden niet meer had gezien, kuste hem op zijn wang. Arthur legde zijn hand rond haar prachtige gezichtje.

"Je suis heureux que tu es ici," zei hij, toen hij haar losliet. Zijn dochter liet zich neerzakken in haar stoel, aan zijn rechterhand en nam haar waterglas, waar ze een grote slok van dronk.

"Ik zou jouw verjaardag voor geen goud willen missen," zei ze. De ober sneed de taart aan en bracht iedereen aan tafel een groot stuk.

Arthur glimlachte naar haar. Bij Gabrielle verscheen dezelfde identieke glimlach. Toen de ober haar een bordje aangaf, nam ze hem aan.

"Is de taart lekker?" vroeg ze aan Bobby, die naast haar tegenover zat. Zijn donkerblonde haren waren iets langer en zijn ogen glommen in het zachte licht van de gedempte kroonlusters hier in het uitermate chique restaurant in Carmel-by-the-Sea. Na het voorgerecht had Bobby zijn lichtgrijs gestippelde das wat losser getrokken en de bovenste twee knoopjes opengedaan.

Tijdens het hoofdgerecht hadden haar zwarte lakleren laarsjes zijn kuiten gezocht. De blikken waren heen en weer gevlogen en Gabrielle kon niet wachten tot ze met hun twee alleen waren.

Bobby nam een grote hap en schudde zijn hoofd. "Nee, schatje. Echt niet te eten. Ik zou het niet riskeren om te proeven. Geef je bordje maar gewoon aan mij," zei hij, met een grijns.

Gabrielle lachte en nam haar vorkje. "Zodat jij twee stukken kan binnenwerken? Mooi niet." Uitdagend nam ze een grote hap en knipoogde naar haar man.

In haar maag verspreidde zich een warm gevoel en dat was niet enkel door de uitstekende taart.

Al sinds Bobby en Gabrielle vanochtend samen in San Francisco waren geland, was Gabrielle in een opperbest humeur geweest. Ze was haar broer, die zijn zus en schoonbroer op de luchthaven had opgewacht, in de armen gevlogen. Bobby was gevolgd op een iets rustiger tempo.

Het vooruitzicht dat ze haar broer en vader zou zien, was iets dat Gabrielle momenteel nodig had. De zon had opvallend warm geschenen toen ze de luchthaven hadden verlaten en de zonnestralen hadden Gabrielles goede humeur enkel maar gevoed.

Bobby kon al de hele dag de ogen van zijn vrouw niet afnemen. De taupekleurige gedrapeerde mini-jurk met een diepe halssuitsnijding sloot perfect aan rond Gabrielles lichaam. Haar vrouwelijke vormen kwamen dankzij haar beginnende zwangerschap beter uit zonder dat een buitenstaander wist dat ze een kind droeg, en haar huid straalde zoals dat enkel kon van een vrouw die in verwachting was. Bobby had bijna geprotesteerd toen hij haar in die jurk had gezien, maar Gabrielle had hem duidelijk laten weten dat hij de enige was die haar uit die jurk mocht helpen. Daarbij, het was waarschijnlijk één van de laatste keren dat ze deze jurk kon dragen voor een periode van een dik jaar.

Voor het eerst in maanden zag ze er echt oprecht gelukkig uit.

Gabrielle had zichzelf er eindelijk van weten te overtuigen dat het kind dat ze droeg, zonder twijfel van Bobby moest zijn.

Dat vooruitzicht had haar gerustgesteld. Met Bobby aan haar zijde kon ze dit aan. En het feit dat Bobby er zo naar uitkeek om vader te worden, zorgde bij Gabrielle dat haar angst voor het onbekende enkel afnam.

"Kan ik nog een stuk krijgen?" vroeg Gabrielle aan de passerende ober, zodra ze haar vorkje had schoongelikt.

"Waarom lik je niet eerst het bord leeg?" vroeg Christopher aan zijn zus, naast wie hij zat.