De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

35 • zondag 13 oktober 2013

Marion gilde het uit toen Andrew zijn glimlach op haar loste.

"Oh hemel, hij is zo schattig!" riep Marion uit, terwijl ze de baby heen en weer wiegde in haar armen.

"Blij dat hij eindelijk weer zijn peettante ziet," glimlachte Gael, die naast haar zat in de sofa. "Hij heeft je moeten missen sinds eind augustus."

"Sorry, kleine prins, maar tante is aan het leren hoe ze levens kan redden." Marions vinger werd door Andrew vastgegrepen en hij kirde opnieuw.

In de deuropening stond Bobby, met een mok sterke koffie in zijn hand, terwijl hij toekeek naar het tafereel op de bank.

Gael zag er stralend uit, in een wollen strakke broek met een zwarte trui. Haar haren hingen los en een lok roodbruin haar, dat in de zon de kleur van goud kreeg, werd haastig achter haar oor geduwd.

Toch knaagde er iets aan Bobby. Sinds ze op het eiland waren gearriveerd, leek het alsof er een schaduw over het gezicht van zijn vrouw gekropen.

Hij wist perfect met wie hij getrouwd was. Bobby kende Gael waarschijnlijk beter dan ze zichzelf kende. Het was moeilijk om niet aan te voelen wanneer ze ongelukkig was. Meestal slaagde hij er elke keer in om haar op te vrolijken en de demonen van haar verleden het zwijgen op te leggen, maar dit keer leek er meer aan de hand te zijn.

Intuïtief wist Bobby dat het hier niet ging om een geest die haar achtervolgde. Hij wist niet wat er scheelde en het maakte hem gek om haar te zien, terwijl hij wist dat er iets was.

Hoofdschuddend draaide hij zich om en liep hij naar de keuken. Het was nog vroeg in de ochtend. Gael was opgestaan om Andrew zijn eerste flesje te geven. Marion was een vroege vogel en had op de bank in de kleine bureau liggen te lezen. Zodra ze haar neefje had gezien, was zijn zus haar boek onmiddellijk vergeten.

In de keuken keek Bobby uit over de uitgestrektheid van de dennenbossen die het eiland bezat. De zon was aan het rijzen en Bobby vulde zijn mok koffie opnieuw, terwijl hij nadenkend voor zich uit staarde.

"Goedemorgen," zei een al te bekende vrouwenstem achter hem geamuseerd.

Haastig draaide hij zich om. "Moeder," stotterde hij, terwijl hij zijn mok neerzette. Aan de keukentafel had hij zijn moeder, gekleed in een stevige jeans en een dunne kabeltrui, niet zien zitten. "Goedemorgen. Een ochtendwandeling gemaakt?"

Met een grote glimlach zette Noelle McGee haar kop koffie op tafel. "Jazeker. De zonsopgang was vanochtend prachtig." Onderzoekend zochten haar ogen het gezicht van haar oudste zoon af. Zo diep in gedachten verzonken op een zondagochtend zo vroeg? Dat is niets voor jou," merkte Noelle op, voordat ze een grote slok nam.

"Scheelt er iets?" vroeg ze. De knot lichtbruin haar met een koperkleurige schijn, zakte even toen Noelle haar hoofd hief en haar donkerblauwe ogen leken door Bobby heen te gaan. "Zorgen op het werk?"

Zuchtend ging Bobby tegenover haar zitten. "Ik maak me zorgen om niets waarschijnlijk," zei hij, terwijl hij peinzend in de zwarte vloeistof in zijn mok staarde.

"Is het Gabrielle?" vroeg Noelle zachtjes. Haar hand voelde zacht aan op Bobby's onderarm. "Maak je je zorgen om haar?"

Met een ruk keek Bobby haar aan. De mok in zijn handen trilde even, terwijl hij in de donkerblauwe ogen van zijn moeder staarde, dezelfde die hij van haar had geërfd.

Even wist hij niet wat hij moest zeggen, totdat hij diep zuchtte. "Ja," bracht hij uiteindelijk uit.

Noelle zei niets, maar kneep bemoedigend in zijn arm. "Ik weet het niet. Ik maak me zorgen over haar. Alles ging goed, tot ..." Bobby pijnigde zijn hersens, maar kon geen exacte dag aangeven.